Avondrood

XXX

Daar zat ze dan, vast aan een boom, handen aan elkaar vast. Niet in staat om te bewegen, ze kon nauwelijks ademen. Het Beest had zich laten horen. Hij bestond, de legende was er waar. Angst nam het over. Angst was iets totaal nieuws voor haar, ze was nooit echt bang. Ze wist al van kleins af aan dat deze dag zou komen. Ze werd al van jongs af aan bedreigt over de vloek. Ze hoefde niet bang te zijn en dat was ze ook niet, maar nu... dit... Ze was bang. Echt bang

Het was nu stikdonker. Sommige huizen van de eerste ring hadden nog wat licht. Haar huis was donker. Zouden ze naar bed zijn gegaan, of zouden ze achter het raam staan? Ze konden haar toch niet hier laten? Waarom maakte niemand haar los? Er was toch wel een iemand die haar wilde helpen? Cohen misschien? Of Chandler? Ze had van haar ouders gehoord dat zij tegen deze oplossing waren. Waarom deed niemand wat.

'Kalmeer!' zei ze tegen zichzelf. 'Dit brengt niemand verder.' Ze haalde diep adem en legde haar hoofd tegen de dikke bast van de eik aan. Ze keek omhoog. De maan scheen. Het was volle maan. 'Hoe toepasselijk,' zei ze zacht. Sienna keek op naar de volle maan en lachte. Niet omdat ze zo blij was, maar omdat alles zo gek was gegaan. Hoe ze geboren werd, onschuldig met geen enkel bloed aan haar handen, naar dit. Hoe had dit zo snel kunnen gaan? 'Fijne verjaardag, Sienna,' zei ze tegen zichzelf. 'Je cadeau is de dood. Veel plezier!' Ze moest lachen om de ironie van haar hele leven. Ze was alleen grootgebracht om vervolgens te sterven. Zodat de rest van het dorp veilig zouden zijn. Hadden ze het dan niet kunnen doen toen ze er nog niets van wist? Toen ze nog een baby was? Haar ouders zouden dan veel pijn hebben gehad, maar dit was niet heel veel beter.

Toen hoorde ze geluid. Gestamp. Er kwam iemand aan! Meteen viel ze stil. Shit! Ze wilde achter haar kijken, maar dat ging niet. Ze zat met haar rug tegen de boom en haar gezicht keek het dorp in, niet in het bos. Waarom ging ze ook al weer zo zitten en niet andersom?

Ze wilde vragen: "Wie is daar?" misschien was het Cohen die haar kwam helpen.

'Hallo?' vroeg ze zacht. 'Cohen, ben jij dat?' Maar ze kreeg geen antwoord.

Ze hoorde voetstappen achter zich. Haar hart klopte in haar keel. Haar oren suisden, haar hoofd was een grote chaos van paniek. 'Hallo?' vroeg ze nog zachter, maar het bleef stil. Het was niet Cohen of Chandler. Het was niet haar vader of haar moeder. Dit was het Beest. Hij kwam voor haar.

Weer hoorde ze het geluid van gestamp op de bosgrond. Blaadjes ritselden. Ze hoorde gesnuif. Een uil kraste. Ze kon bijna de muizen horen rennen. Haar hart leek zo hard te slaan, dat ze kon zweren dat het Beest het kon horen.

Ze was er nu zeker van. Er zou niemand komen om haar te helpen. Er was niemand die haar hieruit zou halen. Ze stond er alleen voor. Helemaal alleen.

De voetstappen waren geen voetstappen, dat was nu ook zeker. Het waren de slepende poten van het Beest over de bosgrond. Hoe hij blaadjes en takjes meesleepte. Hoe hij zijn poten dreunend neerzette. Hoe hij met trage passen naar haar toekwam.

Ze wilde zich zo graag omdraaien om te zien wat er kwam. Ze kon zich niet omdraaien om te kijken. Ze kon zweren dat hij naar haar keek. Het geluid was nu veel dichterbij. Ze kon het gestamp op de grond voelen. Zijn adem voelde ze al in haar nek. Hij was zo dichtbij, het gestamp werd zwaarder. Steeds sneller, steeds dichterbij haar. Het gehijg werd steeds zwaarder. Steeds sneller, steeds dichterbij haar. Haar eigen zware geadem verdronk in het geluid van haar hart, die in haar borstkas klopte. Sienna sloot haar ogen. Ze wilde niet in de duivelse ogen van het Beest kijken. Hij zou haar leven beëindigen. Hoe zou hij het doen? Haar bijten? Krabben? Verscheuren? Doodbloeden?

Hoe meer ze eraan dacht, hoe erger en pijnlijker het werd. Hier mocht ze niet aan denken. Ze luisterde. Het gehijg was zo dichtbij, bijna in haar oor. Het Beest was nog maar een paar meter van haar vandaan. Nog maar een paar stappen. Ze voelde zijn hete adem in haar nek. Hij stond achter haar.