Outsider (VK)

Κεφάλαιο 29ο

Όσοι δεν μπορείτε τα dirty δεν το διαβάζετε! Όσοι το διαβάσετε ακούστε και το τραγούδι.

Ένα σιγανό ροχαλιτό με βγάζει σιγά σιγά από τον ύπνο. Παρόλο που ο ήχος αυτός με ανησυχεί δεν έχω την δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου. Το μυαλο μου αρχίζει να γυρίζει και προσπαθώ να θυμηθώ τι στο καλό έγινε πριν πέσω σε λίθαργο.

Βαγγέλης... Γυρνά ξανά και ξανά μες το κεφάλι μου. Και τότε βρίσκω το κουράγιο να ανοίξω τα μάτια μου...

Κοιτάζω δίπλα μου πανικόβλητη... Το κεφάλι του Βαγγέλη στο διπλανό μαξιλάρι!

Ψυχραιμία Βιολέτα! Δεν έχεις τίποτα άλλο παρά να ηρεμήσεις και να σκεφτείς! Ό,τι και να έγινε δεν γυρνάει πίσω...

Χθες βράδυ...

Θυμάμαι το σώμα μου σκαρφαλωμένο πάνω στο δικο του... Με κρατούσε απο την μέση για να με στηρίξει στον κορμό του. Η πλάτη μου ακουμπησε με δύναμη στον κρύο τοίχο και τα χέρια του κατέβηκαν στους γοφούς μου. Η στήση του αναμεσά μας επιβεβαίωνε το πόσο με θέλει αλλά έκανε και τα πραγματα πιο δύσκολα. Γιατί τον ήθελα κι εγώ και δεν μπορούσα να το ελέγξω πια.

Με ανασήκωσε λίγο και πλέον ένιωθα σταθερή ρίχνοντας το βάρος μου στον τοίχο. Ένιωσα ξανα την καυτή ανάσα του να χαϊδεύει τον λαιμό μου..

"Φίλα με μωρό μου" θυμάμαι να του ζητάω... Τα χέρια μου περασαν στα μαλλιά του. Τον είπα 'μωρό μου'! Κι εκείνος εκανε ό,τι τον πρόσταξα. Μου ρουφούσε το τρυφερο δέρμα του λαιμού μου με μανία. Άφηνε μικρές δαγκωνιές και υγρά φιλιά...

Φέρνω τα ακροδάχτυλά μου σε εκείνω το σημείο. Το αγγίζω απαλά... Όντως καταλαβαίνω με την αφή μου σημάδια ενώ νιώθω έναν μικρό πόνο στα σημεία πανω από τα οποία πέρασα. Είναι η απόδειξη πως όσα θυμάμαι από την χθεσινή νύχτα πράγματι συνέβησαν. Αισθάνομαι τόσο περίεργα και... Ταυτόχρονα όμορφα που όλα αυτά έγιναν στα αλήθεια...

Θα έπρεπε να ήμουν θυμωμένη έτσι δεν είναι;

Αυτό συνεχίστηκε για κανά δεκάλεπτο... Φαίνεται πως απολάμβανε εκείνο το σημείο. Κι εγώ το απολάμβανα! Κάθε σημείο που με φιλούσε γιατί το έκανε με ένα τρόπο μοναδικό!

Σήκωσε το κεφάλι του και με κοιταξε στα μάτια. Εκεινα τα τζαμια αναμεσά μας με εμπόδιζαν. Έβγαλα τα γυαλιά του και με μιας βρέθηκαν μακριά. Δεν ξερω που τα πέταξα αλλά κάπου που να μην μας ενοχλούν. Κοίταξα μέσα τους και έμοιαζαν χαώδη... Είχαν γίνει ολομαυρα από την μέθη και τον ποθο. Κι αυτό το μαύρο έμοιαζε πιο εντυπωσιακο και ενιγματικό από κάθε πράσινο ή γαλάζιο.