Not all Gryffindors are Good

020

Vraag voor dit hoofdstuk: Welke serie of film zouden jullie heel graag op Netflix kunnen kijken (Als je dit hebt tenminste en anders op videoland (als dat zo heet) of YouTube of de tv)?

Mijn antwoord: Ik zou er echt een moord voor doen dat Netfilx het Huis Anubis erop zet, en dan het liefste met de eerste kast. Ik wil dat zo graag nog een keer kijken, maar dat gaat niet omdat het blijkbaar niet meer word uitgezonden en ik de films niet heb.

Jullie antwoord: .....

____

Een brief schreef ik nooit meer terug, wetend dat hij of niet aan zou komen of in handen zou komen van de heer. Beide opties spraken me niet aan, iets wat leidde tot mijn besluit. Het was wellicht niet eerlijk tegenover jou, aangezien je een antwoord verdiende op wat er gaande was. Tenslotte had ook ik een antwoord gekregen op mijn vragen. Misschien niet op alle vragen, echter wel op de meeste.

Mijn moeder had er niet meer naar gevraagd, iets wat ik zowel als waarderingsvol als verdacht kon omschrijven. De oudere vrouw stond normaal gesproken als eerste voor mijn deur om me het hemd van het lijf te vragen over de mysterieuze afzender.

Of te wel Hermelien Griffel, het meisje wie ik ondanks alles niet haatte maar ook zeker niet mocht. Het was simpelweg een betwetertje en daar kon ik niet goed mee om gaan. Iedere keer dat ze iemand verbeterde ergerde ik me daar aan, steeds meer en meer. Ik kon echter toch een klein beetje begrijpen waarom jullie vrienden waren. Door haar uitgebreide kennis van zaken was ze in staat geweest jou leven meerdere keren te redden. Tenslotte was het zonder haar al mis gegaan in je eerste jaar, toen je in die plant terecht kwam.

Onbewust gleden mijn ogen weeral af naar de plaats waar ik de brief verstopt had. Ik had hem -al mocht ik het zelf zeggen- goed en professioneel verstopt. Onder een houten plank die al jaren los lag, en daar vervolgens ook nog onder het kistje gevuld met foto's van vroeger en een paar spulletjes. De foto's had ik daar als afleiding gestopt, zodat mensen die iets zochten niet de behoefte hadden verder te kijken dan naar mijn babyfoto's, die eigenlijk helemaal niemand wilde zien.

Een zacht klopje op het hout van mijn deur deed me direct opkijken, en na een simpele binnen te hebben geroepen (iets waarmee ik de persoon achter de deur toestemming gaf binnen te komen) betrad mijn moeder de kamer. Haar ogen stonden ernstig en er lag een frons in haar voorhoofd.

'Jongen, we moeten verzamelen in de zaal. De heer wil ons spreken,' sprak ze met een trillende stem, iets wat enkel bewees hoe serieus dit ongetwijfeld was. Direct spookte de gedachte dat jij in zijn handen was gevallen door mijn hoofd, iets wat ik snel wegdrukte omdat de behoefte daar aan te denken er niet was.  'Dan moeten we daar maar heen gaan,' sprak ik waarna mijn lichaam overeind gehesen werd en we samen naar de zaal beende.

Eenmaal daar aangekomen viel me op hoeveel er al zaten te wachten, zelfs de heer van het duister. Zijn ogen keken recht in de mijne en zorgde voor een rilling die over mijn ruggengraat trok. Het feit dat ze ongetwijfeld in het midden van een vergadering zaten waarvoor ik in eerste instantie niet uitgenodigd was en uit het niets wel kon niets positiefs betekenen.

Tenzij het betekende dat ik eindelijk op mijn eerste missie mocht. Iets waar ik al lang op had gewacht. Sinds de nacht dat ik professor Perkamentus had moeten vermoorden was ik nergens meer voor ingezet, ik kon er niets aan doen dat het voelde alsof de heer mij niet langer nodig had. En dat stak mij, recht in mijn hart waar het het meeste pijn deed.

'Fijn dat je er ook bent Draco, ik zou graag je hulp willen bij een geplande missie,' sprak de heer met een ijzige stem, waarna hij naar een stoel wenkte waar ik dankbaar plaatsnam. 'Wat had u in gedachte, mijn heer?' vroeg ik, oprecht geïnteresseerd naar wat hij van plan was.

'De verwachting is dat de Potter jongen ergens in deze week Goderics Eind zal bezoeken, en wij willen hem uiteraard verrassen.'

'Dat klinkt niet slecht, heer. Hoe bent u er eigenlijk van op de hoogte gekomen dat hij rond deze tijd daarheen zal gaan?' vroeg ik, een vraag die er voor zorgde dat de spier in de nek van mijn moeder zichtbaar werd, iets wat aangaf dat ik het antwoord liever niet wilde weten. 'Ik denk dat we je dat beter kunnen laten zien,' antwoorde de heer kalm. 'Peter! Breng onmiddellijk onze gevangenen naar binnen.'

Enkele seconden later werd Loena Leeflang binnen gebracht. Op enkel paar krassen in haar gezicht na leek er niets mis met haar te zijn, dit kon echter niet waar zijn. De heer kennende had hij al lang geprobeerd haar iets ernstigs aan te doen.

'Mevrouw Leeflang scheen heel goed te zijn in voorspellingen, en na een aantal martelingen kreeg ik een voorspelling uit haar. Op eerste kerstdag zal de Potter jongen samen met dat smerige modderbloedje Goderics Eind betreden, en wij zullen hem daar op wachten.'

'Ik begrijp nog niet helemaal waar ik u hierin kan helpen,' zei ik voorzichtig terwijl mijn ogen Loena verlieten. Haar zo zien deed me onbewust pijn, wetend dat ze hoogstens enkele dagen geleden nog rondhuppelde op Zweinstein. 'Jij zal samen met enkele erheen reizen en vervolgens op een afgesproken plaats wachten. Zodra je hem in het oog krijgt verwacht ik enkel de beste medewerking van je. Ik verwacht dat je hem hierheen brengt.'

'En wie vergezel ik?'

'De bloedhonden, Narcissa en Fenrir,' sprak de heer waarna hij me vertelde hoe laat te verzamelen en daarna de vergadering voor gedaan verklaarde. Ik knikte, bedankte hem en liep toen in de richting van Loena.

'Ben je oké?' vroeg ik haast onhoorbaar voor omstanders. Al kon ik aan de blik in haar ogen aflezen dat ze het begreep. Zachtjes knikje ze ja, waarna ik haar beloofde ervoor te zorgen dat ze niet zou verhongeren. Voor de rest kon ik niets voor haar betekenen, zodra de heer besloot haar aan de marteling te laten ondergaan kon ik het niet voor haar opnemen. Dat zou voor mij ook het einde betekenen.

Echter kon ik wel een klein beetje eten voor haar mee naar de kelder -waar ze ongetwijfeld opgesloten werd- was het enigste wat ik voor haar kon ondernemen. Tenslotte had zij er niets aan als ik stierf.

Dat was eigenlijk het moment waarop ik echt besefte in wat voor een tweestrijd ik beland was.