Outsider (VK)

Κεφάλαιο 31ο

Vangeli's pov

Φτάνω ακριβώς μπροστά από την την κύρια είσοδο τής καινούργιας, μοντέρνας πολυκατοικείας στην Κηφισιά, ψάχνω λίγο το ονομα Βασιλείου στα κουδουνια και χτυπώ το θυροτηλέφωνο. Αμέσως καταλαβαίνω πως η φωνή που μου απαντά είναι της Βιολέτας... Χαμογελώ και την ενημερώνω ότι είμαι ο Βαγγέλης. Ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο και σπρώχνω την βαριά μεταλλική πορτα ασφαλείας... Ρίχνω μια ακόμα ματιά τριγύρω... Οι μαρμάρινες σκάλες λάμπουν ενώ η μοντέρνα διακόσμιση δεν λείπει ακόμα κι από την είσοδο! Που τέτοιες πολυτέλειες στους Αμπελοκηπους...

Κάθε σκαλί που με φερνει πιο κοντά της ανεβαζει κι ακομα μία βαθμίδα άγχους μέσα μου... Μου έχει πει πως μένει με την γιαγιά της και η οικογένειά της βρίσκεται στην επαρχία. Χαίρομαι που δεν θα αναγκαστώ να ερθω αντιμέτωπος με τους γονείς της. Σιγουρα θα είναι καλύτερη οικογένεια απο την δική μου, αυτό δεν σημαίνει ομως πως δεν θα αισθανόμουν άβολα αναμεσά τους ως αγόρι της Βιολέτας. Κι οσο για την γιαγιά... Δεν ξέρω!

Νομίζω αγχωνομαι υπερβολικά πολύ για το αν θα με συμπαθήσει η γιαγιά της. Είναι γιατί φοβάμαι μήπως αυτή σαν πιο μεγάλη κι έμπειρη αντιληφθεί τι σόι κουμάσι είμαι και το πει στην Βιολέτα... Και δεν θέλω να χάσω την Βιολέτα για αυτό τον λογο!

Θα την χάσεις ετσι κι αλλιώς με αυτά που θα της πεις, μην σκας!

Κι όσο σκέφτομαι πως πρεπει σήμερα να της πω την αλήθεια... Είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν θα τα κατααφέρω να το κάνω... Γαμωτο! Πάνω που ήμουν έτοιμος να της μιλήσω ήρθε αυτή η καταραμένη η Κρίστη! Και από εκείνη την μερα το σκέφτομαι συνέχεια και συνέχεια και τόσο πιο πολύ δειλιάζω και το μετανιώνω όσο περισσοτερο το βασανίζω μέσα μου.

Μεγαλη σκαλα, πολλές σκέψεις!

"Καλώς τον!" με υποδέχεται μία κοντούλα χαμογελαστή κυρία γυρω στα εβδομήντα. Ανοιγει τα χέρια της και καταλαβαίνω πως πρέπει να σκύψω για να με φιλήσει σταυρωτά.

"Καλώς σας βρήκα!" της σφίγγω το χέρι και της χαρίζω ενα χαμόγελο ως τα αυτιά. Ξέρω πως ένα χαμογελό μου έχει την δύναμη για να με συμπαθήσει οποιοσδήποτε... "Αυτα είναι για σας! Είναι χωρίς ζάχαρη!" λέω καθώς της παραδίδω το κουτί με τα γλυκά. Σκατά διαίτης, με ζάχαρη είναι! Απλά της είπα έτσι για να την καλοπιάσω επειδή είναι γριά... Και καλά νοιάστηκα μήπως έχει ζάχαρο χαχαχα!

"Σε ευχαριστώ παιδί μου, πέρασε!" λέει και μου δείχνει αριστερα το σαλόνι. Αντικρίζω την Βιολέτα να κάθεται ήδη εκεί και να με κοιτάζει χαμογελαστή... Με αυτά τα καταπράσινα μάτια... Τα όμορφα μάτια της είναι η αδυναμία μου!