Not all Gryffindors are Good

027

Vraag voor dit hoofdstuk: Hebben jullie huisdieren?

Mijn antwoord: Ik heb twee honden en twee katten (al zou ik er nog wel een paar meer willen!)

Jullie antwoord: .....

_____________

De zuurstof die zojuist nog in mijn longen had gezeten werd eruit geperst. Iedere gedachte in mijn hoofd leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Mijn hart pompte onbewust bloed sneller door mijn aderen, bloed gevuld met adrenaline. Het enige ding waar ik me nog op kon focussen waren jou warme, volle lippen die gedrukt op de mijne zaten. Dat ik ze had gemist verbaasde mezelf het nog meeste. Nu ik hier zo stond, met jou lichaam tegen de mijne gedrukt, je lippen op de mijne en mijn handen in je haar besefte ik -voor enkele secondes- dat dit was wat ik wilde. Ik wilde jou.

Toch was er iets in me dat nee riep. Zo luid dat ik niet eens meer aan jou lippen kon denken, aan hoe goed ze voelde, hoe zeer ik hier naar verlangd had. Ik duwde je weg, minstens een halve meter van mij vandaan.

'D-Dat kan, dat kan je niet doen, Harry,' mompelde ik versuft door jou daden en de gevoelens die daarmee gepaard kwamen. 'J-Je kan niet zomaar op me af k-komen.'

'Dat kan ik wel,' zei je, de halve meter verbrekende door dichterbij te komen. De drang om jou tegen me aan te drukken was zo groot, groter dan de drang je weg te duwen en hij groeide met de seconden. Ik wilde je zo graag in mijn armen nemen, je vertellen dat je sterk moest blijven voor niet enkel jezelf maar ook de andere. Toch kon ik dit niet, het mocht simpelweg niet. Jij was de persoon die de heer het allerliefste zag sterven, de heer bij wie ik in dienst was. Die ik volgde en vertrouwde. En van wie ik wilde dat hij mij ook vertrouwde. 'Draco, wat ik voor jou voel is niet iets wat zomaar wegging, ik moet je haten, haten voor wat je mij hebt aangedaan. En God wat zou ik dat willen. Het liefste zou ik je zover mogelijk wegduwen, zowel je lichaam als de gevoelens die ik voor je heb. Ik kan dat echter simpelweg niet.'

Je woorden hadden weldegelijk impact op me, ze sneden als een mes recht in mijn hart. Jou woorden zouden nog een lange tijd in mijn geheugen blijven hangen al wilde ik dit uiteraard het liefste ontkennen. Je was zo kwetsbaar dat ik voor even vergat dat jij eigenlijk de uitverkorene was. De jongen die meer had meegemaakt in zijn leven dan een handjevol tovenaars. Ik kon je niet breken, niemand kon dat en ik zou niemand toestaan dat te doen. Niemand.

'Je hebt hem nog steeds om, niet dan?' vroeg je tenslotte. Ditmaal vonden je groene ogen niet mijn ijzige maar gleden af naar mijn hals. Zonder enige vorm van weestand te bieden voelde ik hoe je het kettinkje achter de lagen kleding die mijn huid beschermde haalde. 'Betekend dat dat niet iets?' vroeg je verder, inmiddels had je jou groene steentje ook tevoorschijn gehaald. Dat ik hem nog steeds omhad was geen geheim meer, dat jij hem nu zag was echter wel iets waarvan ik hoopte dat het nooit plaats zou vinden. Het was een symbool voor zwakte dat ik hem nog droeg na alle gebeurtenissen. 'Draco, wil je dan niets tegen me zeggen? Scheld me uit, noem me waardeloos, walgelijk of zwak, als je maar iets zegt!'

Mijn lippen bleven stug op elkaar. Alles in me riep dat ik je moest omhelzen, alles behalve mijn verstand. Ik had je gebruikt en ondanks alles stond je hier voor me, huilend en smekend voor nog een kans. Een kans waar ik om zou moeten smeken. De rollen waren echter omgekeerd en dat maakte de situatie enkel verkeerder.

'Dray,' mompelde je. Mijn ogen vonden de jouwe waarna ik voelde hoe jou vingers met de mijne vervlochten werden. 'I-Ik hou van je,' fluisterde je. 'Noem me een idioot of achterlijk maar ik wil niet langer liegen over wat ik voel. Alles en iedereen rondom mij raakt gewond of verkeerd in pijn. Op dit moment heb ik geen idee hoe lang ik nog zal leven en om eerlijk te zijn heb ik dat al weken niet meer. Iedere dag dat ik ontwaak verkeer ik in angst, niet zozeer dat mij iets gaat overkomen maar  de andere. Je hebt geen idee hoe dit voor me is. Ik weet niet hoe ik het iedere dag volhoud om te leven met die angst, met de verantwoordelijkheden die ik heb. Maar zodra ik dan aan jou denk krijg ik weer kracht om verder te vechten. Dan voel ik iets in me dat tegen me zegt dat opgeven geen optie is. Ik wil niet opgeven Dray, niet in deze oorlog en niet met jou.'

Wederom werd mijn adem ontnomen al kwam het ditmaal door de woorden die je uitsprak. Ze waren oprecht, en dat maakte het enkel erger voor mij. Ik had je zoveel aangedaan, zoveel pijn. Het zou me niets verbazen als ik zelfs een deel van je zelfvertrouwen had ontnomen. En toch stond je tegenover me je liefde te verklaren, de liefde die je voelt voor mij. Het liefste had ik je in mijn armen genomen en in je oor gefluisterd dat dit precies is wat ik voelde voor jou.

'Harry, dit kan niet. Ik heb je zoveel pijn gedaan en dat ga ik niet langer doen. J-Je moet t-terug naar de andere. I-Ik zal z-zeggen dat jij het niet b-bent. Meer kan ik n-niet voor je doen. S-Sorry,' verontschuldigde ik mezelf, al hielp het niet. Jou ogen gevuld met tranen zorgde ervoor dat mijn geweten brandde achter in mijn hoofd. Ik had je wederom pijn gedaan, al was ik dit maal vast besloten het nooit meer te doen. 'Dray loop alsjeblieft niet weg. Dat kun je jezelf niet aandoen en mij ook niet. Liegen tegen mij is onacceptabel maar tegen je zelf liegen is nog erger. Alsjeblieft,' smeekte je haast, al voelde ik niets anders dan walging in mijn lichaam ontstaan. Ik haatte mensen die me vertelde wat ik voelde, wat ik moest doen. Dat jij dit nu deed zorgde ervoor dat ik de deur uit kon lopen zonder om te kijken. Ik bond je vast, riep de bloedhonden en liep mijn kamer uit. Wederom liet ik jou alleen achter in een kamer, net zoals ik altijd deed. Enkel denkend aan mezelf.