Avondrood

XXVI

Ze ging op de eetkamerstoel zitten en staarde naar buiten. Wat moest ze nu nog doen? Ze had geen zin om haar moeder of vader te helpen. Ze had geen zin om te gaan vissen bij de kreek. Ze had geen zin om ook maar iets te doen. Niets had nog zin. Waar zou het toe leiden?

Buiten was het hartstikke druk. Mannen die met kratten rondsjouwden. Vrouwen die met waterkannen terugliepen. Kinderen die de biggen opjaagden en de dieren die opzoek waren naar eten. Het leven ging gewoon door, terwijl Sienna's wereld compleet was gestopt.

Er werd op de deur geklopt. 'De deur is open!' riep Aurora. De deur ging met een klik open en Randall stapte de drempel over. Was het al zo laat? Dat kon toch niet?

Sienna slaakte een teleurgestelde zucht. Dit wilde ze niet. Dit wilde ze echt niet. Ze had gehoopt op iemand anders. Wie, wist ze niet, maar niet Randall. Iedereen behalve Randall! Iedereen was beter dan Randall. Hij was de boodschapper van de dood.

'Ik wil even vertellen wat er vanavond gaat gebeuren,' zei Randall op een rustige toon. Hij wilde al op de stoel tegenover Sienna gaan zitten, toen de achterdeur openging en Cade binnenkwam. 'Uit mijn huis, jij rat!' schreeuwde Cade. 'Jij bent hier niet welkom!' Met stevige passen liep hij naar Randall toe en gaf hem een duw richting de deur. Randall kon zich nog net aan de tafelrand vastgrijpen, anders was hij gevallen. De aardewerken schotels op de tafel trilden ervan.

'Ik wil alleen maar bespreken wat er vanavond gaat gebeuren!' riep Randall, duidelijk kwaad op Cade.

'Ze wordt vermoord! Dat is wat er gaat gebeuren!' Cade kwam dreigend een stap dichterbij Randall. Ze stonden nu bijna met de neuzen tegen elkaar. Briesend als wilde beren, die op het punt stonden elkaar aan te vallen. 'Doe maar niet alsof het je niks kan schelen,' siste Cade. 'Dat deed je ook niet toen je het nieuws overbracht, zestien jaar geleden.'

Sienna was het zat. Ze had lang genoeg dit aangezien. 'Pap, stop! Ik wil het wel horen.' Ze duwde Cade zachtjes aan de kant, zodat Randall meer ruimte kreeg. 'Vertel,' zei Sienna. Iets weten was beter dan niets weten, toch?

Randall zuchtte diep. Ook hij had hier geen zin in, maar hij moest. Dat was nog het meest waardige wat hij kon doen. 'Je wordt vanavond na zonsondergang opgehaald. Dan maken we je vast aan een boom en laten je daar zitten. Totdat het beest je meeneemt.' Randall vertelde het alsof hij zijn boodschappenlijstje opnoemde.

'Is dat alles?' vroeg Sienna met een opgetrokken wenkbrauw. Dat kon toch niets? 'Jullie gaan me niet vermoorden?' Dat was letterlijk wat haar werd verteld. 'Jullie laten het het Beest doen.' Randall knikte.

Sienna wist niet of ze dat beter of slechter vond. Het kon eeuwen duren voordat het Beest zou komen. Ze wist niet eens of het Beest we bestond. Die was in geen vijftig jaar teruggekomen. Waarom zou hij dat nu wel doen?