Avondrood

XXIX

Randall wees naar een dikke, oude eik. Het scheen dat dit de oudste boom was in het hele dorp. Een paar meter van deze oude eik, stroomde de kreek, waar Rowan gevonden was, ruim een halve eeuw terug.

'Je handen,' gromde Hunter.

Echt? Moest dat nu? Met tegenzin stak ze haar handen uit. Hunter bond touw op haar polsen. Het schuurde nu al. Dit zou een vervelende avond worden. Ze hoopte dan maar dat het snel zou gebeuren, want ze had geen zin om dagenlang, met pijnlijke polsen aan een boom vast te zitten.

'Ga zitten,' zei Randall. Ook al had Sienna een hekel aan Randall, hij was, naast Chandler en Cohen, nog het meest fatsoenlijk.

Sienna keek naar de boom. Ze hadden niet eens het fatsoen gehad om iets van een deken of een stoel voor haar neer te zetten. Sienna zuchtte, keek nog even naar haar ouders en deed vervolgens met tegenzin wat er van haar gevraagd werd. Ze ging zitten en zorgde ervoor dat ze lekker zat, ook al was dat nauwelijks te doen. Haar handen zaten niet lekker en de wortelen van de boom prikten door haar dunne jurk heen. Hunter en Tanner maakte haar vast aan de boom met dik touw. Alle knopen werden nog eens goed gecheckt, om zeker te weten dat ze niet los zou komen.

Randall knikte. Ze zat goed vast en ze zou er niet snel uitkomen. Even was het doodstil. In de verte klonk het gehuil van een wolf. De legende was dus waar? Het Beest wist dat dit ging gebeuren en hij kwam haar halen. Sienna's hart begon harder te kloppen. Dit had ze niet verwacht! Wat had ze dan wel verwacht? Dat wist ze ook niet. Ze was bang. Dit zou echt het einde zijn.

'Ze komen eraan,' fluisterde Regina, het oude kruidenvrouwtje. Het hele dorp keek het donkere bos in en daarna na Sienna, alsof ze wilden zeggen: 'Oh, jij zit nu echt in de problemen!' Maar zij kon niets beginnen, vastgebonden aan een boom, zonder wapen, zonder eten, zonder water.

'Moge Het Beest het snel doen,' zei Randall. 'Kom op mensen, hier valt niets te zien!' Randall leidde de mensen weg. Weg van haar. Er was inderdaad neits bijzonders te zien, alleen maar een zestienjarig meisje, met rood haar, vastgebonden aan een boom.

Aurora en Cade bleven nog even staan. 'Het spijt me,' fluisterde Aurora. Ze gaf haar dochter nog een snelle kus. 'Ik houd van je, mam,' zei Sienna.

'Ik ook van jou.'

Cade bleef staan, niet in staat om iets te zeggen of te doen. Sienna glimlachte. Als ze had gekund was dit het moment waarop ze het bos in zou zijn gelopen, maar zij was niet degene die kon lopen. Haar ouders draaiden zich om en liepen weg. Geen van hen draaiden zich nog om. Ze liepen weg, om nooit meer om te kijken.