Not all Gryffindors are Good

004

Het enige geluid wat de stilte doorbrak waren de regen druppeltjes die tegen de tegels op botste, en er op die manier voor zorgde dat het grond oppervlak bevochtigd werd. Geen enkel geluidje leek door de nacht te breken, geen enkel geluidje vond zijn weg in mijn gehoorgangen. De stilte en de eenzaamheid lieten me zo goed, maar ook zo ongelukkig voelen op het zelfde moment. Niemand praatte tegen me, niemand raakte me aan. En hoe erg het ook klonk, ik vond het afschuwelijk.

Toch luchtte het op om niemand te horen zeuren over hun o zo zware leventje. Niemand die me kon irriteren, of vertellen wat niet of juist wel te doen.

Het had zijn voor en nadelen, al kon ik het weer enkel als een nadeel beschrijven. Regen was een prachtig verschijnsel, tenminste dat was mijn persoonlijke mening. Het leek alsof de lucht ook gevoel had, alsof de lucht me probeerde te vertellen dat ook hij niet altijd strek kon blijven en heel soms zijn tranen moest laten gaan. Iets wat compleet tegenovergesteld leek met wat mij vroeger was geleerd door vader.

'Huilen is zwak, liefhebben is zwak. Niemand maar dan ook niemand heeft er wat aan als je huilt. Niemand heeft er wat aan als jij in elkaar zakt, huilend om je miserabele leventje waarvan je hoopte dat het anders was. Niemand, en ook ik zeker niet.'

Vaak vertelde hij me dit zodra ik iets kapot had gemaakt en de tranen opkwamen in mijn ogen. Huilen deed ik nauwelijks, alleen als ik eigenlijk iets had gedaan wat niet de bedoeling was. In een poging om mijn straf te kunnen verminderen uiteraard. Een fenomeen waarvan ik zeker was dat ieder kind dit meerdere malen gedaan had in hun leven. Alleen waren de consequenties voor hen anders. Voor mij betekende het een preek uit de mond van vader, en een knuffel van moeder. Vroeger deden zijn woorden nog niets voor me, toen begreep ik ze simpel weg niet.

Nu deed ik dat wel.

Terwijl een zucht over mijn lippen rolde vond mijn voet een weg naar een losliggend steentje, die direct naar de andere kant van de straat rolde. Mijn maag begon zachtjes te knorren, iets wat ik als een teken zag dat hij leeg was, en gevuld moest worden. Toch kon ik hier niets om geven, mijn hoofd stond gericht op andere zaken. Zaken die veel en veel belangrijker leken in mijn hoofd op dat moment.

Het duurde namelijk niet lang voor mijn voeten stilstand namen voor een bekende deur. Eentje waar ik nog niet heel lang geleden aan voorbij was gereden samen met de vrouw die ik moeder noemde. Een oude vriend van ons leefde hier, een vriend die geen naam met zich meebracht. Hij had een voorspellende gaven, een gaven waarmee hij niet enkel recht door je ziel maar ook in je toekomst kon kijken. Geloven in dit soort onzin kon ik echter niet, maar het leek het proberen waard.

Nog voor mijn vuist contact kon maken met het hout van de deur werd hij opengerukt door niemand minder dan hem. Zijn warme bruine ogen keken me aan, terwijl de mijne afgleden naar zijn haar wat ditmaal de kleur blauw had aangenomen. Ik wilde mijn mond openen en hem vragen of hij iets voor me kon betekenen, maar hij was me al voor.

'Ik verwachtte je al, mijn beste jongen,' sprak zijn lage maar kalme stem. 'Kom maar snel naar binnen, we willen tenslotte niet dat je een koudje te pakken krijgt. Ik zal je even wat kleren schenken, droge kleren.'

Zijn geratel irriteerde me, maar iets ervan zeggen weigerde ik. Deze man moest mij geven wat ik wilde, en dat kon ik niet bereiken door hem te vervelen. Of door onbeschoft te zijn. Enkele seconden nadat ik mijn intrede had genomen in zijn warme, naar wierook ruikende huis bood hij me schone en uiteraard droge kleren aan. Die ik in een mum van tijd aan had getrokken.

'Je hoeft me niet te vertellen waarom je hier bent mijn beste jongen. Ik weet het namelijk al lang,' deelde hij me mee, iets wat me veel tijd scheelde. 'Je bent hier voor een rede, zoals we alles doen voor of met een rede. En de jouwe heeft iets te maken met Harry Potter als ik me niet vergis.'

Direct nadat jou naam was uitgesproken voelde ik weer die steek door mijn hart. Ik wilde de tafel naast me vast grijpen, in een poging om wat houvast te hebben toen ik het hoorde. Een hartslag.

Kalm en rustgevend hoorde, en voelde ik het hart kloppen. Een hart die van niemand anders kon zijn dan van jou. Ik had al zoveel keren naar je hart geluisterd dat ik haast kon dromen van hem. Hetzelfde gold voor je stem, de manier waarop je ademhaalde en de manier waarop je zelfs je neus snoot. Ik kende elk geluidje wat jij kon produceren, van snikken tot kreunen. Ik kende het allemaal.

'Ga even zitten, Draco. Dat praat misschien wat makkelijker voor je.'

'Is het slecht nieuws dan?' vroeg ik met een grappende ondertoon in mijn stem, ook al voelde ik alles behalve de grap achter mijn woorden. Nog nooit was mij gevraagd "even te gaan zitten" het feit dat hij dat nu wel deed beangstigde me zodanig dat ik haast niet zijn woorden wilde horen.

'Daar kan ik geen uitspraak over doen, wat voor de één goed nieuws is, is voor de ander juist verschrikkelijk nieuws,' sprak hij kalm terwijl mijn lichaam plaats nam op de stoel. 'Je mag het wel gewoon zeggen,' begon ik, mezelf dwingende geen emotie te tonen in mijn stem. Niemand had er iets aan als ik zwak zou zijn. Niemand en vooral ik niet.

'De heer Potter zal gevangen worden genomen door de heer van het duister, iets wat hem automatisch in jou huis zal plaatsen. Ik zag kerstbomen, wat verwijst naar de tijd dat het gebeurd.'

'Rond de kersttijd?' raadde ik, iets wat nauwelijks nodig was aangezien we beide wisten dat dit haast wel moest. Voor een moment knikte de jongen voor me waarna hij verder ging. 'Jullie zullen een keer de liefde bedrijven, jullie zullen gelukkig zijn.'

Het verbaasde me zodanig dat ik haast wel door moest vragen, al kon ik hier ook content mee zijn. Als ik nog maar één keer liefde kon voelen. Ik moest het voelen, ik moest de handen van iemand op mijn lichaam voelen, de lippen van een ander op mijn lippen. 'Maar?' vroeg ik uiteindelijk.

'Maar de heer zal hem doodde, en jij zal toe moeten kijken hoe het allemaal gebeurd.'