Not all Gryffindors are Good

022

Vraag voor dit hoofdstuk: Liever koekjes of snoep?

Mijn antwoord: Koekjes uiteraard. Die zou ik de hele dag wel door kunnen eten. Chocolade koekjes, koekjes met vulling, koekjes zonder iets, zelfgebakken koekjes.... Ik houd gewoon heel veel van koekjes :)

Jullie antwoord: ....

____________

Veel minuten gevuld met wachten hoefde ik niet te verspillen. Niet lang nadat ik achter het kerkje was gekropen vulde namelijk het geluid van voetstappen die de steentjes lieten knersperen al niet ver van me vandaan. Ik durfde echter niet achter me te kijken, de angst dat iemand me zou ontdekken was te groot.

De voetstappen die zojuist nog niet ver van vandaan hadden geklonken waren gestopt. De gedachte dat jij bij deze voetstappen hoorde en het graf van je ouders had ontdekt kwam direct in me op. Tenslotte was hun graf niet ver van het kerkje. Ook begon een knagend gevoel in mijn maag op te spelen, iets wat ik zonder veel nut naar de achtergrond probeerde te drukken.

'Zeg Harry?' klonk een gedempte stem, die ik direct aan Hermelien Griffel kon linken. Haar stem had niet enkel haar aanwezigheid maar ook de jouwe verraadde. Een antwoord vanuit jou kant bleef echter uit en omdat het modderbloedje de link binnen enkele seconden kon maken kwamen ook haar voetstappen dichterbij.

'Harry,' zei ze op een zachte toon. De wind zorgde ervoor dat haar gefluister mijn gehoorgangen konden bereiken. 'Van wie denk je dat deze zijn?' vroeg ze zachtjes en hoewel ik nog steeds niet omkeek was ik me ervan bewust dat ze je hand vasthield.

'Ik weet het niet,' gaf je stilletjes toe. Een zachte spreuk vulde mijn gehoorgang, een spreuk die een bloemenkransje toverde. 'Diegene moet vast nog dichtbij zijn, de bloemen zijn tenslotte vers. Denk je dat het de moeite waard is om diegene te zoeken?'

Omdat het antwoord uitbleef besefte ik me dat je hoogstwaarschijnlijk geknikt had, iets wat kon betekenen dat je zowel had ingestemd als haar verzoek had afgewezen. Uiteraard hoopte ik op het tweede.

De klokken die boven me hingen begonnen luid een kerstdeuntje te luiden. Door de hoeveelheid decibel die hij daarmee mijn oren in blies kon ik er zeker van zijn dat het een beetje gehoorschade op had geleverd. Dit werd echter goed gemaakt toen ik mijn hoofd besloot te draaien en jullie beide zag staan.

Na een lange tijd kon ik je daadwerkelijk weer in het echt zien. Ik kon je zelfs aanraken (mocht ik willen). Ik kon naar je toe.

De drang om naar je toe te kruipen was aanwezig, ik kon hem echter stilletjes wegduwen in het achterste van mijn hersenen.

'Fijne kerst, Harry,' fluisterde Hermelien stilletjes. 'Fijne kerst Hermelien,' wenste jij haar. De stilte die hierop viel kon omschreven worden als vredig, al beschouwde ik hem meer als dodelijk. Ik had namelijk geen enkel benul van wat ik met de situatie aan moest. Ieder andere had jullie al lang verlamd en meegenomen, ieder ander had er allang voor gezorgd dat jullie niet meer vrij rond konden lopen.

Mijn lichaam leek te verlammen van de koude winterlucht en van de onwetendheid. Het beangstigde me dat ik twijfelde. Dit was de missie waarop ik zo lang had gewacht en nu deed ik niets. Ik vergooide alle kansen die ik nog over had bij de heer.

Gevoelsmatig ontdooide ik weer uit mijn trans toen ik een oud vrouwtje opmerkte die naar jullie staarde. Haar gestalte was niet groter dan hooguit 1 meter 45, iets wat ik zelfs voor een oud vrouwtje opmerkelijk klein vond. Niet enkel ik maar ook het Griffel meisje merkte haar op, waarna ik haar zachtjes tegen je hoorde fluisteren dat iemand jullie bekeek.

'Ik ken haar,' hoorde ik jou reageren, waarna twee paar voetstappen weeral mijn gehoorgang vulde. Direct nam ik weer plaatst achter het muurtje die me zojuist ook de bescherming had geboden waar ik naar verlangde.

'Mevrouw, bent u niet Mathilda Belladonna, een oude vriendin van de familie Perkamentus?' vroeg je aan het oude vrouwtje wie ik niet meer dan een knikje zag geven. 'Kunt u mij misschien met een paar vragen helpen?' stelde je nogmaals een vraag, al klonk je dit maal wanhopig. Mathilde knikje en gebaarde dat jullie mee moesten lopen, wat jullie uiteraard deden.

Zodra jullie weg waren werd mijn lichaam overspoeld door een misselijk gevoel. De naam Mathilde Belladonna had ik vaker gehoord, al kon ik mijn vinger er maar niet opleggen wanneer en waarom. Hoogstwaarschijnlijk was et een keer waarop ik de heer afluisterde omdat ik het me anders wel direct had gerealiseerd.

Na enkele seconden kwam het daarom ook als een harde schok aan toen ik me realiseerde dat de heer die naam ooit had uitgesproken, maar daarna direct had verteld dat zij gedood was. Wie haar vorm dus ook had aangenomen kon ongetwijfeld niet van plan zijn om je de antwoorden inderdaad te schenken. Wie het ook was, diegene had dezelfde missie als ik mee gekregen: jou vangen.

Lang hierover na denken deed ik niet, wat de gevolgen ook konden zijn jullie laten sterven terwijl ik er iets aan had kunnen doen wilde ik niet bepaald op mijn geweten hebben. Na mezelf overeind te hebben gehesen beende ik de begraafplaats af en volgde mijn voeten de voetsporen die jullie niet lang geleden hadden achtergelaten in de sneeuw. Ze leidde me naar een oud verlaten huisje, die ik zonder te kloppen betrad.

De muffe geur die in het huis ging overviel me direct en zorgde ervoor dat ik met veel moeite een hoest moest onderdrukken. De woorden die je uitsprak gleden zo mijn gehoorgangen binnen, al waren ze net niet luid genoeg voor mij om te begrijpen wat je haar precies vroeg.

De voetstappen die ik boven me hoorde verraadde dat jullie je op de bovenverdieping bevonden, waar ik ook heen besloot te gaan.

'Mevrouw?' hoorde ik je aan haar- of hem-vragen. 'Kunt u me antwoorden geven?'

Ik hoorde een deur geopend worden waarna een luide gil door de ruimte weergalmde. 'Harry het is een truc!' hoorde ik het Griffel meisje in paniek roepen, waarna een doffe dreun mijn gehoorgangen vulde. Via een klein spleetje in de deur opening kon ik zien wat er gaande was.

Je stond met je rug tegen de muur, je ogen gevuld met angst terwijl je naar Nagini keek die voor je verschenen was. Het verklaarde direct waarom ze nog niet gepraat had, en waarom ze geen hogere lengte had.

Enkele secondes later deed je er alles aan om haar af te schudde, iets wat je uiteraard niet lukte. Het modderbloedje was naast je komen staan.

'We moeten hier weg,' zei ze, angst duidelijk hoorbaar in haar stem. Je wilde haar pols vastgrijpen maar werd tegengehouden door weeral een aanval vanuit de kant van Nagini. Jullie konden beide niet op tijd actie ondernemen, iets wat er toe leidde dat ze geraakt werd door mijn spreuk.

Ernstig gewond was ze niet, maar door de vijf seconden die jullie extra kregen slaagde jullie er in om te verdwijnselen. Het laatste wat ik van je zag waren twee groene ogen die de mijne ontmoette.