geknecht

hoofdstuk 29

Anton komt op donderdag na schooltijd langs voor het avondeten, en Robbie sleept de jongen meteen door naar de woonkamer en begint al zijn speelgoed op de vloer uit te stallen, opgewonden om zijn vriend alles te laten zien wat hij heeft.

Koen leunt tegen de deurpost en kijkt glimlachend toe terwijl ze spelen, zijn glimlach wordt nog breder wanneer Rob Raoul uitnodigt om mee te doen met hun spel - hij weet dat de meeste kinderen hun kleine broertje niet willen meenemen als ze een vriend over de vloer hebben, maar Rob is niet zoals de meeste kinderen.

Hij had het grootste deel van een nacht gehuild van medeleven voor zijn kleine broertje, toen Raoul ziek was geweest, en Koen kent niet veel andere kinderen die zoveel liefde voor hun broers en zussen hebben.

Op een gegeven moment worden de drie kinderen het spelen met Lego en actiefiguren en knuffeldieren beu. Ze besluiten binnen tikkertje te gaan spelen, en dan besluit Koen om ze mee te nemen naar het park voor de avond, omdat het mooi weer is. Het is alleen hij en de jongens tot Milo later van het werk thuiskomt, en Matthyas is ook bij een van zijn vrienden voor de avond, dus hij denkt dat hij de twee achtjarigen en de zesjarige alleen aankan.

Hij heeft duidelijk zijn eigen vaardigheden onderschat, want zodra ze bij het lokale park aankomen, rennen de jongens allemaal in verschillende richtingen en kost het hem moeite om niet even in paniek te raken als hij ze niet meteen kan vinden.

Onmiddellijk gaan zijn gedachten naar de ergste scenario's waarbij een van hen wordt meegenomen - maar de paniek neemt af wanneer hij ziet dat ze alle drie aan het spelen zijn op een draaimolen niet ver van hem vandaan, met twee kleine meisjes.

Hij loopt dichterbij, glimlachend en zwaaiend wanneer Rob hem opmerkt en van de draaimolen af springt, op hem af rent met volle kracht. De achtjarige botst tegen zijn benen en zijn armen slaan om ze heen - Koen kan het niet helpen dat hij een beetje verbaasd is over de actie, legt een hand op de rug van de jongen en glimlacht naar hem.

"Hey, jongen. Ik was maar even uit het zicht, kleine man," zegt hij zachtjes, en Rob haalt zijn schouders op, trekt zich terug en kijkt hem met grote ogen aan.

"Ik weet het, papa, ik heb je gewoon gemist," verklaart hij eenvoudig, kijkt dan over zijn schouder waar Anton de draaimolen met Raoul en de twee meisjes erop aan het duwen is. "Um - we - we zijn aan het spelen op het ronddraaiende ding. Ik wil daarna op de schommels. Wil je me duwen, papa?"

Koen glimlacht, knikt met zijn hoofd. "Natuurlijk, schat. Waarom vraag je Anton en je broertje niet of ze ook op de schommels willen?"

Robbie knikt enthousiast, draait zich om en rent terug naar de draaimolen, pakt Anton's hand en dan Raouls' hand en geeft ze niet veel keus om naar de schommels te gaan. De twee lijken het niet erg te vinden; Raoul ligt op zijn buik op een van de schommels en Anton gaat door naar de rekstokken. Robbie gaat op de schommel naast zijn broertje zitten en kijkt met een grijns naar Koen.

"Duw me! Duw me!"

Koen lacht, knikt. "Oké, oké," zegt hij, lachend wanneer de jongen luid schreeuwt als hij iets hoger wordt geduwd.

Hij verveelt zich al snel van de schommels, zoals kinderen dat doen, en hij en Raoul sluiten zich aan bij Anton op de rekstokken. Robbie komt halverwege voordat hij loslaat en op de bodem valt, gelukkig landt hij op zijn voeten. Hij pruilt.

"Waarom kan ik niet helemaal gaan zoals Anton dat kan?" vraagt hij, zijn onderlip vooruitgestoken.

Voordat hij kan antwoorden, hangt Raoul aan de eerste stang, kan niet verder vanaf daar, schreeuwt opgewonden. "Kijk naar mij, papa, kijk! Kijk!"

Koen lacht, legt zijn handen op de zij van de jongen en begeleidt hem naar de overkant, laat hem dan op de grond zakken aan het einde. Als hij zich weer tot Robbie richt, staat de jongen niet meer te pruilen, maar springt hij op en neer op zijn plaats.