Avondrood

XII

Hij krabde met zijn nagels aan de deur van de familie Bullock. Hij krabde het hout in krullen van de deur. Hij piepte angstig en bleef krabben, net zolang tot er een lichtje achter het raam verscheen.

Snel rende hij naar de dichtstbijzijnde boom en verschool zich daar. Dit had hij vroeger weleens gedaan; belletje lellen. Hij wist precies waar de familie hem nog wel kon zien en waar hij veilig was.

In zijn hoofd telde hij rustig tot twintig. Geduldig luisterde hij naar wat hij hoorde in het huis: wat gekreun, een krakend bed, een lucifer dat aanging. Rowan wachtte tot zijn hartritme weer wat daalde en hij wat meer tot rust was gekomen. Toen het in het huisje weer wat rustiger was geworden ging hij weer naar de voordeur van de familie Bullock. Weer krabde hij aan de deur, harder deze keer. Diepe krassen ontstonden in de deur. Nog een keer of vijf en hij zou er doorheen gaan, dat was niet de bedoeling. Een paar houtsplinters vielen van de houten deur af.

Weer rende hij naar de boom en wachtte rustig tot er iets zou gebeuren. Het licht, dat zich had gedoofd, ging weer aan. Het gefluister werden nu stemmen, die beter te horen waren. 'Ik hoorde het weer,' zei een vrouwenstem, Amber.

'Het is vast een hond, of zo. De schooiers.' In het huis waren weer een paar bewegingen. Een krakend bed, meer gezucht, maar niet wat Rowan wilde horen: Maverick of Amber die opstond. Het was niet genoeg voor hem, dus moest Rowan weer in actie komen.

Rowan slaakte een geïrriteerde zucht. Weer telde hij tot twintig en luisterde hij tot het geluid in het huis weer was gezakt. Toen stond hij op en liep weer naar de deur. Nu moest hij er toch echt voor zorgen dat ze opstonden. Deze keer krabde hij zo hard aan de deur, dat de kraaien in de boom verschrikt opvlogen.

Voor de laatste keer die nacht, rende hij weg en verschool zich achter de boom. Hij ging op de grond liggen en luisterde weer naar de geluiden in het huisje. Het licht ging aan en bleef aan deze keer.

'Maverick!' piepte Amber zacht. Ze schudde aan zijn arm. Maverick knorde een onverstaanbare zin en draaide zich weer om. 'Maverick! Er zit iets aan onze deur!' probeerde Amber weer. 'Ik weet het zeker. Ik heb het gehoord.'

'Ga dan kijken!' zei Maverick knorrig. 'Of slaap verder.' Hij bromde nog iets, Rowan hij niet kon verstaan en draaide zich om. Weer volgde het geluid van het krakende bed, maar nu ook geschuifel van Amber die over de houten vloer naar de deur bewoog.

Een golf van opluchting vloeide door zijn lichaam. Het ging precies volgens plan!