Avondrood

XXIV

Ze kreeg het nieuws te horen, zodra ze oud genoeg was om dingen te begrijpen. Ze was een jaar of zes, misschien ook wel ouder, maar ze was nog jong. Ze kon het zich nog herinneren, alsof het gisteren was. Het was vroeg in de ochtend, net nadat de zon was opgekomen. Ze was buiten aan het spelen. Vrienden had ze niet, maar dat vond ze niet erg, ze had het idee allang laten gaan. Haar ouders waren naar haar toegekomen en gingen bij haar zitten. Toen kwam het nieuws. 'Sienna,' zei Aurora. 'Ik moet met je praten. Je vader en ik moeten met je praten.'

Zo jong als ze was, knikte ze en luisterde ze. Als zoiets gezegd werd, moest ze wel luisteren. 'Ken je het verhaal over Rowan?'

Sienna knikte. Ze had het verhaal gehoord, ze had het gefluister ook wel gehoord, maar ze begreep het niet. Ze wilde het misschien ook wel niet begrijpen. Ze wist al wel waar dit heen ging. 'Je weet dat rode dingen verboden zijn?' vroeg haar vader. Weer knikte ze. Ook dat wist ze.

Cade en Aurora keken elkaar aan. Ze slikten, niet-wetend hoe ze het moesten brengen, maar Sienna was hen voor. 'Mijn haar is rood,' zei ze. Half onschuldig, half wetend dat dat was waar het gesprek over ging.

Haar ouders knikten. 'De Raad heeft besloten, toen je net geboren was, dat je, wanneer je zestien wordt...' Cade viel stil. 'Dat je...'

'Jezelf moet redden,' loog Aurora. Ze kon het niet vertellen, maar dat gaf niet, want later zou ze er toch wel achter komen.

Jaren gingen voorbij, denkend dat Sienna zichzelf moest redden, wanneer ze zestien werd, maar Sienna werd ouder en daarmee ook wijzer. De blikken die haar toe werden geworpen werden met de jaren scherper. Ze wist, nee voelde, dat ze niet werd verbannen. Dat kon niet meer, al helemaal niet meer na alles wat haar werd nageroepen.

'Mam,' zei ze tijdens het avondeten. Ik word niet verbannen, hè?' vroeg ze. 'Ik word opgeofferd.' Haar ouders verstijfden, omdat ze gelijk had. Zij wist het, omdat ze het gefluister had gehoord. Ze kende de verhalen, ze wist alles van de Raad. Ze wist van Rowan en de weerwolf. Ze wist het allemaal. En haar ouders zeiden er niets over. Er werd niets meer gezegd.

Langzamerhand kwam haar verjaardag dichterbij. Totdat het de dag was. Haar verjaardag. Gisteren was ze nog vijftien en nu is ze zestien. Eén dag is het verschil tussen kind zijn en volwassen zijn. Eén dag is het verschil tussen leven en dood.

Wat kon zij eraan doen, dat ik zo was geboren? Wat kon zij eraan doen dat ze rood haar had in plaats van zwart, bruin, blond, wit of iets anders? Waarom zij? Het was niet eerlijk! De Raad was niet eerlijk. Ze deden het er gewoon om.

Vandaag was de dag. Vandaag was de dag dat ze zestienwerd. Vandaag zou het allemaal eindigen. Vandaag was haar laatste dag.