[Unicode]
ဂျင်နေ့လည်စာအတွက်ယူလာရင်းဆေးရုံအခန်းထဲဝင်လာတော့မင်းကြီးရင်ဘတ်ပေါ်မှာမှောက်ရက်လေးအိပ်နေသည့်မိဖုရားလေး။
" ဂျင်.....လက်ကတက်တူးဘယ်နှခုကျန်သေးလဲ.....?? "
" ဆယ်ခုဘဲကျန်ပါတော့တယ်
ဂျီမင်းကိုပေးသိမှာလား !! "
" ဟင့်အင်း..... မသိအောင်အတက်နိုင်ဆုံးလုပ်ပါဂျင် "
" မင်းကြီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က စတင်ပြသလာတဲ့ လက္ခာတွေကိုရောဘယ်လိုလုပ်မလဲ ?? "
" မင်လေးလုံးဝသိလို့မဖြစ်ဘူးဂျင်....."
နေ့လည်စာတွေပြင်ဆင်ပေးပြီးတာနဲ့ဂျင်အပြင်ကိုပြန်ထွက်သွားသည်။မင်းကြီးကတော့သူ့မိဖုရားလေးကျောကိုပုတ်ပေးပြီးဆံနွယ်လေးတွေကိုနမ်းရှိုက်နေပြန်သည်။
" ဂျွန်.....ဟွား....နိုးနေတာကြာပြီလား ?? "
" မအိပ်ရသေးတာ.....ထတော့ ကိုယ်နေ့လည်စာပြင်ခိုင်းထားတယ် "
" အွင်း....မင်းကြီးယောက်ကျားကချီပေး "
" ဘယ်လိုတောင်စကားတွေတက်နေရတာတုန်း
ကိုယ်ဆရာဌားပေးထားတယ် ကျောင်းမသွားနဲ့အားတဲ့အချိန် သင်နော် "
" ရေး.....မင်းကြီးယောက်ကျားကိုချစ်လိုက်တာ ကျောင်းတက်စရာမလိုတော့ဘူး "
ခရုဆန်ပြုတ်နဲ့ထောပတ်သီးဖျော်ရည်ကိုပြင်ထားပေးသည်။ကျွန်တော့်ယောက်ကျားကတော့ ရေဘဝဲအစပ်ချက်နဲ့ပဲခေါက်ဆွဲစားနေသည်။
" စားချင်နေတာသိပင်မဲ့ မစားနဲ့အုန်းနော် "
" အင်းပါ ယောက်ကျားရဲ့ !! "
ဘာလို့များအရင်ကထက်ဆက်ဆံရေးတွေနီးစပ်လာတာလဲ သက်ညှာ၊မောင့်ကိုစိတ်မချအောင်မလုပ်ပါနဲ့ကွာ။
" ယောက်ကျား.....သက်သာပြီလား ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ချင်တယ် "
" အခုပြန်ကြမယ်......"
အကျီလဲပြီးကောက်ထွက်လာတော့ အခန်းရှေ့က bodyguard ခြောက်ယောက်လောက်ကခေါင်းငုံပြီးအရိုသေပေးကြသည်။ရှင်ဘုရင်ဇာတာနဲ့မွေးဖွားလာတဲ့ယောက်ကျားမို့ဘယ်ခေတ်ရောက်ရောက်မောင့်ရဲ့အရှိန်အဝါကကြီးနေမြဲပင်။
