geknecht

hoofdstuk 23

De volgende ochtend voelt Rob zich zeker niet goed genoeg om naar school te gaan. Hij braakt drie keer gedurende de nacht en tegen de tijd dat zijn broers wakker zijn, ligt de arme jongen tegen Milozijn borst in het bed van zijn ouders, snuivend en in en uit dommelend tussen smeekbeden om niet naar school te hoeven gaan.

Koen hoeft slechts één blik op Rob zijn betraande ogen te werpen voordat hij de jongen geruststelt dat hij thuis kan blijven voor de dag.

"We kunnen het morgen opnieuw proberen, hm?" mompelt hij, zijn vingers door het haar van de jongen strijkend.

Robbie leunt tegen de aanraking en mompelt vermoeid iets voordat hij zijn hoofd weer in de borst van zijn papa draait. Koen zucht, kijkt naar Milo, maar krijgt niet veel terug omdat de andere man opnieuw wegzakt met zijn wang op het hoofd van de jongen.

"Ik ben zo terug," zegt hij zachtjes, onzeker of iemand hem op dit moment überhaupt hoort, voordat hij de kamer uitloopt naar de gang, waar Raoul en Matthyas in de gang staan te wachten met hun schooltassen op hun rug, kibbelend met elkaar. "Zijn jullie jongens er klaar voor om te vertrekken?"

Raoul kijkt naar hem op en trekt een pruillip. "Ja, pap, we zijn al uren klaar en jij doet er zo lang over," verklaart hij op dramatische toon.

Koen lacht verrast. "Oké, bijdehandje. Ga maar, allebei naar de auto."

Matthyas fronst. "Komt Rob niet mee?"

"Hij is moe."

"Ik ook," pruilt de tiener, zuchtend terwijl hij de deur uitloopt en naar de auto loopt. Hij roept desondanks wel dat hij voorin wil zitten, klautert naar binnen en zucht als Koen naast hem in de stoel gaat zitten nadat hij heeft gecontroleerd of Raoul goed vastzit. "Waarom is Rob te moe voor school?"

Koen zucht, start de motor en schudt zijn hoofd. "Maatje, je weet dat het niet aan mij is om alles te bespreken wat er met je broer aan de hand is als hij er niet bij is," zegt hij zachtjes. "Hij had gewoon een moeilijke nacht. Hij wordt angstig van dit soort dingen."

Raoul komt van achteren naar voren, leunend tegen zijn riem in zijn zitverhoger. "Wat betekent angstig? 'Want je zegt dat altijd over Rob."

Kijkend naar de zesjarige in de achteruitkijkspiegel, glimlacht hij vertederd om de onschuldige vraag. "Het is een soort bezorgdheid, schat. Niet het soort zorg dat makkelijk te vergeten is of overheen te komen. Als Rob angstig wordt, wordt hij ziek."

Raoul kijkt bedroefd, gaat weer in zijn stoel zitten en kijkt uit het raam. "Het is triest dat hij ziek wordt. Ik - ik was enthousiast om hem vandaag naar school te zien komen, ik wilde hem mijn vrienden laten zien tijdens het spelen."

"Oh, schat, je krijgt daar snel genoeg de kans voor. Ik en papa moeten gewoon bedenken hoe we hem zich beter kunnen laten voelen," mompelt hij, voelt zich al een beetje uitgeput omdat hij er veel over heeft nagedacht en hij echt niet weet hoe hij dat moet doen.

Milo en hij hebben met Frank en de therapeut van Rob veel verschillende opties besproken om zijn angst te verminderen; ze hebben gesproken over ondersteunende dieren - hoewel Raoul allergisch is voor honden en Milo bang is voor katten, om een ​​reden die nog steeds onbekend is voor Koen, dus die vallen af. Ze hebben ideeën zoals thuisonderwijs genoemd, maar ze weten dat Rob naar een echte school moet gaan in plaats van het te vermijden. Ze hebben zelfs gekeken naar Montessorischolen waar de klassen kleiner zouden zijn en een van hen bij hem zou kunnen blijven - maar de dichtstbijzijnde is kilometers ver weg en het zou gewoon niet mogelijk zijn.

Dus ze zitten momenteel een beetje vast.

Dan spreekt Matthyas, de dertienjarige draait zich naar hem toe in de passagiersstoel als ze bij een stoplicht aankomen. "Wat dacht je van een speelafspraak?" Vraagt hij, en als Koen hem vragend aankijkt, haalt hij zijn schouders op. "Han heeft een klein broertje, Anton, en die zit in hetzelfde jaar als Rob. Misschien kunnen ze elkaar ontmoeten en rondhangen of zoiets, zodat Rob een vriend heeft als hij begint. Het kan het makkelijker maken."