Not all Gryffindors are Good

007

Niemand kon meer om mijn vertrek heen. Zowel mijn moeder, vader als verrassend genoeg tante leken het hier lastig mee te hebben. De mensen die mijn zogenaamde 'familie' vormde liepen constant mijn kamer in, en uit. Soms schonken ze me advies, andere keren boden ze me kledingstukken, boeken en andere spullen aan die ik ongetwijfeld nodig zou hebben gedurende het jaar.

Hoewel ik mezelf had verzekerd van een goed plaatsje in het leger kon ook ik er niet omheen. De heer van het duister stond erop dat niet enkel ik, maar ook anderen terug zouden keren naar de veilige muren van Zweinstein. Een slecht geschoold leger werkte enkel nadelig voor hem, een jaartje kon hij ons nog wel missen.

Ook hielp het uiteraard dat dit jaar professor Sneep de plaats van het schoolhoofd had overgenomen. We zouden een oogje in het zeil kunnen houden en voor ieder volbloedje dat door de deuren zou komen stond een plan klaar. De heer smachtte naar nog meer volgers, één van de manieren om mensen te bereiken was via openbare plaatsten. Zweinstein was een perfecte plaats om mensen aan te trekken, om kinderen in dit geval een teken op hun pols te drukken. Het leek op papier niet al te moeilijk, maar enkel een dwaas geloofde dat dit in de praktijk ook zo zou werken. Twee derde van de kinderen die ook dit jaar terug zouden keren naar Zweinstein gingen het weigeren, één van hun beste vrienden was ongetwijfeld een modderbloedje. Die waren niet meer welkom, iets waardoor de heer zijn kansen had weggegooid om hen te bereiken.

Het was nog maar vroeg in de morgen toen iedere ziel klaar wakker aan de vergadertafel zat. De zenuwen waren te zien op de gezichten van verschillende dooddoeners, die wisten dat deze vergadering ongetwijfeld zou gaan over het vertrek van sommige zielen naar Zweinstein. Een enkeling moest nog twee jaar voor het diploma binnen was, de meeste nog maar één. Toch heerste er een zenuwachtige sfeer, puur omdat alles zou veranderen. Ongetwijfeld in meer dan enkel de lesstof.

'Goeden morgen,' klonk een ijzige, sissende stem. De ogen van vele vlogen omhoog, om daar de verschijning van de heer te zien. Zijn ogen stonden kalm, terwijl er ongetwijfeld een storm woeste in zijn lichaam. 'Laat ik maar meteen beginnen, het is ons gisteren wederom weer niet gelukt om Harry Potter te doden. Verschillende vertelde mij dat het hen bijna gelukt was, en zelfs dat de jongen uit de lucht was geschoten.'

Voor een moment stopte hij met spreken, en precies op dat moment trok er een onbewuste rilling door mijn lichaam, eentje die de heer gelukkig niet opmerkte.

'Toch is het jullie niet gelukt om hem te vinden, iets waarvoor uiteraard iemand gestraft gaat worden,' sprak hij wederom, en ook al klonk er geen woede in zijn stem, hij scheen duidelijk door. 'Wie van jullie heeft gisterennacht gefaald de zogenaamde 'uitverkorene' te doden, wie is het niet langer waard om in mijn leger te dienen?'

Geen enkele vinger vloog de lucht in, wetende dat wie dit ook op zijn geweten had, hij na deze ochtend niet meer zou leven.

Onbewust voelde ik de last van het schuld op mijn schouders rustte. Tenslotte had ik jou in leven gehouden, je hulp aangeboden en je tenslotte ook nog met mijn lippen aangevallen. Hoe onbeschrijfelijk geliefd en belangrijk ik me toen voelde deed er niet langer toe. Ik was ontrouw geweest aan de heer, en mocht hij daar ooit achter komen ging ik eraan. De manier waarop ik om het leven zou komen kon niet de gunstigste of prettigste manier zijn om om het leven te komen. Enkel kon ik hopen dat hij er nooit achter zou komen, en mocht hij er achter komen dat ik binnen een paar uur niet meer zou leven.

De heer had ondertussen uitgevogeld wie het niet dodelijke schot had geschonken aan jou. Een man rond de veertig jaar was de schuldige, en degene die de straf van mislukking zou dragen. De heer koos voor verhongering dit maal, iets wat de man een afschreef met een afschuwelijke dood. Hij werd opgesloten in de donkere kelder, waar zijn lichaam zou wegrotten tot er enkel botten over bleven.

'Nu we dit hebben opgelost kunnen we verder met het bespreken van belangrijkere zaken,' sprak de heer van het duister nogmaals. 'Enkele van jullie vertrekken vanmiddag om stipt twee uur naar het treinstation in Londen, waar jullie het laatste of één na laatste jaar gaan vervullen van jullie schoolcarrières. Maar voor jullie instaat zijn om op de trein te stappen ga ik jullie advies meegeven aan wie jullie je moeten voldoen.'

Enkele hoofden knikte in goedkeuring, zo ook mijn hoofd. Dit leek van belang te zijn voor mijn ziel, iets wat ervoor zorgde dat ik mijn rug rechtte en mijn oren spitste.

'Jullie zullen ervoor moeten zorgen dat zowel de nieuwe als de oude leraren zijn lessen op een goede manier geven. Zodra een eerstejaars moet worden gepijnigd en iemand weigert daar aan deel te nemen mogen jullie de leraar op een straf wijzen, die kan verschillen van martelingen tot het overschrijven van een heel boek. Ten tweede verwacht ik van jullie dat er goed gedrag word vertoond. Zodra anderen opmerken hoe goed jullie je gedragen zal hun interesse worden gewekt. Het enigste wat jullie hoeven te doen is hen wijze op hoe goed je gedrag word verandert door het teken op je arm.'

De rest van de woorden die zijn mond verlieten gingen langs mij af. De afgelopen jaren had ik me 'redelijk' gedragen op Zweinstein, tenminste zo omschreef ik het zelf. Dat kon ik nog wel een jaartje volhouden. Nu jij er niet meer was kon ik ook geen strafwerk meer krijgen omdat ik wederom in de problemen was gekomen, of omdat ik wederom ongehoorzaam gedrag had vertoond. Nee, dat jaar zou ik op de achtergrond blijven, en daarmee automatisch uit de problemen.

Ik werd pas uit mijn gedachten gestoord toen een regel de lippen van de heer verliet die er wel toe deed voor mij. Het was echter ook een regel van wie ik direct besefte dat ik me er niet aan ging houden. Simpelweg omdat ik het niet kon.

'Tot slot wil ik dat mocht één van jullie ooit informatie verkrijgen over Harry Potter, of zelfs persoonlijk van hem horen of hem zien moeten jullie dit direct melden bij of Severus of mij. Eventueel mag je hem ook verlammen, als ik hem maar in mijn handen krijg.'