Not all Gryffindors are Good

032

Vraag voor dit hoofdstuk: Hebben jullie nog goede lente voornemens? Of dingen die je perse deze lente gedaan wil hebben?

Mijn antwoord: Ik wil meer buiten zitten en blij zijn! Dat laatste klinkt super suf al was ik een jaar geleden nogal terug getrokken en wilde ik alleen nog maar binnen zitten. Dit jaar ga ik naar buiten en met andere dingen doen. Gewoon om mezelf blij te maken :)

Jullie antwoord: ...

__________

Dat er iets mis was besefte ik direct. Rond middernacht weergalmde een luide bel door de stille gangen van Zweinstein die aankondigde dat wij ons moesten verzamelen. Ik had de slaap niet te pakken kunnen krijgen -zoals wel vaker de afgelopen weken- en had hierdoor geen moeite om mijn warme bed te verlaten. De bel weergalmde nogmaals door het kasteel, iets waardoor ik besefte dat het ernstig was.

Samen met Zabini -waarmee ik een kamer deelde- stond ik na enkel minuten klaar en in de rij, wachtend op de andere zodat we naar de zaal konden vertrekken. 'Wat denk je dat er aan de hand is?' vroeg Zabini waarmee hij de stilte doorbrak die tussen ons hing sinds we uit bed waren geklommen. 'Waarschijnlijk is het weer een oefening,' herinnerde ik hem aan de andere twee keer dat we in het holst van de nacht hadden moeten verzamelen, waarna het enkel een oefening had gebleken te zijn. Persoonlijk haatte ik de oefeningen, al wist ik dat ik deze bittere pil moest slikken omdat de heer het zo wilde. Volgens professor Sneep deden we het voor het geval jij ooit op zou komen dagen. We moesten dan allemaal klaar staan om ervoor te zorgen dat je nergens meer heen kon.

'Wat nou als er meer aan de hand is?' stelde de jongen die ik als mijn beste vriend beschouwde de vraag die we geen van beide durfde uit te spreken. 'Wat nou als het dit keer wel groen licht is en we hem hebben?' vroeg hij verder waarna hij stilletjes in mijn oor begon te fluisteren, zo zachtjes dat niemand hem kon horen behalve ik. 'Wat nou als je hem moet uitleveren aan de heer?'

'Het is te vroeg in de ochtend om daar aan te denken,' siste ik stilletjes, iets waarmee ik duidelijk aangaf het hier niet over te willen hebben. 'Ik denk dat je er toch eens goed over na moet denken, na die stille maanden moet er haast wel weer iets gaan gebeuren. Het gaat nu te goed, en ik weet dat het een tijdje heel slecht is gegaan maar uiteindelijk weet het leven het altijd weer in evenwicht te brengen.'

'En Potter doden kan "het leven weer op evenwicht" brengen?' vroeg ik met een spottende ondertoon in mijn stem terwijl ik met opgetrokken wenkbrauwen naar de getinte jongen voor me keek. 'Ik weet het niet, het enigste wat ik wil doen is je klaar stomen voor het moment dat er daadwerkelijk iets gebeurd en hij sterft. We weten beide dat het eraan komt.'

'Hou er over op,' siste ik geïrriteerd en nog voor hij iets terug kon zeggen werd ons bevolen om samen met de andere naar de zaal te lopen. Met trage passen liepen we stilletjes door de donkere gangen van het kasteel. Niemand durfde tegen elkaar te praten, er werden geen woorden gewisseld. De leraren liepen voorop en zorgde ervoor dat de stemming enkel bedrukter werd. Het vreemdste was dat iedereen zijn geklaag voor zich wist te houden, zo groot was de angst die ze voor professor Sneep en de andere dooddoeners voelde. De angst die ze ongetwijfeld ook onbewust voor mij voelde na wat ik had gedaan. Hier had ik gemengde gevoelens over, trots en schuldgevoelens leken me beetje bij beetje te verscheuren. Wanneer het zou stoppen wist ik niet; al kon ik enkel hopen dat het niet lang meer ging duren.

De leerlingen stopte zodra we de zaal hadden bereikt waarna we ons naar onze "vaste plaatsten" begaven. Nog steeds werden en geen woorden gewisseld, iets wat uitgesloten werd zodra professor Sneep in de deuropening verscheen.

'Jullie vragen je vast af wat jullie op dit late tijdstip hier doen,' begon hij met zijn kille stem te spreken, een stem die bij verschillende voor kippenvel op hun armen zorgde. 'Er is geconstateerd dat Harry Potter in de buurt van Zweinsveld is opgedoken. Rond klokslag elf gingen de alarmen af, en aangezien dit nu inmiddels al drie uur en drie en twintig minuten geleden is geweest heeft meneer Potter uitgebreid de kans gehad om hierheen te komen,' ging hij verder. De kille stem van het schoolhoofd was het enigste geluid dat door de stille gang leek te glijden. Het feit dat zijn stem kalm klonk maar er in zijn nek een adertje klopte beangstigde me. Professor Sneep was het probleem niet, het was degene die hem de aanleiding gaf om dit te doen: de heer van het duister.

'Nou hebben we hem nog niet kunnen opsporen, echter is de kans dat hij en zijn vriendjes hierheen komen zeer groot. Ik wil iedereen nu verzoeken om naar voren te stappen zodra je iets weet over dit voorval. Als je besluit om niets te zeggen en ik kom erachter dat je hier al van wist zal je dan ook gestraft te worden. Ik wil jullie liever niet beangstigen maar de straf die je dan ontvangt zal erger zijn dan elke straf die er tot nu toe is uitgedeeld.'

Onbewust gleden mijn ogen af naar Lubbermans die een paar rijen naast me stond. Zijn knieën knikte waardoor het hem onmogelijk werd gemaakt om recht te kunnen staan. Dit kon komen door de vermoeidheid of doordat hij iets wist.

Er viel een stilte die enkel werd doorbroken door het tikken van een klok ergens in de verlaten gangen. Niemand durfde het schoolhoofd recht aan te kijken, allen te bang om verdacht over te komen. Sommige kinderen keken rond in de zaal, andere strak naar hun schoenen. Sommige sliepen nog half terwijl andere juist klaar wakker leken te zijn.

'Niemand gaat naar voren stappen,' fluisterde Zabini in mijn oor waarna ik enkel instemmend kon knikken. Zelfs als zou iemand er iets vanaf weten kon het uitgesloten worden dat hij naar voren zou stappen. Jij was hun laatste hoop, hun laatste kans op een redding en dat wilde ze koste wat het koste beschermen.

 'Niemand?' vroeg de man met de meeste macht binnen de schoolpoorten minachtend terwijl hij ons vuil aankeek. Het viel weeral stil, al werd de stilte dit maal na enkele seconden doorbroken door geluiden van ongeloof. Na enkele seconden begreep ik de oorzaak van deze geluiden.

Uit de mensenmassa kwam jij namelijk naar voren gestapt.