Outsider (VK)

Κεφάλαιο 35ο

"Πάμε να φύγουμε πριν μας δει κανείς μπροστά στο σπασμένο αυτοκίνητο κι έχουμε μπλεξίματα..." λέει και γνέφω καταφατικά. Περπατά κρατώντας μου σφιχτά το χέρι ώστε να μην μπορώ να αποδράσω. Με θυμώνει ο τρόπος που γίνεται τόσο κτητικός...

"Σταμάτα Μύρωνα, σταμάτα!" του φωνάζω καθώς προσπαθώ να μείνω πίσω. "Πρέπει να πάρω τα πράγματά μου, τα έχω αφήσει στο θέατρο..."

"Οκ" κάνει αδιάφορα.

"Μήπως να μου άφηνες το χέρι..." του λέω ελαφρώς ειρωνικά, μοιάζει κάπως αφηρημένος.

"Εμμμ ναι!" χαλαρώνει αμέσως τα δάτυλά του και νιώθω το δέρμα μου να παίρνει ξανά αέρα σε εκείνο το σημείο.

"Δεν θα αργήσω! Μείνε εδώ!" τον πληροφορώ και μου απαντά με ένα νεύμα.

Περπατώ γρήγορα ξανά μέσα στο θέατρο. Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι και πάλι στο καμαρίνι το οποιο σφίζει πια από κόσμο. Βλέπω την Κλαίρη σε μια γωνιά έχοντας αλλάξει ρούχα και με τα μαλλιά της πιασμένα να με παρατηρεί ανήσυχη...

Βρίσκω την τσάντα μου πάνω στον ξύλινο πάγκο μαζί με τα σκόρπια καλυντικά μου. Καθώς ξεκινω να τα μαζεύω νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο μου και ξαφνιάζομαι... Γυρίζω και βλέπω την Κλαίρη.

"Που ήσουν; Φαινόσουν χάλια όταν έφυγες, ολα καλά;" ακούγεται λίγο σαν την μαμα μου όταν αργώ να γυρίσω το βράδυ...

"Περίπου... Πρέπει να φυγω, θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή!" της χαμογελώ και κάνει κι αυτή το ίδιο παίρνοντας μια πιο ήρεμη έκφραση. "Α! Και... Πες μου τον αριθμό σου!" λέω και βγάζω το κινητό μου... Ίσως χρειαστεί να επικοινωνήσω μαζί της στο μέλλον. Μπορεί κάτι χρήσιμο να έχει να μου πει για τον Μύρωνα. Μύρωνα; Μου φαίνεται παράξενο να τον λέω έτσι... Εγώ Βαγγέλη τον ήξερα τόσο καιρό!

Μου λέει τα ψηφία του κινητού της κι εγω την περνώ στις επαφες μου.

"Οκ γλυκιά μου! Θα τα πούμε!" λέει και φιλιόμαστε σταυρωτά... Δεν μου αρέσουν εμένα αυτές οι οικειότητες μα είναι αναγκαίες για να με πάρει με καλό μάτι. Ίσως το να δείχνω κακιά δεν αποδίδει... Θα ακολουθήσω την μέθοδο του Μύρωνα! Να δείχνω γλυκιά και καλή απ'έξω ώστε ποτέ κάποιος να μην υποψιάζετε τι πραγματικά σκέφτομαι για εκείνον.

...

Mousitsa's pov

Απο μακριά διακρίνω την φιγούρα της. Ο αέρας που έχει όταν περπατά την κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και στο σκοτάδι ενω τα τακούνια της ακούγονται καθώς συγκρούονται με την σκληρή άσφαλτο.