geknecht

hoofdstuk 7

"Ik ben even kijken of hij oké is," zucht Milo als hij het avondeten op heeft. Hij neemt een bordje mee voor zijn zoon, die tijdens het avondeten gewoon had geslapen en zijn kamer niet uit was gekomen. 

Koen knikt terwijl hij de tafel afruimt en door zijn oudste zoon zijn haren gaat. De jongen was in een soort trance terecht gekomen en Koen is bang dat de jongen nog een keer bewusteloos tegen de grond klapt. 

Milo loopt de trap op en hoort hoe zijn man nog tegen zijn oudste zoon in probeert te praten. Raoul was zich minder bewust van alles en was al druk bezig met het maken van tekeningen voor zijn broer. 

Milo klopt zacht op de deur. Hij hoorde wel wat gepraat van de andere kant komen en ging er vanuit dat Rob tegen zijn knuffelkonijn aan het praten was. Vroeger deed hij dat ook altijd. "Rob? Ik ben het, papa. Mag ik binnenkomen vriendje?"

Hij wacht even maar hoort zijn antwoord. Toch is het gepraat veranderd in vage en zachte snikken. Hij doet voorzichtig de deur open en het maanlicht valt ondertussen op het bed van Rob. Zijn tranen weerspiegelen in het maanlicht. 

Milo doet de lichten aan en de baby blauwe muren komen langzaam op hem af. Rob had ze zelf gekozen voor zijn derde verjaardag. Beide heren kregen het niet over hun hart om die muren naar een andere kleur te verven. Alles in de kamer was onaangeraakt voor vijf jaar, alleen een stofdoek en de stofzuiger had de kamer veelvoudig gezien. 

Het witte kleedje op de vloer, met daarop schaapjes, is wat vervaagd maar het was nog altijd Rob zijn kleedje. De speelgoedkist aan de achterkant van de kamer staat nog half open en als Milo goed naar zijn zoon kijkt, ziet hij dat Rob er een knuffel uit heeft gehaald. Naast het konijn in zijn handen houdt Robbie nu ook angstvallig vast aan een dino die hij van Matt had gekregen voor zijn tweede verjaardag. 

Milo loopt zacht richting het bed waar de haren van zijn zoon uitsteken. Rob ligt diep onder de dekens verstopt en Milo hoort hem zelfs zacht snurken. Het brak zijn hart in honderd stukjes. De puzzel was dan wel compleet maar het voelde nog altijd raar om de jongen weer in zijn armen te kunnen sluiten. 

Hij knielt voor het bed neer en legt zijn hand zacht op Rob zijn schouder. Hij wilde de jongen niet laten schrikken maar hij wist ook dat zijn zoon iets van voedingsstoffen in zijn lichaam moest krijgen. 

De achtjarige ligt in een foetushouding en zijn dino en konijn heeft hij tegen zijn borstkas geklemd. Zijn duim heeft hij in zijn mond gestoken en een verlaten traan glimt in zijn ooghoek. 

"Hey vriendje," zucht Milo als hij wat harder over Rob zijn schouder wrijft, "kom dan kun je even eten." Rob opent zijn ogen langzaam en kijkt recht in de vriendelijke ogen van zijn, waarschijnlijke, vader. Milo houdt zijn hand uit en Rob legt zijn hand, die nog geen seconde eerder in zijn mond zat, in die van Milo. Die man maakt het niet uit dat er wat speeksel in zijn hand kleeft, hij was maar wat blij met de terugkeer van zijn zoon. 

Rob komt op zijn knieën zitten naast Milo, die ook zijn plek op het bed had ingenomen. Hij laat de hand van zijn vader los terwijl hij beide knuffels nog altijd stevig vasthoudt. Het was zijn houvast. Het enige waar hij momenteel echt op kon bouwen. Zachte snikken verlaten het kleine lichaampje. 

"Wil naar huis," snikt hij luider. Hij kijkt naar Milo en de man zijn hart wordt weer verpletterd in duizenden stukken. Rob was er echt slecht aantoe en wat Wes met het kind had gedaan had jaren intensieve therapie nodig om weer recht te krijgen. Rob zijn vertrouwen was onherroepelijk beschadigd en niemand wist hoe het opgelost kon worden. "Wil mijn papa." 

Milo snapt het. Hij snapt heel goed waarom zijn zoon zo over zijn toeren is. En hoe erg hij Wes ook haat voor alles wat hij zijn zoon aan heeft gedaan, moet hij toch zijn eigen gevoelens opzij schuiven om zijn kind te kunnen troosten. Rob is kwaad maar vooral bang. De man, van wie hij denkt dat het zijn vader is,  is weg en hij wil hem terug; hij is nog een kind, het is normaal voor hem om de man te missen waar hij de afgelopen vijf jaar bij heeft gewoond. 

"Maatje," probeert Milo weeral, "ik weet dat je Wes mist maar hij is niet jouw papa. Jouw papa's zijn hier, hier in huis. Samen met jouw grote broer Matthyas en je broertje Raoul." 

"N-nee," snikt Rob nu als hij hoest door zijn tranen, "i-ik wil naar h-huis. Laat m-me naar h-hui-uis." 

Milo heeft het idee dat hij nu ook in huilen uit kan barsten en moet een paar keer knipperen om de tranen tegen te gaan. Hij schudt weeral zijn hoofd. "Jouw huis is hier jongen. Ik weet dat het heel veel is op dit moment en ik het spijt me zo, zo erg maar Wes is niet jouw papa."

Rob moet nog harder huilen en Milo biedt hem de schouder om op uit te huilen. Zijn konijn duwt hij steviger tegen zijn eigen lichaam aan. Milo wrijft over Rob zijn rug en fluistert hem lieve woorden in. 

Na minuten te hebben gehuild, veegt Rob zijn neus af en kijkt op naar de man die nog altijd naast hem zat. Rob zijn wimpers zijn donker en plakken tegen elkaar van de tranen. Milo legt zijn hand op Rob zijn wangen en wrijft hier liefkozend over. 

"Het komt goed maatje," fluistert Milo. Rob kijkt naar de man en zijn onderlip trilt weer en tranen vallen rijkelijk. Milo trekt hem op zijn schoot en Rob voelt zich er veilig en geborgen. "Ik weet dat je bang bent vriend en je mist Wes. Het is gewoon vreemd en verwarrend voor jou, maar ik beloof dat het goed komt schatje." 

Rob snikt nog na terwijl zijn wang nog altijd in Milo zijn grote handen ligt. "Beloofd?"

Milo lacht zacht en knikt. "Beloofd jongen. Zo te zien moeten we wel even je kamer opnieuw gaan inrichten. Het is koopavond vandaag dus als je wil, gaan we dadelijk naar de winkel om een nieuw bed te kopen en nieuwe spullen voor je kamer."

Rob kijkt zijn kamer rond en kijkt dan naar de speelgoedkist waar hij zijn dino uit had gehaald. "Is dat mijn speelgoed?" vraagt Rob zacht, "van toen ik klein was zoals de foto daar?" 

Milo lacht en knikt. "Ja dat is jouw speelgoed. Jij - ik bedoel, je wil er waarschijnlijk niet meer mee spelen omdat ze echt voor kinderen van drie zijn. Maar we kunnen binnenkort ook nieuw speelgoed halen, dan kunnen deze weer naar de kringloop om andere kindjes blij te maken." Rob staat op en houdt zijn knuffel onder zijn arm en loopt naar de speelgoed kist. 

Uit de kist tovert hij zijn andere favoriete knuffel. Hij had er drie, en mocht er die dag maar eentje meenemen van zijn vaders naar de kinderopvang. Het was Flip, een beertje die Robbie helemaal kapot had geknuffeld vroeger. Milo weet nog dat Matt helemaal uit zijn stekker was gegaan de eerste paar dagen omdat Rob zijn Flip niet meegenomen had en hij altijd bang was zonder Flip. 

Rob zijn ogen kijken verbaasd en Milo ziet enige herkenning in de ogen van de jongen terugkomen. "Het is Flip," komt er zacht uit bij Rob die naar zijn vader kijkt. Milo zijn hart vult met trots. Hij was dus niet alles vergeten van zijn periode in het huis. 

"Ja. Ja dat klopt jongen. Herinner je hem nog?" 

Rob voelt sentimenteel aan de knuffel en kijkt weer terug naar de man op het bed. Hij geeft een klein knikje. "Een klein beetje." 

"Dat is helemaal niet erg jongen," begint Milo want hij wist tenminste nog iets en dat was altijd meer dan niks. "Ga je mee eten jongen? Wij hebben net gegeten maar papa heeft nog wat achtergehouden voor je. Papa heeft lasagne gemaakt, dat vond je toen altijd erg lekker." 

Rob kijkt bedenkelijk naar de man en geeft een klein knikje. Hij neemt Flip, Dino en konijn mee onder zijn arm en met zijn vrije hand pakt hij de hand van zijn vader beet. "I-is de grote jongen er?" vraagt Rob zacht.

Matt was inderdaad naar binnen gegaan en had wellicht zijn broertje de stuipen op het lijf gejaagd. Matthyas kon zijn eigen enthousiasme niet bedwingen. "Matthy?" Rob knikt. 

"Matthyas, maar soms noemen we hem Matthy of Matt, is jouw broer. Net als Raoul jouw broer is." Rob knikt en kijkt nog twijfelend naar de kamer waar hij wat gedempte stemmen hoort. Rob pakt al zijn moed bij elkaar om de kamer binnen te gaan. Op weg naar een nieuw leven. Een leven waar hij weer vanaf 0 zou beginnen.