Avondrood

XXII

Deuren gingen open en mannen stapten in hun nachtkleding naar buiten. Niet veel later zat de Raad om de tafel. Disdirius stond aan de rand te luisteren. 'Vandaag heeft Aurora Bryce een meisje gekregen,' zei Randall op een serieuze toon. De mannen keken een beetje vreemd. Moesten ze hiervoor hun bed uit? 'Het enige probleem hier, is dat ze rood haar heeft.' Toen veranderden hun slaperige blikken in verschrikte, angstige ogen. De mannen aan de tafel keken elkaar wantrouwend aan. Dat was zeker een probleem. 'We kunnen niet zomaar dit laten gaan,' ging Randall verder. 'Er moet iets gebeuren, daarom heb ik de Raad bijeengeroepen. We moeten een oplossing vinden.' Randall maakte een ga-je-gang-gebaar.

'Ze moet weg,' zei Cohen, de priester. 'We kunnen haar niet doden. Ze is nog maar een jongeling, maar veiligheid is heel belangrijk. Zij is een gevaar, maar ze is ook nog maar een kind.'

'Tuurlijk kunnen we haar wel doden!' zei Gunner. 'Dat is de snelste oplossing. Als we het nu doen dan zijn we ervan af. Juist omdat ze nog zo jong. Doet even pijn, daarna is het over.'

'En de familie Bryce dan? Je laat een groot litteken achter. Hoe jong ze ook is,' zei Chandler. 'Dat kun je hen niet aandoen.' Chandler keek de groep rond, hopend op steun van anderen. Hij was ook bang voor de vloek, maar hij had ook net een dochtertje gekregen. Hij kon zich niet voorstellen wat voor pijn het zou doen.

'Chandler heeft gelijk,' zei Cohen. 'We mogen de familie Bryce niet kapot maken, daar staat een straf op.' Randall knikte instemmend, daar zat zeker een straf op. Het opzettelijk pijn doen aan een ander gezin was strafbaar.

'Dan moet ze weg,' zei Tanner. 'Dat is de enige oplossing. Ze moet verbannen worden.'

'Ze heeft haar ogen nog nauwelijks open. Hoe moet ze dan alleen overleven?' vroeg Chandler. Weer werd er geknikt door een paar mannen. 'Dan wachten we tot ze zestien is,' stelde Baxterson voor. 'Dan is ze officieel volwassen en dan moet ze het alleen doen. Dan heeft ze alle tijd om zich voor te bereiden.' Er klonken instemmende geluiden. Het was een goed plan, maar toch was niet iedereen het ermee eens. Wachten tot zestien was best lang wachten.

'Nee!' riep Ryder. 'De vorige keer dat ze een Vervloekte lieten leven, werden er meer mensen vermoord. Ze moet nu weg!' hij sloeg met zijn vuist op tafel. 'Nu het nog kan en ze nog geen schade aan heeft gebracht.'

Randall dacht na. Ook hij had het liefst het kind nu meteen weg. Het kind was nu nog ongevaarlijk, maar hij moest voor iedereen zorgen. Ook voor het kind. 'Dat is kindermoord,' zei Randall. 'En dat doen we niet. Ze zal, als ze zestien wordt, opgeofferd worden aan de goden,' zei Randall. Dat was de laatste uitspraak. Het kind zou zestien jaar leven en daarna zou het over zijn. 'Wie stemt voor?' vroeg Randall. Van de twaalf mannen gingen er tien handen de lucht in. Alleen Chandler en Cohen hielden hun handen stijf onder de tafel.

'Dan is het besloten. Het Bryce-meisje mag leven tot ze zestien wordt, daarna zal ze worden verbannen en moet ze het zelf uitzoeken. Bedankt mannen.'

De mannen knikten en stonden op.' Alle twaalf mannen en Disdirius verlieten het gebouw.