Not all Gryffindors are Good

040

Omdat er nog maar een paar hoofdstukken komen (ik weet niet zeker hoeveel, aangezien ik zo wisselvallig ben als het weer) dacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om een vraag te stellen die iets te maken heeft met dit of het andere boek in de serie. Het klink wellicht heel vaag, maar ik hoop dat jullie het begrijpen zodra ik de eerste vraag heb gesteld! En ik hoop dat jullie het een leuk idee vinden :) Ik houd natuurlijk wel bij wie er het meeste goed heeft, en in het allerlaatste hoofdstuk zal ik de gene die het meeste goed had noemen!

De eerste (Quiz?) vraag: Waar rook het liefdesdrankje van Harry naar in deel 1?

Het antwoord geef ik in het volgende hoofdstuk :)

Maar er komt ook een vraag voor jullie, want waar zou jullie Amortentia (liefdesdrankje) waarschijnlijk drankje naar ruiken?

Mijn antwoord: Ik denk naar versgebakken cake, thee, katten en waarschijnlijk ook de geur van kerstbomen.

____________

Mijn voeten haasten zich in de richting van de Shrieking Shack, een plaats die ik eenmalig had bezocht en waarvan ik had gezworen er nooit meer heen te willen. Roddels verspreidde zich snel, en nadat ik had vernomen dat dat de plaats was waar professor Lupos zijn nachten als weerwolf doorbracht onder het licht van de volle maan had ik besloten dat ik er ook liever niet meer wilde komen. Uiteraard had jij enkel dit gevoel versterkt door me te vertellen hoe veel pijn het professor Lupos had gedaan om iedere volle maan hier te veranderen in een monster, een monster die hij haatte. Ook al maakte het deel uit van de persoon die hij was, hij verafschuwde dat deel van hem.

Die nacht kreeg ik ook meer respect voor de professor die mij in mijn derde jaar Verweer Tegen De Zwarte Kunsten had gegeven.

Mijn handen zochten naar een steen, die ik daarna haastig tegen de boomstronk aangooide. Dit trucje had ik jou ooit zien gebruiken om door het paadje te kunnen glippen, na al die jaren zag ik nog steeds voor me hoe jou handen die steen gooide.

Haastig bespeurde mijn ogen de omgeving, al leek niemand om of op te kijken. De zielen die zich op deze afstand van het kasteel bevonden waren of ernstig gewond of in gevecht met een ander. Niemand had tijd om op mij -een jongen die geen bedreiging vormde- te letten, en voor even waardeerde ik het om niet gezien te worden. Mijn voeten brachten me naar de ingang die in de boomstam was gekerfd, waarna ik mijn lichaam erdoorheen duwde. Voor een moment voelde ik de angst dat iets me opwachtte, dat jij dadelijk dood in het gangpad zou liggen. Met je ogen geopend, starend in het niets. De zenuwen die deze gedachte aanwakkerde waren tien maal erger dan de angst die ik voelde om het leven van professor Sneep.

'Lumos,' fluisterde ik zachtjes, waarna een licht uit mijn staf kwam die me toeliet de omgeving te kunnen zien. Een opgelucht gevoel bekroop me zodra ik erachter kwam dat er geen dood lichaam op het pad lag. Dit gevoel ging echter wel gepaard met een schok adrenaline, die ervoor zorgde dat mijn benen begonnen te rennen. Ik rende, en rende het lange pad af. De afstand die jij ongetwijfeld enkele seconde voor mij had afgelegd. Mijn stem wilde je naam roepen, je laten weten dat het gevaarlijk was. Mijn hoofd verbood me dit echter, wetend dat iedere ziel mijn stem zou kunnen horen.

Dus legde ik in stilte mijn weg af. Een weg die gevuld werd met doemgedachtes, met adrenaline en stressgevoelens. Jou dood was iets waar ik wellicht nooit overheen kon komen, waar ik me iedere dag van mijn leven schuldig over zou blijven voelen. Na al die maanden van worstelen met mijn gevoelens, met het beslissen en uitsorteren van gedachtes en nadat ik jou eindelijk had gekozen boven alles weigerde ik om dit in een klap kwijt te raken. Ik weigerde om afstand te doen van het belangrijkste in mijn leven, enkel omdat ik te stom was om niet voor jou op te komen.

Mijn harte klopte in min keel zodra ik het deurtje opende die uitmondde op de plaats waar professor Sneep ongetwijfeld zich bevond. Geen enkel geluid brak door de stilte die in het verlaten spookhuis hing, en om eerlijk te zijn beangstigde dit me enkel. Langzaam betraden mijn voeten de kamer en speurde mijn ogen rond, afwachtend en zoekend.

'Professor?' vroeg ik, met een schorre stem van de zenuwen. 'Professor Sneep?'

Het antwoord bleef echter uit, mijn naam werd niet terug geroepen door de professor die dit jaar ook de rol van het schoolhoofd had overgenomen. Met een kloppend hart betrad ik de kamer verder, de muren bevatten de sporen van een weerwolf die bij vollemaan geen controle kon houden. De sporen die op de muren, vloeren en meubels te vinden waren wezen me op een wezen die niet enkel moordlustig maar ook moedig moest zijn geweest.

'Je bent een goede volgeling geweest, Severus,' klonk een koude en kille stem vanuit een andere kamer. Mijn ogen gleden af naar een deur, waar de stem achter stond. 'Echter vrees ik dat ik geen andere optie heb, want zie je, mocht de Potter jongen naar me toekomen wil ik in staat zijn om hem te kunnen verslaan. Ik vrees dat ik dat op dit moment nog niet ben.'

'Mijn heer, suggereert u nu dat-?' de tweede kille stem behoorde toe aan professor Sneep, iets wat direct mijn oren spitste. Niet enkel klonk zijn stem onzeker, hij klonk angstig. 'Ja, Severus. Ik ben de machtigste man ter wereld, ik ben degene die alles zal overleven. Wat ik daar ook voor zal moeten opofferen.'

Er viel een korte stilte, een stilte die werd gevuld met een brok in mijn maag. De heer ging professor Sneep doden, en hoezeer ik hem ook wilde helpen kon ik het niet. Ik was niet in Griffoendor gesorteerd al die jaren geleden, ik was niet dapper.

'Nagini,' klonk de stem van de heer. Kil en zielloos. 'Eet smakelijk.'

Hierna volgde een spreuk, eentje die professor Sneep verlamde. Voor een moment stopte mijn hart met kloppen en moest ik mijn ogen sluiten tegen het misselijke gevoel in mijn maag. Het gevoel dat me vertelde dat ik iets moest ondernemen. Enkele seconde later verdween de heer, terug in de duisternis waar hij oorspronkelijk uit kwam.

'P-Professor?' klonk een angstige en stille stem, die ik direct aan jou kon linken. 'Professor, u mag niet doodgaan. U kan niet doodgaan.'

'H-Harry,' fluisterde professor Sneep. Zijn zwakke stem verraadde hoe snel hij achteruit ging. 'K-Kijk me alsjeblieft aan,' fluisterde hij zwak. Of je hem inderdaad in zijn ogen aankeek kon ik vanachter de deur niet zien, en hoezeer ik ook naar jullie toe wilde gaan kon ik het niet. Mijn voeten leken vastgeplakt te zijn aan de ondergrond.

'Ik wil dat je, dat je dit overleefd. Voor Lily, voor jezelf. E-En voor de liefde. Wat de heer ook beweert, wat h-hij je ook laat g-geloven val er n-niet voor. L-Liefde is het sterkste w-wapen wat er is, daarmee k-kun je winnen. D-Daarmee kun je d-deze oorlog winnen.'

Door de woorden die de stervende professor uitsprak besefte ik me dat het er niet toe deed of ik er klaar voor was. Ik moest er zijn voor jou, voor hem. Omdat ik om jullie gaf.

Haastig smeet ik de deur open, zakte ik zonder een woord te zeggen naast je neer en pakte ik je hand vast. 'Professor, u kan het niet opgeven. Nog niet,' sprak ik hem streng toe, waarna ik mijn hand op de bloedende plaats in zijn nek drukte.

'H-Het geeft niet,' sprak hij zwak, zwakker dan zojuist. Een eenzame traan rolde over zijn wang en zocht zijn weg naar beneden. 'P-Pak hem,' fluisterde hij zachtjes, wijzend op de traan. Direct kwam je in actie om iets wat wellicht zijn laatste wens was te vervullen. Het kleine flesje wat je met je meedroeg werd gevuld met deze eenzame traan, iets wat voor een glimlach rondom de lippen van de stervende professor zorgde.

'Het g-geeft niet, n-nu zal ik w-weer bij Lily z-zijn. Nu k-kan ik haar s-smeken om vergiffenis,' mompelde de professor. 'Je hebt je moeders ogen,' vertelde hij je terwijl hij je recht in je ogen keek. Hierna rolde er  een zucht over zijn lippen en stopte zijn hart met kloppen.

'N-Nee,' zei je fluisterend. Talloze tranen rolde over je wangen. Zonder nog een woord te zeggen drukte ik je tegen me aan, waarna je in stilte tegen mijn borst huilden.