Outsider (VK)

Κεφάλαιο 12ο

Το τραγουδάκι δεν είναι σχετικό απλά το άκουσα στο αυτοκίνητο και μου έχει κολλήσει όλη την ημέρα.

"Κάτσε τώρα... Δηλαδή ο Αλέξης, το αγόρι σου σε απάτησε με την κολλητή σου την Αντριάνα ή Άντρι κι εσύ το έμαθες επειδή σου έστειλαν καταλάθος ένα μύνημα στο οποίο ο Αλέξης σε έβριζε"

"Σπίρτο είσαι!" τον ειρωνεύομαι λίγο όπως πάντα. Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς γιατί κάθομαι και του τα λέω όλα αυτά! Κι αυτός ο Κώστας άφαντος! Καθόλου δεν ανησύχησε με την απουσία μου;

"Αχα! Κι εσύ στεναχωρήθηκες επειδή αγαπούσες το αγόρι σου; Έτσι;" με ρωτά με ένα συμπονετικό βλέμμα... Πόσο λίγο με ξέρει. Δεν αργώ να γελάσω ως απάντηση.

"Ούτε καν! Αγαπάω τον Αλέξη λέει!"

"Τότε τι σε πείραξε;"

"Η συμπεριφορά της Αντριάνας! Εντάξει το ήξερα ότι έχει τέτοιο χαρακτήρα, ειλικρινά είμαι τόσο χαζή που πίστεψα ότι δεν θα έκανε το ίδιο στο αγόρι μου!" αφήνω αυτή την μεγάλη αναπνοή να βγει από μέσα μου στο τέλος της πρότασης. Τα καστανά του μάτια με αντικρίζουν με το ίδιο αξιολύπητο ύφος. Όμως σίγουρα το ύφος του δεν είναι χειρότερο από το δικό μου.

"Όου! Και με τον Αλέξη τι θα κάνεις;" του κάνω νόημα και αρχίζει να μου κάνει ξανά αέρα με τις παρτητούρες που κρατά στα χέρια του. Δεν αισθάνομαι καλά!

"Δεν ξέρω!" του φωνάζω νευρικά "δεν με ενδιαφέρει ο Αλέξης εμένα με νοιάζει ο..." ωχ! Αμέσως κλείνω το ξέφραγο στόμα μου. Τι πήγα να πω; Χάζεψα και τα βγάζω όλα στη φόρα; Δεν σκέφτομαι καθόλου πριν μιλήσω;

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτομαι πλέον! Δεν ξέρω πως γίνεται να αισθάνομαι τόσο άνετα μιλώντας με τον βλάκα έτσι ώστε η γλώσσα μου να πηγαίνει ροδάνι!

"Ο;" με κοιτάζει μπερδεμένος φτιάχνοντας λίγο τα γυαλιά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να του το πω! Δεν τον εμπιστεύομαι και τόσο, είπαμε μην το ξεφτυλίσουμε. Όχι ότι θα με προδώσει επίτηδες αλλά ο Κώστας είναι φίλος του και από την βλακεία του μπορεί να του ξεφύγει τίποτα και να του τα ξεράσει όλα.

"Τι ο; Είπα εγώ ο;" προσπαθώ να τον μπερδέψω. Ελπίζω να πετύχει...

"Είπες, δεν με νοιάζει ο Αλέξης αλλά ο..."

"Τίποτα, τίποτα! Καταλάθος το είπα!" πετάω όσο πιο φυσικά μπορώ και εκείνος γνέφει συγκαταβατικά. Χαίρομαι που λήγει εδώ!

Παρατηρώ πως ο χαμένος έχει ένα απλανές βλέμμα αυτή την στιγμή και κοιτάζει το κενό. Γενικά είναι αφηρημένος... Δεν πάει καλά!