Outsider (VK)

Κεφάλαιο 1ο

"Δεν θα πας!" είπε και πήρε το αυστηρό της ύφος. Δεν γίνεται να σοβαρολογεί!

"Ναι θα πάω!" απάντησα εγώ υψώνοντας την φωνή μου

"Όχι δεν θα πας!" ο τόνος της έγινε το ίδιο έντονος με τον δικό μου

"Θα πάω!" επέμεινα

"Είπα μία κουβέντα! Μην μου αντιμιλάς, μην μου υψώνεις την φωνή και μην μου ξαναναφέρεις αυτό το θέμα! Δεν υπάρχει περίπτωση" σηκώθηκε έξαλλη να φύγει προσπαθώντας να δείξει πως έληξε η συζήτηση, πως έχει το πάνω χέρι...

"Έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή..." είπα δειλά δειλά και ήταν αρκετό για να την κάνω να γυρίσει την πλάτη κοιτώντας με πλέον έκπληκτη, συγχισμένη... Δεν ξέρω με τι επίθετα να το περιγράψω αυτό! Έτοιμη να με σκοτώσει; Απλά είχε κοκκαλώσει στην θέση της με γουρλωμένα μάτια και χείλη μισάνοιχτα.

"Δεν σε πιστεύω..." ήταν οι μόνες λέξεις που κατάφερε να πει μετά από μερικά λεπτά αλλά δεν φανταζόμουν τι θα ακολουθήσει. "Είσαι τρελό κορίτσι μου! Δεν εξηγείται αλλιώς!" την παρακολουθούσα να φωνάζει χωρίς να μιλάω. "Λίγους μήνες πριν τις εξετάσεις; Να πας στην Αθήνα για έναν ανόητο διαγωνισμό και να παρατήσεις την προσπάθεια τόσων χρόνων; Αυτό είναι ανήκουστο!"

"Δεν θα τα παρατήσω! Θα διαβάζω..." είπα αν και η ίδια δεν το πίστευα καταβάθος.

"Δεν θα έχεις χρόνο Βιολέτα! Και το σχολείο; Θα χάσεις πολλά μαθήματα! Πως γίνεται να είσαι στην Αθήνα και να παρακολουθείς τα μαθήματα εδώ;" άρχισε να με βομβαρδίζει με επιχειρήματα... Η αλήθεια όμως ήταν πως δεν μπορούσα να τα αντικρούσω με καμία δικαολογία, καμία υπόσχεση. Το ήξερα κι εγώ. Η απόφαση ήταν οριστική.

"Εγώ..." κόμπιασα "θα πηγαινοέρχομαι!" είπα με μια τελευταία ελπίδα. Μαζεύτηκα κάπως και έφερα πιο κοντά τα πόδια μου στο σώμα μου καθώς ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι.

"Είδες; Ούτε εσύ η ίδια δεν είσαι σίγουρη! Φαίνεται ότι είσαι αβέβαιη! Δεν ξέρεις τι θες! Δεν αξίζει να παρατήσεις το σχολείο!" φώναζε πηγαίνοντας νευρικά πέρα δώθε και ξύνοντας απρόσεχτα τα μαλλιά της.

"Αξίζει!" είπα αυτή την φορά με θάρρος και γούρλωσε τα μάτια της από θαυμασμό "αξίζει για να ακολουθήσω το όνειρό μου!" τελείωσα με λιγότερη αυτοπεποίθηση και στα μάτια μου επέστρεψε ο φόβος.

"Το οποίο είναι;" ρώτησε νευρικά

"Η μουσική!" ανακάθησα και έκανα τα πόδια μου σταυροπόδι ισιώνοντας περίφανα την πλάτη. Τότε παρατήρησα πως η μαμά μου γελούσε. Με πλησίασε και κάθησε δίπλα μου στο κρεβάτι. Με κοιτούσε κάπως συμπονετικά, με ένα ελαφρύ χαμόγελο, σαν να μην με παίρνει στα σοβαρά.