Outsider (VK)

Κεφάλαιο 37ο

Αυτή η κίνησή του με έχει πιάσει τελείως απροετοίμαστη. Ο Μύρωνας; Να κάνει κάτι τέτοιο; Ο Μύρωνας και να φερθεί τόσο εντάξει;

Μωρέ μήπως είναι πλαστό το χαρτί;

Πλησιάζω και το παίρνω στα χέρια μου. Το διαβάζω προσεκτικά σαστισμένη. Όντως εδώ λέει ότι αν υπογράψω στην ουσία φαίνεται πως εγώ έχω κερδίσει τον διαγωνισμό και ας μην ισχύει αυτό στην πραγματικότητα.

"Δηλαδή με μια υπογραφή θα πάρω εγώ τα λεφτά και θα εμφανιστώ στο schoolwave μαζί με τους Cursed;"

Μου γνέφει καταφατικά ως απάντηση... Αυτό αλλάζει όλα τα δεδομένα... Από εκεί που βρίσκομαι εξαπατημένη, πληγωμένη, στο μηδέν... Μπορώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να βρεθώ νικήτρια έχοντας πετύχει τον στόχο μου, με έναν Μύρωνα που έχει μετανιώσει πραγματικά για όσα μου έκανε και το απέδειξε. Θα φύγω δηλαδή από εδώ πετυχημένη και με ένα πανέμορφο αγόρι στην αγκαλιά μου...

Όλο αυτό ακούγεται τρομερά δελεαστικό... Θέλω να γράψω με τεράστια γράμματα το όνομά μου σε αυτό το χαρτί και να φτιάξω την κατεστραμμένη ζωή μου!

Ή μήπως να την μπαλώσω... Αν υπογράψω σημαίνει πως ξεχνάω όλα όσα μου έκανε, ότι τον συγχωρώ! Κι αν αυτό το χαρτί είναι ένα ακόμα κόλπο του; Αν με εξαπατήσει πάλι θα είμαι ο πιο χαζός άνθρωπος στον κόσμο!

Έχω και μία αξιοπρέπεια!

Εξάλλου αν αυτό ήταν το πραγματικό έγγραφο θα κώλωνε να το σκίσει... Έτσι δεν είναι;

"Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την προσφορά σου" λέω και αμέσως παίρνει μία απογοητευμένη έκφραση.

"Οκ, είναι δικαίωμα σου..."

"Σκίσε το λοιπόν!" Τον προκαλώ... Τώρα θα δοκιμαστεί! Αν το έγγραφο είναι αληθινό, θα θυσιάσει την νίκη του για μένα;

Το σηκώνει διστακτικά μπροστά στα μάτια του...

Έχουν περάσει μερικά λεπτά που δεν έχει κουνηθεί από αυτή την στάση... Έχει παγώσει... Για να μην το παίρνει απόφαση να το σκίσει... Λες; Λες να λέει αλήθεια τελικά;

"Δεν μπορώ να το κάνω!" Φωνάζει και κατεβάζει πάλι το χαρτί... Ώστε δεν ήταν κόλπο!

Κάθομαι και τον παρατηρώ μην ξέροντας πως να αντιδράσω.

ΚΛΑΙΕΙ;

Πράγματι βλέπω δάκρυα να γυαλίζουν στα μάγουλα του.

Ω θεέ μου! Είναι το πιο αλλόκοτο θέαμα που θα μπορούσα να δω. Ο αδίστακτος Μύρωνας να κλαίει! Και φυσικά ο λόγος που δακρύζει δεν είναι άλλος από τον εαυτό του.