Not all Gryffindors are Good

037

Vraag voor dit hoofdstuk: Wat zou je liever op een eerste date doen: uiteten of naar de film?

Mijn antwoord: Ik zou het liefste uiteten gaan omdat je elkaar dan toch beter leert kennen en meer met elkaar moet praten, tenzij er een hele leuke film in de bioscoop draait en de ander voor me betaald. Dan zou ik veel liever naar de film gaan!

Jullie antwoord: ...

______________

Compleet in trance geraakt gleden onze lippen over elkaar. Zachtjes en langzaam, maar bovendien vol liefde. Het warme gevoel dat door mijn aderen kroop en mijn hoofd op hol leek te slaan vulde een leegte die ik sinds de dag dat ik jou hart had gebroken in mijn lichaam genesteld zat.

Mijn handen vonden jou donkere haren, waar ze vervolgens in vervlochten raakte. Hierdoor kon ik jou nog dichter tegen me aandrukken, hierdoor besefte ik hoe gelukkig ik mocht zijn dat je mij nog niet had weggeduwd. Uit de kus en uit je leven. De pijn die ik jou had bezorgd kon niet met woorden worden omschreven. Toch liet je me zien door me nog een beetje dichter je aan te trekken dat je nog niet klaar met me was.

Het prachtige moment waarin we ons bevonden werd echter verstoord door een gebrek aan zuurstof. Mijn lippen lieten de jouwe weer met rust waardoor ik lucht in mijn longen kon pompen. Ademloos vond mijn hand de jouwe en mijn ogen jou groene.

'Ik heb je gemist,' fluisterde ik zachtjes omdat ik nog niet klaar was om dit hardop te zeggen. Echter wist ik dat als ik dit niet deed je mij zou verlaten. Een lot die ik wellicht verdiende, maar waar ik absoluut niet klaar voor was. 'En ik jou Draco,' fluisterde je terug. 'En ik ben nooit gestopt met het houden van jou, geloof me.'

'Het klinkt misschien heel vreemd,' begon ik twijfelend. 'Maar sinds de dag dat ik jou hart brak heb ik geprobeerd te ontkennen. Ik wilde ons ontkennen, mijn gevoelens voor jou die nooit hadden mogen ontstaan. Tot ik me realiseerde dat ze er eigenlijk altijd al zijn geweest, sinds het moment dat ik jou zag. En het ergste is nog wel dat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt en daardoor jou en mezelf ben kwijt geraakt. Ik zal er nooit in slagen om mijn daden goed te maken, maar geloof me als ik zeg dat ik het wil pro-'

'Draco,' onderbrak je mijn geratel kalm. 'Ik ben blij dat je sorry zegt, want geloof me ik heb er maanden op gewacht om je dat te horen zeggen. Maar wat je zojuist hebt gedaan betekend voor mij meer dan een simpele sorry. Je hebt bewezen dat er iets goeds in je zit, je hebt bewezen dat je zelf keuzes kan maken. Om meer kan ik toch niet vragen?'

'Dan wil ik nog een keuze maken,' zei ik fluisterend waarna ik je lichaam weeral dichter tegen de mijne bracht. 'Een keuze waar ik nooit spijt van zal krijgen.'

Je groene ogen keken me uitdagend aan, waarna je met één hand een knoopje van je blouseje langzaam opendeed. 'Hopelijk krijg ik daar ook geen spijt van,' fluisterde je zachtjes in mijn oor waarna onze lippen weeral elkaar raakte. Ik werd door een intenste stroom adrenaline overvallen die mijn lichaam aanmaakte en begon je nu iets minder langzaam te kussen. Mijn handen gleden over je borst en maakte nog een knoopje open.

Een zucht verliet jou lippen en bereikte de mijne. Voor een moment leek het alsof er niemand anders op de aarde rondliep dan wij. Alsof er nooit een andere moment zou zijn dan het geen waarin we leefde. Alsof dit voor altijd kon zijn.

Maar ik wist dat het niet kon. Niets was voor altijd, niets kon je eeuwig gelukkig maken.

'Harry,' fluisterde ik nogmaals tegen je lippen. 'Er dreigt een oorlog aan te komen, we kunnen dit niet doen,' fluisterde ik er vlug achteraan. Ons kennende kon het enkel intenser worden. Ik had nu al haast je blouseje open geknoopt, de rest zou snel volgen. 'Ik weet het,' reageerde je zachtjes. 'Misschien is dat juist waarom we dit wel moeten doen.'

'Je bent bang dat je de oorlog niet overleefd?' vroeg ik zachtjes waarna jou ogen de mijne vonden. 'Ik weet dat ik het niet overleef, net zoals jij. Ik weet dat je naar een soort waarzegger bent geweest nog voor je je laatste schooljaar begon. En zo weet ik ook wat hij je vertelde.'

Direct ontstond er een steen in mijn maag die voor een bedrukt gevoel zorgde. Een gevoel die ik te vaak had gevoeld.

'Daar klopte niets van Harry,' fluisterde ik als reactie. 'Hij vertelde me dat het rond kerst zou gebeuren, dat is allang geweest. Je bent veilig, er is jou niets overkomen.'

'Omdat je met het lot speelde,' zei je waarna je in je onderlip beet. 'Ik weet dat we nog één laatste keer seks zullen hebben voor ik sterf. Het gaat gebeuren Draco, ik zal sterven omdat dit mij te doen staan. Omdat ik het laatste gruzelement ben, eentje die de heer nooit wilde maken. Als ik de heer wil uitschakelen zal ik een offer moeten brengen.'

'Het grootste offer,' fluisterde ik zachtjes, haast onverstaanbaar. 'Nee,' reageerde je. 'Het grootste offer wat ik ooit zou kunnen brengen ben jij. Mijn leven is niets waard voor me in vergelijking met het jouwe. Ik wil jou redden, en dat kan ik enkel door mezelf op te offeren.'

'Maar voor mij ben jij het grootste offer,' fluisterde ik. 'Hoe moet ik dan verder zonder jou? Hoe moeten je vrienden verder zonder jou?'

Dat jij jezelf wilde opofferen voor iedereen die je lief was raakte me. Zodanig dat ik niet langer de moeite nam om me sterk te gedragen, om te doen alsof ik er niets om gaf zoals mij vanaf een jonge leeftijd was opgedragen. Je mocht zien hoeveel je voor me betekende, je mocht zien hoeveel pijn enkel de gedachten dat ik jou zou verliezen me pijnigde.

'Ik hou van je Harry,' zei ik, waarna ik het nogmaals luider herhaalde. Het maakte me niets uit of er nog een andere ziel in de kamer was, iedereen mocht weten wat ik voor jou voelde. Te lang had ik mezelf gedwongen te zwijgen, over mijn gevoelens en over het geen waar ik gelukkig van kon worden. Behalve bij jou.

Bij jou kon ik zijn wie ik was.

'En ik van jou Draco, daarom moet ik dit voor jou doen,' fluisterde je. 'Nee, dat hoeft niet,' reageerde ik stug. 'Laat me een andere oplossing zoeken. Er moet nog iets zijn wat ik voor je kan betekenen. Er moet een andere oplossing zijn. En die zal ik vinden, dat beloof ik. Geef me tot de zonsopgang van morgen.'

'Als je dat per se wil, dan doe ik dat voor je,' beloofde je me. 'Al wil ik daar natuurlijk wel iets voor terug.'

Zonder een verdere uitleg te geven liet je je blouseje van je afglijden, waarna hij zonder geluid op de grond belandde. Een glimlach ontstond rondom mijn lippen, waarna ik je tegen me aandrukte en je voorzichtig kuste.

'Voor jou alles.'