Not all Gryffindors are Good

046

Ik bied hierbij alvast mijn excuses aan....

______________________________

Met een hart gevuld met niets anders dan vreugde rende ik het plein op. De meeste mensen hadden me ervan verzekerd dat je hier zou staan, duellerend met de heer. Ik kon niet wachten om je het goede nieuws te vertellen, om je ervan te verzekeren dat we dit samen hadden overleefd. Dat we samen de oorlog hadden overwonnen. Zo vlug ik kon bereikte ik het plein, al kreeg ik vanuit verschillende hoeken een klaaggeluid zodra ik ze aan de kant duwde.

Tot mijn afschuw zag ik jullie beide nog rechtovereind staan. De rode straal die uit jou staf kwam raakte de groene van de heer, en zonder al te lang te kijken besefte ik dat die van jou hem haast raakte.

'Harry!' riep ik zodra mijn voeten me naast jou lichaam hadden gebracht. 'Het is over, Nagini is dood.'

Een afschuwelijk geluid verliet de keel van de heer bij het horen van mijn woorden. De straal werd verbroken waarna hij door zijn knieën op de grond zakte. Een grote glimlach sierde zowel jou als mijn lippen. Voor een moment keek je me twijfelend aan, zoekend voor een antwoord op je vraag.

'Gun hem geen genade Harry, hij heeft zoveel van je afgenomen. Dood hem, en wreek daarmee iedereen die je lief is en door hem om het leven is gekomen,' fluisterde ik je aanmoedigend in. 'Ik geloof in je.'

Je knikte en hees je staf wederom op de heer, die inmiddels gedeeltelijk overeind was gekrabbeld. Ik grijnsde breed, tot mijn oog viel op zijn staf die recht op jou was gericht. Nog voor ik je hiervoor kon waarschuwen fluisterde hij iets, een spreuk zo zacht dat mijn gehoorgangen hem niet konden onderscheidde. Zwarte rookwolken ontstonden en vlogen in een razendsnel tempo op je af. Wat de spreuk ook zou doen, het kon je onmogelijk sparen.

Alles gebeurde in enkele seconde, al waren deze seconde wel genoeg voor mij om je aan de kant te duwen. De rookwolken trokken mijn borst in en zorgde er direct voor dat mijn lichaam net zoals die van de heer op de grond viel. In het begin voelde ik niets, ik voelde geen pijn, ik voelde de bodem niet eens. Het enige geluid wat ik nog kon onderscheidden waren twee harten die klopte, eentje zat in mijn borstkast en de ander behoorde aan jou.

'Nee!' schreeuwde je luider dan ik ooit iemand had horen spreken. 'Avada kedavra!' hoorde ik je enkele seconde erna schreeuwen. Met moeite draaide ik mijn hoofd en aanschouwde ik hoe de heer van het duister in zwarte stofdeeltjes verdween. Het was een vies gezicht, al hoorde ik op de achtergrond het geluid van juichende mensen. Terwijl ik toekeek hoe de heer langzaam maar zeker verdween voor onze ogen ontstond een onbeschrijfelijke pijn in zowel mijn borstkast als hoofd. Een enkele schreeuw verliet mijn lippen. Een schreeuw die ervoor zorgde dat jij direct naast me neer zakte en bezorgd je handen op mijn borstkast legde.

'Draco?' vroeg je bezorgd. 'Draco waar doet het pijn?' vroeg je me streng. Ik kon uit de paniek in je ogen lezen hoe bezorgd je was, dit verraadde dat het er in werkelijkheid erger uitzag dan ik deed vermoeden. 'Borst,' fluisterde ik met de enige moeite. 'Hoofd.'

'Draco, je moet wakker blijven. Beloof me dat,' zei je dwingend. Ik knikte en voelde hoe iets warms langs mijn lippen naar beneden stroomde, ditzelfde goedje stroomde uit zowel mijn neusgaten als oren. 'Iemand! Help ons!' schreeuwde je angstig naar de toeschouwers die enkele seconde geleden nog hadden gejuicht. Naast ons zakte iemand neer, kort hierna zakte nog twee andere op de grond naast me, een van hen nam naast jou plaats.

'Harry,' fluisterde Hermelien die je handen beetpakte. Vanuit mijn positie kon ik het bloed wat ervanaf droop onderscheidde, iets wat ervoor zorgde dat ik me enkel meer zorgen begon te maken. Hoe erg de schade en impact van de spreuk precies waren kon niemand me vertellen, simpelweg omdat niemand het wist.

'Kunt u er iets aan doen?' klonk een oudere stem aan de andere kant. 'U heeft toch wel eens ooit zoiets gezien?' vroeg professor Anderling verder. 'Ik vrees van niet Minerva,' klonk een spijtige stem naast me die aan madame Plijster toebehoorde. 'Ik vrees dat de jongen zal sterven.'

Je groene ogen vulde zich direct met tranen. Je oogwit kleurde rood terwijl je wenkbrauwen naar binnen bogen. 'Nee!' hoorde ik je schreeuwen. 'Nee! Nee, u kunt hem niet laten doodgaan! Alstublieft, alstublieft redt hem.'

De pijn in je stem werd me teveel en zorgde ervoor dat er tranen uit mijn traanbuizen stroomde. Ik wilde je geruststellen, verzekeren dat het goed zou komen. Echter weerhield de vermoeidheid en de pijn me hiervan. Mijn handen trilde, er stroomde bloed uit mijn mond. De mogelijkheid dat ik dit zou overleven was haast minuscuul.

'Harry,' fluisterde ik met heel veel moeite. Mijn stem klonk precies zoals ik me voelde: vermoeid. Je reageerde echter niet op mijn woorden en bleef met je handen door de tas van Hermelien spitten. 'Harry, luister naar me,' zei ik ditmaal op dwingende toon. 'Ik wil dat je me iets beloofd.'

Je ogen vonden de mijne, waarna een snik je lippen verliet en je direct mijn hand beetpakte. 'Ik wil dat je doorgaat met leven,' zei ik, waarna mijn longen protesteerde en ik hoestte. Hierbij stroomde enkel nog meer bloed over mijn lippen. 'D-Dat kan ik niet,' stotterde je angstig. 'N-Niet zonder jou.'

'Je moet,' fluisterde ik haast. Met moeite bracht ik mijn hand naar mijn borst en haalde ik het kettinkje achter mijn blouseje vandaan. 'Met deze ketting heb ik al die tijd met jou kunnen communiceren. Door deze ketting kon ik je horen, je hartslag, je stem, je gevoel. Hij heeft ons verbonden, en zelfs na de dood zal hij dit doen.'

Met moeite had ik al die woorden uitgesproken. Voor een moment gleden mijn ogen omhoog oom één laatste maal naar de heldere lucht te kunnen kijken.

'Je had gelijk toen je zei dat het iets betekend,' fluisterde ik. 'Het betekend dat ik van je houd, en dat voor altijd zal blijven doen.'

Een glimlach brak door op je lippen, al lachte je ogen niet mee. 'En ik van jou Draco. Zo ontiegelijk veel.'

De tranen die je ogen verlieten vielen op mijn handen, die inmiddels ijskoud waren. De vermoeidheid die ik zojuist had gevoeld werd vele malen erger. Ik wist dat het niet lang meer zou duren voor ik voorgoed mijn ogen zou sluiten.

'I-Ik wil dat je weet dat ik nergens s-spijt van heb, Harry. I-Ik sterf liever als jou vriendje dan als l-lafaard,' vertelde ik je, in de hoop je op te vrolijken. Je huilde, en trok me in een omhelzing. Het gevoel van jou warme lichaam tegen mijn koude zorgde voor een gelukzalig gevoel. Voor even maakte het me niet uit dat ik ging sterven, ik stierf namelijk op de mooiste plaats op aarde: in jou armen.

'K-Kus me, één laatste keer,' fluisterde ik haast. Je armen verlieten mijn lichaam, waarna je knikte en je gezicht dicht tegen de mijne bracht. 'Ik hou van je,' fluisterde je, waarna je voorzichtig je lippen op mijn bebloede drukte. Een gevoel van geluk, vlinders en liefde stroomde door mijn lichaam waarna ik mijn ogen sloot en voelde hoe het leven langzaam uit mijn lichaam werd getrokken.

Het laatste wat ik hoorde waren jou snikken, het laatste wat ik voelde waren jou lippen en het gewicht van de ketting op mijn borstkast.