REWRITE : Lets escape the reality

chapter 37 part 1

Chapter 37 part 1 

Nathaniel POV

Habang nagaganap ang laban ng heneral at ng mga tauhan ng Halloween ay kasalukuyan na itinatakas ako ng mga sundalo sa lugar.

 Alinsunod ito sa utos ng kanilang kapitan na kasama kong tumatakas sa lugar na iyon.

Isinakay nila ako sa isang halimaw na may karwahe sa likod na ginagamit ng eskapa bilang sasakyan at wala itong preno na bumubulusok pa alis sa lugar.

Libo libo parin ang nakikita kong mga sundalo ng eskapa sa ibaba na patuloy na tumatakbo papunta sa dereksyon ng labanan upang tulungan ang kanilang heneral.

Habang nasa loob ako ng karwahe ay kitang kita ko ang mga tensyunadong reaksyon sa mukha ng mga sundalong kasama ko sa loob.

Mararamdaman mo ang takot at pagkalito ng ibang naroon at walang gustong umimik sa kanila sa mga oras na iyon.

Ilang sandali pa ay biglang tumayo ang isang binatang sundalo at nagdabog na nagagalit.

" Kapitan, hindi ko maintindihan bakit tayo tumatakas? Tayo ang first Unit ng pweraa hindi ba dapat tayo ang mga kasama ng heneral?" Sigaw nito.

Dahil sa kagaspangan ng ugali nito ay bigla syang hinila paupo ng isa sa mga kasamahan nya upang patigilin sa pag tataas ng boses.

" Wag kang sumigaw sa harap ng kapitan, Malinaw sa utos ng Heneral na tayo ang magdadala sa taong ito sa ligtas na lugar." Sambit nito.

Hindi tinangap ng binata ang nasabi ng kasamahan nya at nagtataka dahil maraming unit ang pwedeng utusan upang madala ako sa ligtas na lugar.

Para sa binata ay hindi magandang desisyon na umalis sila sa hanay ng heneral gayong sila ang pinakamalakas na pwersa na inaasahan ni Agane sa mga labanan.

" Hoy Fero, kahit na malapit ka sa heneral ay wala kang karapatan kwesyunin ang desisyon ng kapitan. Tandaan mo isa ka lang baguhan dito." 

Dahil sa nagiging tensyon sa pagitan ng ilang sundalo ay biglang itinaas bahagya ng kapitan nila ang kamay nito upang patigilin sila.

" Alam ko ang nararamdaman mo, hindi biro ang kalaban ng ating heneral, napakalakas nila at sa tingin ko maging ang heneral ay tiyak na mahihirapan talunin ang mga ito."

" Kung ganun mas dapat na naroon tayo, ang first unit ang pinili ng heneral na maging tauhan nya sa mga laban kaya bakit natin sya iiwan lugar na iyon ng nag iisa?" 

Ramdam ko ang matinding galit ng binatang ito at pag nanais na matulungan ang heneral pero gayumpaman ay walang naisagot ang kanilang kapitan kundi ang pag buntong hininga.

Ilang saglit pa ay bigla itong tumingin saakin ng masama. Nanlilisik ang mga mata nito na tila ba nagagalit saakin.

" Hindi ko maunawaan kung bakit mas mahalaga pa ang isang taong kagaya nya kesa ang tulungan ang ating heneral." Sambit nito.

" Kahit anong mangyari ay dapat sundin ang utos ng heneral at wala tayo ibang gagawin ngayon kundi dalhin sya sa kasunod na bayan bago tayo bumalik." 

Napapikit ang binata at nagtitimpi ng galit dahil alam nya na kung magmamatigas pa sya na bumalik ay maaari syang lumabag sa utos ng kanyang heneral.

Ilang saglit pa ay bigla itong tumayo at pumunta saakin, sa pagkakataon na iyon ay kwinelyuhan nya ako at galit na hinila.

" Wala akong paki kung isa kang bayani o isang malahimalang tao pero kapag may nangyari saaming heneral na masama ay sisiguruhin kong pagbabayaran mo iyon." 

Dahil sa pagiging marahas nito ay dali dali syang pinigilan ng mga kasamahan nya at pinapahinahon.

" Tama na yan, walang maitutulong sa sitwasyon natin ang ginagawa mo." Sambit ng kasamahan nya.