geknecht

hoofdstuk 27

Op maandag wordt bij Raoul tonsillitis vastgesteld en krijgt hij een kuur antibiotica voorgeschreven, met het advies om tot minstens halfweg de week niet naar school te gaan. Koen vreest aanvankelijk het ergste, denkend dat Rob in paniek zal raken bij het vooruitzicht om zonder zijn jongere broer naar school te gaan, zeker omdat hij deze week volledige dagen begint - maar wanneer hij thuiskomt van de dokter met Roel, vertelt Milo hem dat hun achtjarige zonder problemen naar school is gegaan.

Hij is opgelucht, legt Raoul op de bank om te slapen en neemt naast de medicinale jongen plaats, zijn hand licht door zijn verenachtige haar bewegend. "Denk je dat we hem weer moeten laten wennen aan slapen in zijn eigen kamer?" vraagt hij, en Milo gaat met een frons in de fauteuil zitten.

"Wie? Roel?" vraagt hij, aangezien de zesjarige ook elke nacht bij hen heeft geslapen sinds hij ziek werd, en dus is hun bed meer dan een beetje overvol geweest. Koen lacht zachtjes, kijkt op naar zijn echtgenoot. "Nee, schat, Rob. Ik sprak gisteren na haar sessie met hem met Lieke en ze zei dat het een goed idee zou zijn om de gewoonte nu te doorbreken voordat het te diep geworteld raakt. Ik bedoel, natuurlijk, nu is hij prima, maar hoe zit het als hij twaalf, dertien is - dan is hij te oud, en god verhoede dat iemand op school erachter komt, kinderen zijn wreed." Hij heeft zich hier al een tijdje stiekem zorgen over gemaakt, maar het feit dat de therapeut van de jongens het gisteren heeft genoemd, heeft die zorg alleen maar versterkt.

Milo perst zijn lippen samen, lijkt in tweestrijd. "Nou, we kunnen hem moeilijk in het diepe gooien, toch? Hij vindt troost in bij ons slapen en ik voel me er niet goed bij om dat van hem af te pakken -"

"Miel. Ik begrijp wat je voelt. Ik vind het ook fijn om hem 's nachts dichtbij te hebben. Alleen al dat hij op school is, maakt me ziek. Maar we moeten hem aanleren om in zijn eigen bed te slapen. Voor zijn eigen bestwil."

"Je hebt gelijk," zucht Milo, kijkend alsof hij net zo teleurgesteld is over de gedachte als Koen zich voelt, maar hij stemt desondanks toe. "We moeten het er met hem over hebben nadat ik hem heb opgehaald... Ik ben bang dat hij zich ziek zal maken van bezorgdheid, dat is het enige."

Koen zucht, knikt. Zij had precies hetzelfde gedacht. Hij veronderstelt dat alles wat ze kunnen doen is afwachten en hopen op het beste - voor nu is hij tevreden met het verzorgen van Raoul en het geven van alle knuffels die de jongen verlangt.

Wanneer Milo later thuiskomt met Robbie, zit Koen nog steeds op de bank met Raoul die op zijn schoot dommelt terwijl hij naar tekenfilms kijkt. Hij glimlacht bij het geluid van de opgewekte stem van de achtjarige.

"- en we moesten in tweetallen staan bij gym, want we oefenden met trappen, en - en Anton wilde bij mij zijn, maar Lotje ook, en dus hield Anton me heel stevig vast zodat Lotje niet mijn partner kon zijn en dat was heel grappig," ratelt de jongen met een lach in zijn stem die Koens hart doet zwellen.

Raoul kijkt op naar hem op zijn schoot en weet een slaperige glimlach te produceren. "Robbie is thuis?" vraagt hij, zijn stem schor.

Koen glimlacht naar de jongen. "Ja, hij is thuis." Rob komt binnen alsof hij zijn naam vanaf de voorkant van het huis heeft gehoord. "Hoi pap! Hoi Roel! Heeft de dokter ervoor gezorgd dat je je helemaal beter voelt?" vraagt hij, zijn ogen wijd en hoopvol, bruisend van onschuld.

Raoul trekt een pruillip en schudt zijn hoofd. "Nog niet," zegt hij schor, "maar ik kreeg bananensmaak medicijn."

Robbie knikt, zijn onderlip stekend. "Oh. Ik wil dat je je nu beter voelt. Waarom duurt het zo lang?" mompelt hij.

Koen glimlacht geruststellend naar de jongen. "Hij wordt helemaal beter met zijn grote broers die zo goed voor hem zorgen. Wat hoor ik over jou dat je vandaag in de gym werd betwist, huh?"