Not all Gryffindors are Good

028

Vraag voor dit hoofdstuk: Wat is jullie favoriete boomsoort?

Mijn antwoord: Een treurwilg, ik vind het mooi dat (in tegenstelling tot andere bomen) hun bladeren en takken juist naar beneden groeien in plaats van naar boven.

Jullie antwoord: ....

_____________

'Dus het is hem niet?' vroeg mijn tante nog een laatste maal. Haar ogen keken me bedroefd aan, en voor een moment voelde ik de angst dat ze tegen me zou schreeuwen, beweren dat dit allemaal mijn fout is. 'Dat is spijtig,' mompelde ze terwijl haar ogen die van vader ontmoette. 'We hebben niets meer aan ze, we kunnen ze beter doden en hopen dat de heer van het Duister er nooit achter zal komen,' bood ze aan, een aanbod die ervoor zorgde dat er een rilling over mijn rug trok.

Ik had zojuist jou -in mijn ogen tenminste- van een dood gered, ze mochten jullie niet alsnog besluiten te doden.

'Is dat niet een beetje overdreven? Tenslotte hebben ze niets misdaan en hebben ze goed bloed,' bood ik voorzichtig tegenstand in de hoop dat iemand het met me eens was. 'Dat meisje wel, zij is een modderbloedje.'

'De andere twee hebben voor meer dan 50 procent tovenaars bloed, bloed dat niet zomaar verspild kan worden,' zei ik nogmaals, hopend dat de vrouw voor me heel even zou vergeten dat Griffel een modderbloedje was. Jij was mijn hoofd prioriteit, echter kon ik niet enkel jou vrijspreken. Wetend dat je me het nooit zou vergeven dat ik de andere niet redde. 'We kunnen hier beter later over beslissen,' stelde moeder de discussie en de beslissing uit tot een ander moment.

'Ik denk dat ik nog even met die jongen ga praten, uitzoeken of hij enig idee heeft waar de echte Harry Potter zich schuilhoud. Wellicht houdt hij informatie voor ons allen achter, zo niet zie ik geen rede om hem nog langer in leven te houden,' zei vader met een kille blik, een blik van verslagenheid. Hij had zo gehoopt dat jij het was, de heer kon hem namelijk niet langer als mislukkeling zien zodra hij erachter kwam dat hij jou had gevangen. Mijn vader verlangde naar niets meer dan macht, geld en kracht. Al die dingen werden voor mij steeds belangrijker en belangrijker.

'Je kunt altijd nog met hem praten,' stemde Bellatrix in. 'Dan praat ik nog even met dat modderbloedje, aan die roodharige hebben we toch niets. Hij is volbloed en gaat hoogstwaarschijnlijk niets zeggen. Al betwijfel ik of hij zijn lippen op elkaar kan houden zodra we hem martelen.'

Mijn lippen bleven stevig op elkaar, ondanks het feit dat ik een sterke afkeer tegen haar woorden voelde besefte ik me dat dit niet het moment was om opstandig gedrag te vertonen. Tenslotte was mijn tante één van de belangrijkste personen in de villa, zowel voor de heer als mijn ouders. Ik mocht haar door mijn woorden niet tegen me gekeerd hebben.

'Prima, dan houden we het daar voor nu op,' sprak mijn moeder wiens ogen mij weeral ontmoette. 'Draco, zou je mij even willen helpen met iets?' vroeg ze en ook al wist ik dat er niets was waarbij zij mijn hulp verlangde besloot ik in te stemmen. Wellicht kon een klein beetje advies van mijn moeder geen kwaad.

De twee volwassenen verlieten de kamer met opgeheven kin, beide hopend op een betere uitkomst ditmaal. 'We moeten praten,' mompelde de vrouw die samen met mij overbleef. 'Kan dat ook een andere keer?' vroeg ik voorzichtig, al wist ik het antwoord al. 'Ik kan je helpen met het geen waar je hulp bij nodig had, maar ik heb nog dingen te doen.'

Het was onzin aangezien ik haar advies weldegelijk wilde. Ik weigerde enkel me hulpbehoevend op te stellen. Het was de trots die aan me knaagde, die me ervan weerhield hulp te vragen op de momenten dat ik het nodig had.

'Je weet heel goed dat ik je hulp nergens bij nodig heb. Al betwijfel ik of dit wederzijds ook zo is,' sprak ze met de moederlijke toon die altijd in haar stem rustte zodra ze tegen mij sprak. 'Het is hem? Niet dan? Je weet dat het de uitverkorene is, maar beschermt hem. Niet dan?' trok ze vragend conclusies, conclusies die ik het liefste zou ontkennen. Ik deed dit echter niet, als reactie kreeg ze een simpel knikje. Meer kon ik haar niet beiden.

Een knikje omdat ik wist dat ik fout bezig was. Tegenover de heer van het duister. Tegenover zijn volgelingen. Tegenover jou en tegenover mezelf. Dat de vrouw voor me dit over enkele seconde zou vertellen was geen geheim meer voor me, al ontkende ik dit het liefste.

'Het liegen loopt wel een beetje uit de hand, niet dan?' zei ze vragend terwijl ze plaatsnam op een stoel. Ik knikte en zakte naast haar neer op de leren bank. 'Ze willen hem doden mam, dat kan ik toch niet laten gebeuren?' vroeg ik met een  zacht stemmetje die weerspiegelde hoe klein ik me voelde door de situatie. De ene persoon van wie ik wilde dat hij veilig was was gevangen genomen in mijn villa en ik kon niets daaraan veranderen. Het deed me pijn wetend dat jij in gevaar was. Het deed me pijn wetend dat dit voor een klein deel misschien wel mijn fout was.

'Je kunt hem niet eeuwig beschermen mijn jongen. Ik vind het ontzettend lief en loyaal van je dat je het probeert al is het kansloos. Iedereen hier wil hem dood hebben, iedereen behalve jij en ik. Bovendien weet ik zeker dat de jongen goed voor zichzelf kan zorgen,' gaf ze mij advies, al waardeerde ik het ditmaal niet. 'Je kan van mij niet zeggen dat ik 'lief' of 'loyaal' ben. Het enigste wat ik hem ooit heb laten voelen is pijn en verdriet. Hij zou me moeten haten mam, maar dat doet hij niet. Nog geen uur geleden heeft hij mij verteld dat hij nog steeds van me houd en ik ben weggelopen mam.'

'Weggelopen van zijn gevoelens of die van jou?'

'Ik weet niet, op dit moment lijkt alles wazig te zijn. Het lijkt alsof alles om mij heen verandert terwijl dat helemaal niet is. Soms begin ik uit het niets te zweten, te trillen of zelfs te huilen. Ik wil dat niet mam. Ik wil gewoon dat het ophoud.'

'Alles zal pas op kunnen houden zodra je eerlijk bent schat,' gaf de vrouw voor me weeral advies. 'Eerlijk over wat?' vroeg ik haar terwijl mijn ijzige ogen haar angstig aankeken. 'Eerlijk over je gevoelens.'

'Dat is slecht advies mam, vertel me nou maar wat je echt wil zeggen, ' mompelde ik met een kwade ondertoon in mijn stem. 'Ik kom maar meteen tot mijn punt lieverd. Er om heen draaien heeft geen nut. Heb je nog gevoelens voor de jongen met het litteken of niet?' vroeg ze, direct komend op haar punt zoals ze al zei. De stilte die hierna in de kamer bleef hangen leek te snijden door de lucht.

Het enigste wat ik namelijk ook ditmaal kon doen was knikken.