Outsider (VK)

Κεφάλαιο 47

Έχει περάσει μία βδομάδα που είμαι με τον Μύρωνα σε αυτή την περίεργη σχέση από απόσταση... Δεν μπορώ να πω πως είναι άσχημα, τον αγαπώ κι επιτέλους τον έχω. Αλλά και πάλι μου λείπει τόσο πολύ όλες αυτές τις μέρες που δεν μπορούσα να αντέξω μέχρι να έρθει το Σαββατοκύριακο... Και επιτέλους ήρθε!

Μετά από πολύ πρήξιμο στους γονεις μου κατάφερα να εξασφαλήσω την άδεια και τα εισητήρια για να πάω αυτές τις δύο μέρες στην Αθήνα και να τον δω.

Σέρνοντας την βαλίτσα μου έχω σχεδόν φτάσει εξω από το σπίτι του... Είμαι τόσο χαρούμενα αναστατωμένη που θα δω παλι το φατσάκι του, θα τον πάρω αγκαλίτσα, θα του χαλάσω τα μαλλιά... Αχ αυτό το παιδί! Με έχει τρελάνει, που είναι η παλιά Βιολέτα που δεν ερωτεύονταν κανέναν;

"Βρε βρε βρε... Ποια ήρθε απο το χωριό της;" ακούω και αυτόματα όλη η καλη μου διάθεση εξαφανίζεται... Την ξέρω αυτή την φωνή... Τι θέλει όμως αυτή τόσο κοντά στο σπίτι του Μύρωνα;

"Κρίστη! Πόσο μου έλειψες!" λέω με όση περισσότερη ειρωνεία μπορώ.

"Πάντως όχι περισσότερο απο όσο σου ελλειψε ο Μύρωνας..." τι σκατά θέλει απο την ζωή μου, ή μάλλον... Τη ζωή του! Τη ζωή μας!

"Τι θες Κρίστη, πες το ξεκάθαρα!" τα νεύρα μου κλονίζονται λεπτο το λεπτό όσο είναι μπροστά μου... Φρικτές σκέψεις περνούν απο το μυαλό μου... Ο Μύρωνας να πήγε μαζί της; Αυτή να πήγε με τον Μύρωνα; Θα τον σκίσω, θα τον κόψω φέτες σαν μανιακός δολοφόνος αν με κοροϊδεύει!

"Έχω να σου πω κάποια πράγματα..." εσύ και για καλό αποκλείεται... Να το! Θα μου το σκάσει!

"Πες το λοιπόν! Δεν σκοπεύω να σπαταλήσω πολύ χρόνο από την ζωή μου σε σένα" ναι ναι φαίνομαι σκληρή... Αλλά μέσα μου πεθαίνω να μάθω. Και μονο στην σκέψη του τι μπορώ να ακούσω από αυτή την σκύλα με πιάνουν τα διαόλια μου...

"Χα! Καημένη! Σε μένα το παίζεις σκληρή, σε αυτόν σέρνεσαι... Αχ και να ξερες!" Μουρμουράει με ένα υποχθόνιο χαμόγελο

"Το πώς νιώθω εγώ για τον Μύρωνα είναι δικό μου θέμα δεν έχει να κάνει με την στάση μου απέναντί σου!" Τα νεύρα μου δεν είναι καλά!

"Εσύ νιώθεις... Ο Μύρωνας όχι, αυτό είναι το θέμα!" Σκύλααα

"Που ξέρεις εσύ αν και τι νιώθει ο Μύρωνας!" Της φωνάζω και ειλικρινά θέλω να την χτυπήσω

"Ο Μύρωνας δεν ερωτεύεται καμία αγάπη μου... Τι περισσότερο έχεις εσύ για να σε αγαπήσει; Είσαι ηλίθια αν το πίστεψες στα αλήθεια!" Οι λέξεις της πονάνε πιο πολύ από μαχαιριές... Δεν θέλω ούτε στιγμή να μου περάσει από το μυαλό ότι ο Μύρωνας δεν με θέλει στα αλήθεια!

"Και τότε γιατί να είναι μαζί μου τώρα; Πήρε αυτό που ήθελε, δεν έχει κάτι άλλο να κερδίσει!"

"Χαχχαχα" τι γελάς μωρή μη σου... " Όλο και κάτι θα έχει!" Λέει κλείνοντας μου το μάτι... Δεν γίνεται αυτό! Δεν μπορεί να μου βάζει υποψίες για τον Μύρωνα, να με κάνει να αμφισβητίσω το αγόρι που αγαπώ όσο κανένα!

"Πες μου τι ξέρεις!" Φωνάζω με όλη μου την δύναμη σε αυτή την απαίσια που με χλευάζει γελώντας ειρωνικά μαζί μου...

"Όπως ξέρεις το δικαστήριο έβγαλε απόφαση ο Μύρωνας να πληρώσει ένα μεγάλο ποσό αλλιώς θα μπεί στην φυλακή... Λίγα θα βάλει ο πατέρας του, λίγα εμείς,λίγα από την δουλειά του... Αλλά και πάλι δεν μαζεύονται! Οι γονείς του αποκλείεται να βρουν τόσα χρήματα και ειδικά για τον Μύρωνα! Άρα..."

"Άρα..." Λέω ξεπνοα

"Μια γκόμενα με λεφτά, μία γκόμενα που τον θέλει σαν τρελή... Λίγο παραμύθι και έρωτα και σίγουρα το πλουσιοκόριτσο θα πληρώσει όσο όσο για να γλυτώσει την αγάπη της από μπελάδες!" Οι λέξεις της βουίζουν στα αυτιά μου τόσο ενοχλητικά!

"Ώστε..." Καταφέρνω να ψελίσω ενώ με το ζόρι συγκρατω τα δάκρυα μου για να μην ξεφτυλιστω και σε αυτή

"Λεφτά! Θέλει λεφτά! Αυτό θέλει από σένα!"

"Ψέματα!" Ουρλιάζω αυθόρμητα

"Κι όμως... Εγώ στο λέω για το καλο σου... Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς! Εγώ τον ξέρω πολύ καλά, ξέρω τι είναι! Δεν είναι για κοριτσάκια σαν κι εσένα! Ξεκοψε πριν δεθείς μαζί του και τότε θα πονέσεις ακόμα πιο πολύ!"

Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα της... Το ύφος της δεν ήταν πλέον ειρωνικό... Ήταν απλώς ψυχρό όπως κι εκείνη... Με χάιδεψε φιλικά στον ώμο κι έφυγε...

Τότε άφησα ελεύθερα τα δάκρυα μου κι έτρεξα προς την αντίθετη κατεύθυνση... Πάλι έπεσα θύμα του! Πόσο θα ήθελα να είναι ψέμα, αλλά δεν έλεγε ψέματα, το είδα στο πρόσωπό της. Ξέρω τι είναι, κι όμως την πάτησα!

...............................................................................

Hey guys!
Καιρό είχαμε να τα πούμε... Σας έλλειψα;

Αυτό ήταν λοιπόν και το προτελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας μας....

Ναι, αυτό το όμορφο ταξίδι φτάνει στο τέλος του, χαίρομαι πραγματικά για όσους αγαπήσατε την ιστορία και μου χαρίσατε όλα αυτά τα ωραία λόγια! Σας αγαπώ κι εγώ πολύ

Άλλωστε είστε οι μοναδικές μου αγάπες μην ξεχνιόμαστε 😉

Αυτά που λέτε...

See ya στο επόμενο!