Avondrood

XXXVII

Beste Raad,

Mijn naam is Sienna en ik ben zestien en één dag. Mijn verhaal eindigt hier niet.
Jullie hebben me ter dood veroordeeld, op de dag dat ik geboren was. Jullie hebben me ter dood veroordeeld, omdat ik rood haar heb, omdat rood een vloek is, die Rowan over hemzelf had uitgesproken. Ik begrijp best dat jullie bang zijn voor het Beest. Ik begrijp best dat jullie bang zijn voor rood, omdat dat mogelijk een vloek zou zijn. Ik begrijp ook best dat jullie er alles aan doen om jullie zelf te beschermen, dat is nou eenmaal overlevingsinstinct.

Wat ik niet kan begrijpen is de manier waarop jullie het hebben gedaan. Het was namelijk niet zo'n slimme zet. Niet dat ik het erg vind, maar het was niet zo slim. Jullie bonden me aan een boom en jullie hoopten dat het Beest me zou komen halen. Ik heb nieuws voor jullie: dat is ook gebeurd, maar niet op de manier waarop jullie hoopten.

Het erge is dat ik niet vervloekt was. Jullie hebben het gewoon bedacht uit angst. Ik was niet vervloekt. Ik was een hele normale vrouw, maar jullie hebben me dat afgepakt, net zoals jullie Lera van Rowan af hebben gepakt. Ironisch is het niet? Dat de moorden na haar dood zijn begonnen. En dat juist die mensen werden gekozen die haar hadden vermoord? Maar dat wisten jullie al. Maar de gedachten erachter waren fout. Rowan had niet de controle over het Beest, hij wás het Beest. Wisten jullie dat het Beest een weerwolf is?

Het probleem heeft zich niet opgelost, het heeft zich verplaatst, die nacht dat jullie besloten mij op te offeren. De weerwolf heeft mijn leven gered. Ik kan opnieuw beginnen, een nieuw leven starten en daar ben ik dankbaar voor.

Ik zal jullie met rust laten, ook al verdienen jullie dat niet. Ik ben niet zoals Rowan, ik dood niet. Wees gerust, de komende jaren zal het nog rustig zijn, maar niet omdat die vloek is opgeheven. Die vloek, is echt en die hebben jullie gecreëerd.

Ik ben Sienna en ik ben zestien en één dag. Ik ben het Beest. Ik ben de weerwolf.

Sienna