geknecht

hoofdstuk 17

Na bijna twee maanden thuis te zijn geweest, is het herfstvakantie en lijkt de jongen op te leven van het hebben van zijn beide broers thuis van school. Met het weer dat ook een beetje minder koud begint te worden, is het perfect weer voor de drie jongens om stoom af te blazen in de achtertuin.

Dat is wat ze die ochtend doen, terwijl Milo aan het werk is - iets dat lang niet zo vaak voorkomt als tijdens de eerste week of twee met Robbie - en Koen in de woonkamer eindelijk iets anders kan kijken dan Ketnet. De terrasdeuren bevinden zich net links van de tv, dus hij heeft perfect zicht op een uitzicht dat hem elke keer weer een glimlach bezorgt als hij eroverheen kijkt.

Zijn drie jongens zien er allemaal zo gelukkig en zorgeloos uit. Raoul en Matthyas hadden eerder bij het ontbijt verklaard dat ze vandaag Robbie zouden leren fietsen, iets wat Wes de achtjarige blijkbaar de hele tijd had ontzegd.

Hij kijkt met een groeiende warmte in zijn borst terwijl Matthyas zich vasthoudt aan de achterkant van Raoul' kleine fiets terwijl Rob zichzelf in een wiebelige lijn over het gras stuurt, de zesjarige rent naast hen met een grijns, juichend ook al rijdt Robbie nog steeds met ondersteuning.

Op een gegeven moment wordt Koens aandacht volledig getrokken door de tv, en hij raakt even afgeleid voor wat maar een minuut of twee moet zijn voordat er een harde klap klinkt uit de tuin gevolgd door een gil.

Hij staat binnen enkele seconden op, rent naar de half openstaande terrasdeuren en duwt ze open, zijn hart bonst in zijn borst terwijl hij naar de fiets snelt die op zijn kant ligt met het achterwiel nog steeds draaiend, Robbie naast hem uitgestrekt.

Matthyas staat met grote ogen naast hem, hurkt om zijn jongere broer te helpen, Raoul is halverwege naar het huis alsof hij rent om hulp te halen.

Voorzichtig duwt Koen zijn oudste zoon opzij en helpt Robbie voorzichtig overeind. De achtjarige is verrassend stil, zijn huid bleek en zijn ogen wijd en alert terwijl hij naar zijn been kijkt en dan naar Koen opkijkt in wat de man kan vertellen is angst.

En hij weet niet zeker waarom de jongen bang zou zijn. Er lijkt niets gebroken of ernstig gewond, hoewel er een scheur zit in zijn spijkerbroek net boven de knie, waar een schaafwond vuil is en een klein beetje bloedt.

"Oh, lieverd. Het gaat goed, het is gewoon een klein schaafwondje," zegt Koen zachtjes in de hoop de angstige uitdrukking van de jongen te wissen. Het werkt niet, dus probeert hij het opnieuw. "We maken je zo weer helemaal beter en plakken alles netjes af, goed? We hebben wat dinosauruspleisters in de EHBO-kit en alles."

Robbie ziet er nog steeds niet gerustgesteld uit. Koen tilt de kleine jongen behendig op en staat met hem op, voorzichtig om geen ongeziene verwondingen te stoten, kijkt naar Matthyas terwijl de dertienjarige naast hem staat, er verontschuldigend uitziet.

"Ik liet maar even los, hij fietste echt goed tot hij merkte dat ik hem niet vasthield," zegt hij berouwvol.

Koen glimlacht naar de jongen, schudt zijn hoofd. "Het is niet jouw schuld, maatje. Rob is in orde, toch, kleintje?" Vraagt hij, zich tot de jongen op zijn heup wendend.

Rob bijt op zijn lip en knikt langzaam, nog steeds een beetje te bleek en geschrokken voor Koens smaak. Hij perst zijn lippen op elkaar en draait zich naar zijn andere twee jongens, biedt een geruststellende glimlach aan de bezorgde zesjarige.

"Kun jij samen met Matt de tuin een beetje opruimen voor me, Roel, schat? Ik denk dat jullie drieën toch maar binnen moeten komen voor de lunch," zegt hij, en Raoul knikt, pakt de hand van Matthyas vast.

"Het is goed Rob! We kunnen je morgen weer op de fiets lesgeven," roept Raoul naar zijn broer, wiens enige reactie is om zijn gezicht in de nek van Koen te begraven met een natte snik.