Not all Gryffindors are Good

005

De woorden bleven zich door mijn hoofd herhalen. Ze leken mijn hersenen in een trance te trekken, om hem vervolgens te blijven kwellen. Ik kon het niet opbrengen om het te geloven, ik kon het simpelweg niet. Alles wat ik de afgelopen weken had ondergaan of had moeten doen stond in het niets bij deze daad. Eentje die nog niet eens was uitgevoerd.

Niemand, zelfs mijn moeder niet, had ik hier over verteld. Dit was een geheim, of zo beschouwde ik het tenminste. Er waren momenten geweest waarop het in me was opgekomen om jou dit te vertellen, maar al gauw was ik daar keer op keer op terug gekomen. Het zou er volslagen belachelijk uitzien als ik uit het niets op je deur mat stond met een vreemd en vaag verhaal.

Nee, jij zou me niet geloven. Wellicht zou je haat wegens mij enkel groeien. En hoewel ik je dat niet kwalijk kon nemen wilde ik dit niet.

Het was laat toen mijn voeten me over het stenen pad van de tuinen brachten. Ik kon de slaap niet te pakken krijgen en zwierf daarom als het ware rond door de tuinen. De heer had iedereen deze ochtend bij elkaar geroepen om iedereen mee te delen dat het tijd was. Tijd om jou te vangen, tijd om jou te doden. Direct was de angst in mij opgebloeid dat dit het was waarover hij had gesproken. Maar niet veel later besefte ik ook dat dat haast niet kon. Je zou namelijk eerst gevangen worden genomen.

We zouden tenslotte nog één laatste keer de liefde bedrijven. Dat kon echter niet als je al gestorven was.

Met dat idee leek ik tevredengesteld te zijn, of op zijn minst gerustgesteld. Ik kon echter de slaap maar niet te pakken krijgen. Jij leek mijn geest over te hebben genomen. Ik voelde de drang om je vast te houden. Om je lippen in mijn nek te voelen en je handen verstrengelen in de mijne.

Het kon alleen niet meer. Nooit meer zou ik ervaren hoe het was om jou van me te laten houden. Nooit meer. En dat allemaal omdat ik het had verpest.

Een zucht rolde over mijn lippen terwijl mijn vingers griste naar een sigaret. Wellicht een product gemaakt door dreuzels, maar het werkte verslavend voor me. Zodra mijn lippen namelijk de sigaret gevonden had en ik een teug had genomen voelde het als een verlichting. Alsof ik voor heel even geen mislukkeling was die alles keer op keer wist te verpesten. Ik kon het haast niet meer laten.

Zelfs deze avond kon ik het weeral niet laten. De lucht voelde dik en dicht aan, alsof er weinig ruimte was voor mij om te ademen. De sterren schenen aan de hemel, en verspreidde licht aan de wereld. Ik sloot mijn ogen voor een moment en nam nogmaals een teug van mijn sigaret.

Ik was haast in slaap gevallen in de koude lucht, maar werd hiervan weerhouden door een luide knal niet ver van waar mijn lichaam zich bevond vandaan. Het was geen vreemde reactie om direct op te kijken en het geen wat zojuist uit de hemel was gevallen voor me te zien. Het leek op een jongen, maar ik had enkel een kleine blik op hem kunnen werpen.

Mijn vermoedens werden enkel bevestigd toen "het" bewoog, en inderdaad een jongen bleek te zijn. En niet zo maar één.

Want zodra de jongen omdraaide en ik twee grasgroenen ogen ontmoette wist ik dat dit niet zomaar een jongen was. Ik stond namelijk na meer dan twee maanden weer oog in oog met jou. Harry Potter, de jongen wiens hart ik brak.

'H-Harry?' vroeg ik zachtjes. De plotselinge ontwikkeling had zoveel indruk op mij gemaakt dat ik niet langer in staat was om mijn stem ijzig te laten klinken.

'D-Dra-Draco?' stotterde je. Je ogen keken me angstig aan, beide wisten we niet langer meer wat te doen. Geen van beide waren we instaat iets uit te brengen, tot mijn oog viel op de wond die zich in je been bevond. De wond was zo diep, dat het bloed eruit leek te stromen.

'Je been,' mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen jou. Ik zag je ogen ernaar afglijden, waarna je in je lip beet. 'D-Doet het pijn?'

'Maakt het jou iets uit dan?' snauwde je, iets wat in mijn hart leek te snijden. 'Nee,' antwoordde ik ijzig, iets wat meer op een leugen leek dan de waarheid. 'Ik wil gewoon niet dat je dood bloed.'

'Waarom niet?' vroeg je nogmaals op een snauwerige toon. Een toon die mij alles behalve aanstond.

'Omdat ik niet wil dat je hier doodbloed, de heer moet jou doden.'

Mijn woorden lieten ons beide schrikken. Mij omdat ik nooit het verwacht dat deze woorden ooit mijn lippen zouden verlaten en jou omdat je nooit had verwacht dat ik je zou uitleveren aan de heer.

'Het spijt me,' bood ik direct mijn excuses aan. 'Ik bedoelde het niet zo, natuurlijk zou ik je niet uitleveren aan hem. Er is nu niemand thuis, dus mag ik alsjeblieft je been inwikkelen in verband zodat je niet doodbloed,' smeekte ik je haast. Er ontstond een frons in je voorhoofd, waarna je toch over stag ging en geruisloos knikte.

Zonder om toestemming te vragen tilde ik je op, protesteren deed je niet. Ik had je overal in het kasteel kunnen brengen maar ik koos ervoor om je naar mijn kamer te brengen. Om je weeral in mijn bed te leggen.

'Wat kom je hier eigenlijk terecht?' vroeg ik je terwijl ik langzaam je broek uitdeed. Eerst was je het er niet mee eens geweest omdat je bang was. Bang om je weeral bloot te geven tegenover mij. Ik had gegrinnikt om je woorden en je verteld dat ik je allang zonder kleren had gezien. Meerdere malen.

'Ik vloog zomaar wat over,' loog je zonder oogcontact te maken met mij. 'Dat is een hele slechte leugen meneer Potter, ik weet namelijk dat je vannacht over gebracht zou worden.'

'Oh,' mompelde je. 'Dat verklaard waarom ik uit de lucht werd geschoten.'

Een zachte grinnik verliet mijn lippen terwijl ik met mijn vingers over je wond wreef. 'Mocht je het je afvragen dan nee, ik ga je niet aangeven of afleveren aan de heer.'

'Waarom niet?' vroeg je, ditmaal niet geïrriteerd of snauwerig maar met tranen achter in je ogen. 'Je geeft toch helemaal niets om me. Je hebt me verraadde, mijn hart twee maal gebroken en me bijna vermoord. Waarom zou je me niet gewoon dode of afleveren?'

'Omdat meneer Potter,' begon ik terwijl mijn ogen de jouwe vonden. 'Ik dit je verschuldigd ben.'