Outsider (VK)

Κεφάλαιο 21ο

Ανοίγω δειλά δειλά τα μάτια μου... Το αυτοκίνητο είναι σταματημένο. Ακριβώς απέναντι από το άλλο όχημα. Ψιλαφίζω το σώμα μου για να δω αν είναι όλα στην θέση τους. Ρίχνω μια ματιά από πάνω ως κάτω... Δεν πονάω πουθενά και δεν υπάρχει αίμα! Ανακουφίζομαι αφάνταστα που είμαι ζωντανή!

Έπειτα στρέφω το βλέμμα μου δίπλα... Ο Βαγγέλης βρίσκεται στην θέση του και είναι καλά. Με βλέπει και απλώνει αμέσως το χέρι του για να με αγγίξει. Απευθείας το σφίγγω στην παλάμη μου για να τον καθησυχάσω και να του δείξω πως είμαι εντάξει.

Δόξα τω θεώ! Σωθήκαμε στο τσακ!

Περιτό να πω πως η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει από τον φόβο. Τώρα μόνο αρχίζουν να πέφτουν κάπως οι παλμοί της.

Ναι αλλά αφού δεν τρακάραμε εκείνο το 'γκαπ' τι ήταν;

"Μαλακισμένο! Κωλόπαιδο! Θα σε σκίσω! Πάει ο προφυλακτήρας!" ακούω κάποιον να ουρλιάζει σαν μανιακός. Κοιτάζω αριστερά, έξω από το παράθυρο του Βαγγέλη είναι ένας αναψοκοκκινισμένος καραφλός κύριος που βρίζει. Μάλλον είναι ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου!

"Σας παρακαλώ ηρεμίστε..." του λέει ο Βαγγέλης ευγενικά προσπαθώντας να τον καλμάρει. Παρ'όλα αυτά ο εξοργισμένος άντρας συνεχίζει να κατεβάζει καντήλια.

Έλεος! Τι άνθρωποι υπάρχουν! Πως τολμάει και μιλάει έτσι στον Βαγγέλη ενώ εκείνος είναι ευγενικός απέναντι του; Μετά λένε ότι οι νέοι είναι αγενείς! Ο Βαγγέλης απλά τον ακούει χωρίς να λέει τίποτα κι εκείνος όχι μόνο συνεχίζει να τον βρίζει αλλά τον προκαλεί να κατέβει από το αυτοκίνητο για να παίξουν ξύλο! Τι πρωτόγονος!

Επειδή ο Βαγγέλης είναι πολύ ευγενικός και δεν μπορεί να τον βάλει στην θέση του αποφασίζω να υπερασπιστώ εγώ τον φίλο μου. Με φόρα κατεβαίνω απο το αυτοκίνητο και έρχομαι αντιμέτωπη με τον άλλο οδηγό.

"Ααα να σου πω ηλίθιε μπαμπουίνε, δεν φτάνει που κόντεψες να μας σκοτώσεις έτσι όπως πετάχτηκες μας κολλάς και μαγκιά από πάνω! Άντε και..."

"Βιολέτα..." ακούω την σιγανή φωνή του Βαγγέλη από πίσω μου και αισθάνομαι το χέρι του να με τραβά ελαφρά από το μπράτσο. Τι θέλει κι αυτός τώρα που έχω πάρει φόρα!

"Ασε με Βαγγέλη! Μιλάω!" τον μαλώνω καθώς προσπαθώ να θυμηθώ που είχα μείνει. "Ναι... Άντε και γαμήσου!" φωνάζω στον μπαμπουίνο που με κοιτά με ανοιχτό το στόμα..

"Βιολέτα σταμάτα, εμείς φταίμε!" ο Βαγγέλης μου ψυθιρίζει έντονα... Αμέσως αισθάνομαι μια τεράστια ντροπή. Και τύψεις! Όχι μόνο τον έβρισα τζάμπα τον άνθρωπο αλλά λόγω της γκαφας μου μάλλον μας έμπλεξα σε περισσότερους μπελάδες!