Not all Gryffindors are Good

031

Vraag voor dit hoofdstuk: Zouden jullie een Q & A willen?

Mijn antwoord: Het lijkt mij leuk! Maar dit kan ik uiteraard niet zonder jullie doen :)

Jullie antwoord: ...

_____

Lieve Harry,

Deze brief zal jou nooit bereiken, echter wil ik hem toch schrijven. Voor mezelf. Niet enkel mijn moeder had me dit al sterk aangeraden, Zabini deed dit ook. Dat ik met deze twee mensen in mijn leven gelukkig mag zijn word ik me met de dag bewuster. Zij trappen niet in al mijn leugens, zij geloven niet in de acts die ik dagelijks opvoer, hoe ze dit doen weet ik niet. Toch heb ik een gevoel dat jij dit wel weet, dat was namelijk één van de honderden dingen die ik aan jou zo leuk vond. Ik hoefde me niet te schamen, ik hoefde geen emoties of gevoelens te verbergen omdat je er toch wel achter kwam. Ik had het zo goed met jou, en heb dat allemaal in één keer weggegooid. Hiermee heb ik niet enkel jou maar ook mezelf pijn mee gedaan. Dit is ook iets waar ik mezelf met de dag bewuster van word.

Inmiddels is de kerstvakantie afgelopen en neem ik weer deel aan de lessen op Zweinstein. Alles daar is verandert, van de leraren tot de lesmethodes, van de zwerkbalteams tot het eten in de grote zaal. Eerstejaars worden ingezet als proefkonijnen, we moeten spreuken op ze oefenen en hen onze zelf gebrouwde drankjes schenken. Nee zeggen mogen ze niet, het enigste wat zij kunnen doen is hopen dat ons drankje geen bijeffecten heeft. Of dat onze spreuk hen mist.
Ook mogen wij dit niet weigeren. Persoonlijk heb ik dit niet geprobeerd al heb ik gehoord dat die ene jongen, Lubbermans, dit al meerdere malen heeft gedaan. Dat verklaarde voor mij direct waarom hij altijd blauwe plekken en krassen in zijn gezicht heeft. Hij is trouwens niet de enige die verzet toont: Ginny Wemel is ook goed op weg om veel straf te krijgen. Echter is zij slimmer, stiekemer zou ik haar haast willen noemen. Een paar keer heb ik haar smoezend weg zien staan in een hoekje met vaak iemand uit Griffoendor. Zodra ze mij in het oog krijgt houdt ze direct haar lippen stijf op elkaar en wacht ze tot ik volledig uit het zicht ben verdwenen voor ze verder gaat met praten.
En tenslotte zal ik kort iets vertellen over Loena Leeflang en Cho Chang. Loena is sinds een paar weken weer terug en is zoals gewoonlijk haar vriendelijke zelf. Ze glimlacht naar me op een manier die verraad dat ze van mijn daad weet, al gok ik erop dat ze hiernaar raad. Cho is een emotioneel wrak. Ik weet dat je een 'relatie' met haar hebt gehad en dacht daarom dat je hier wellicht interesse voor hebt. Veel over haar weet ik echter niet, enkel dat ze me niet aan durft te kijken en al twee keer het lokaal uit is gevlucht. Het gerucht gaat dat haar moeder is gedood, al heb ik dit uiteraard niet na gevraagd.

Dit was even in het kort hoe het met de mensen gaat om wie je geeft, wellicht haal je hier steun uit of de kracht om je strijd verder te voeren. De woorden die je namelijk laatst tegen mij zei blijven in mijn hoofd hangen. Soms word ik midden in de nacht wakker, schreeuwend en badend in het zweet. In mijn nachtmerries zie ik je sterven op de meest gruwelijke manieren. Je ledematen worden er één voor één afgerukt waarna ik toe moet kijken hoe Nagini je verslind. Andere nachten droom ik over hoe ik jou dood. Dan hoor ik je zeggen dat het allemaal mijn schuld is. Dat ik jou hart in zoveel stukjes heb gebroken dat je nooit meer lief kunt hebben net op het moment dat je het meeste naar liefde verlangd. Ook zie ik je ouders voor me, die me uitschelden en me vertellen dat het allemaal mijn schuld is. Dat ik een mislukkeling ben en niets waard ben. Dat hun zoon verdriet aandoen mij heeft verdoemd.

Wellicht dat deze nachtmerries ook de rede zijn dat ik me heb laten overhalen deze brief aan jou te schrijven. Ze zeggen namelijk dat nachtmerries ontstaan uit je diepste gevoelens, bij mij in dit geval angsten. Ik wil hier met niemand over praten, je weet hoe ik ben. Mijn gevoelens leg ik liever niet zomaar op tafel voor iedereen die ze wil zien. Dit is vermoedelijk één van mijn slechtste eigenschappen (ongetwijfeld kun jij er nog honderden bedenken). Ik kan het echter niet helpen, gevoelens opproppen is eenvoudiger dan erover te praten.

Eigenlijk zou ik jou hier niet mee lastig moeten vallen (niet dat ik hem ooit verstuur), tenslotte zijn jou problemen vele malen erger. Jij moet een manier zien te bedenken om de heer uit te schakelen, je vrienden te redden, jezelf te redden en je moet een manier zien te vinden om om te gaan met alle pijn die mensen jou ooit hebben aangedaan. De dood van je ouders, de dood van je stiefvader en mijn daad hebben een hele zware last op je schouders gelegd. Zo zwaar zelfs dat ik me schuldig voel over hoe snel ik het opgeef.

Want zie je, alles is op dit moment wazig voor mij. Ik herinner me het tevreden gevoel wat de eerste weken na het 'incident' met professor Perkamentus door mijn lichaam stroomde. Geloof het of niet maar ik was trots op wat ik had gedaan. Trots op de titel die ik nu bij de heer zou krijgen. Trots omdat ik wist hoe blij dit vader had gemaakt. Ik dacht niet na over jou gevoelens, of de mijne. Ik dacht eigenlijk helemaal niet na. Om nu (een halfjaar later) hier anders op terug te kijken is wellicht niet vreemd voor ieder ander, voor mij echter wel. Want zie je, meestal blijft het bij mij bij slechts 1 emotie.

Nu echter niet. Zodra ik nu terug kijk op wat er toen is gebeurd ontstaat er een brok in mijn keel, word ik duizelig of krijg ik de neiging mijn hoofd tegen een tafel aan te slaan. Ik ben tot het besef gekomen dat wat wij hadden weldegelijk iets voor me betekende. Gedurende de weken dat we samen waren heb ik gevoelens voor jou ontwikkeld die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Gevoelens die ervoor zorgen dat ik wil dansen, springen en zingen. Maar die me, nu ik terug kijk op hoezeer ik het verkloot heb, vanbinnen langzaam opvreten.

Je zal dit nooit lezen, misschien wil ik daarom nu eerlijk zijn en toegeven dat ik gevoelens voor je heb. Ik hou mezelf overeind door de gedachte aan jou armen om me heen, door de gedachte van jou lippen op de mijne. Deze gedachtes zijn enkel aan het vervagen, ik ben iedere dag weeral bang dat ze weg zijn. Voorgoed. En ergens zou ik dit niet erg vinden, ik haat het namelijk. Ik haat het dat ik voor je ben gevallen, dat ik je pijn heb gedaan en daar nu ook zelf de consequenties van met me meedraag.

Ook ontken ik het nog iedere dag tegen mezelf. Gevoelens voor jou hebben was namelijk iets wat ik absoluut niet wilde. Het enige wat ik wilde was erbij horen, niet voor mezelf maar voor mijn moeder. Ik wil blijven leven voor haar, en zou heel ver gaan om dit te bereiken. Dat ik jou en mijzelf hiermee heb gepijnigd weet ook zij. Dat ze zich hier schuldig over voelt heeft ze nooit direct gezien, maar ik weet dat dit zo is.

Dus als laatste wil je je vertellen dat het dragen van mijn ketting weldegelijk iets betekend Harry. Het betekend dat ik nog steeds van je houd.

Liefs, jou Draco.