Not all Gryffindors are Good

006

Je been was verbonden, je bloed werd opgevangen de wonde kon niet meer ontsteken. Alles wees erop dat je klaar was om te kunnen vertrekken, tenslotte was er niets waarvoor je nog bij mij moest blijven. Ik kon je verder geen hulp of liefde bieden, enkel gevaar. Iedereen in en rondom huize Malfidus was namelijk nog naar je opzoek. Het was niet veilig.

Toch leek je geen enkele aanstalten te maken om te vertrekken. En om heel eerlijk te zijn vond ik dat absoluut niet erg.

'Draco,' begon je met een twijfelende stem. 'Ik weet dat je nooit van me hebt gehouden, dat onze hele relatie een leugen voor je was en dat ik degene ben die jij moet doden. Dat is misschien ook waarom ik me afvraag waarom je dit hebt gedaan, je had me ook kunnen opsluiten en laten doden.'

'Zoals ik eerder al vermeldde, ik ben je dit verschuldigd Potter,' antwoorde ik kalmpjes, terwijl ik wist dat ik hem niets meer verschuldigd was. De dag dat ik besloot niet aan te kloppen op jouw deur bespaarde ik je de dood. Net zoals de dag dat ik mijn tante haast smeekte om jou te sparen, dit bij elkaar opgeteld zijn drie keren. Drie keren dat ik je leven redde.

Hoeveel pijn ik je ook had gedaan, na de eerste twee keer stond ik weer bij je in het krijt.

'Dat is niet waar,' merkte ook jij op. 'Ik weet dat je aan mijn deur stond, ik weet dat je naar de andere deur bent gelopen. Een legertje dooddoeners valt me echt wel op.'

Natuurlijk verbaasde me dit niets, je was een slimme jongen. Zoiets kon ieder doorhebben binnen een mum van tijd. Ik kon echter deze vraag niet beantwoorden, ik kon je niet vertellen dat ik van je hield. Dat was namelijk wat je echt wilde horen, Harry. Hoe vaak ik jou hart ook brak, je zou altijd de hoop blijven houden dat ik het deed om een andere reden. Dat ik echt van je hield.

Dat kon ik simpelweg niet. Omdat het niet zo was.

'Luister, ik bescherm je enkel. Ik ken je al bijna heel mijn leven, natuurlijk bescherm in je. Bovendien is het niet mijn taak om jou te doden,' probeerde ik zo kort en gevoelloos jou opmerking te ontkrachten. Ook ik kon namelijk niet ontkennen hoe dit voor ieders oren klonk. Het leek namelijk alsof ik van je hield, enkel geliefde zouden elkaar redden namelijk. Alleen was ik jou geliefde niet, en jij de mijne niet.

'Denk trouwens ook maar niet dat ik van je houd, ik wil je geen hoop geven. Voor mij was dit allemaal een deel van het plan,' zei ik er vlug achteraan. Direct zag ik hoe de blik in je ogen veranderden. Ik had je gekwetst, maar erom geven kon ik niet. Zo moest het zijn, niet anders. Wat de voorspellingen ook waren, wat mijn verlangens ook riepen. Ik kon het niet langer. In mijn ogen was jij enkel een lustobject. Meer voelde ik ook niet voor jou.

Voor een moment viel het stil tussen ons. Beide waren we ongetwijfeld aan het nadenken over de situatie, over hoe vervreemd een eerst normale situatie was geworden door de veranderingen. Voor enkele minuten heerste er een doodse stilte, iets wat werd onderbroken na enkele minuten door jou lieve stem.

'Ik denk dat het beter is als ik vertrek,' mompelde je binnensmonds, niet langer in staand zijnde om je sterke stem te laten klinken. De situatie had hem ontnomen, mijn woorden had hem ontnomen. Toch kon ik enkel knikken, niet willende om mijn stem te laten horen. Ik kon mezelf er namelijk niet van verzekeren dat hij ijzig klonk.

Weeral viel er een stilte. Ook deze werd doorbroken door jou.

'Ik weet alleen niet hoe,' begon je nogmaals voorzichtig. 'Uiteraard weet je dat niet,' zei ik terwijl mijn hand door mijn blonde haren ging. 'Ik zal je even uitlaten.'

Nu was het jou beurt om enkel te knikken. Voorzichtig hees je je lichaam van het bed af, en zette je hem neer op je wankelende benen. Je tanden begonnen je onderlip te martelen, iets waaruit ik direct kon opmaken dat je nog steeds last had van de wonde in je been. Je een helpende arm aanbieden deed ik echter niet, liefdadigheid zou vast niet goed aankomen na mijn eerder uitgesproken woorden. Ook voor mijn eigen gevoel zou het niet geschikt zijn. Te veel lichamelijk contact zou me weer aanhankelijk maken, willende naar meer aanrakingen.

Onze benen dragen ons met trage passen door de vele gangen, en hoewel ons tempo als traag omschreven kon worden was er niets wat we er tegen deden. Hoe langzamer we liepen, hoe meer tijd we leken te hebben. Meer tijd elkander. Meer tijd om elkaars aanwezigheid te voelen.

'Hoe moet ik zo dadelijk eigenlijk weg?' vroeg je zachtjes, nog steeds niet instaat zijnde om harder tegen me te praten. 'Er staan meer dan voldoende bezems in de kast, zodra er eentje ontbreekt zal niemand het merken. Ik neem aan dat je nog steeds goed in staat bent om te vliegen?' vroeg ik, half met een grappende ondertoon. Mijn vraag kreeg enkel een goedkeurend knikje vanuit jou kant.

We bereikte na enige tijd het schuurtje waar meerdere bezems stonden, eentje wachtend op jou. Je had zoveel keuze, maar koos voor de simpelste. 'Ik zal nooit instaat zijn om er eentje terug te geven,' legde je uit. 'Het is tenslotte maar voor één ritje, terug naar de schuilplaats.'

Ik was nog bekend met jou standvastigheid, en wist hierdoor direct dat ik jou niet een duurdere bezem kon meegeven. Je was zelfs nu nog bescheiden tegen me, en wat ik ook voor je voelde dit bewonderde ik. Dit zou iedereen haast moeten bewonderen.

Mijn vingers raakte kort de jouwe toen ik de bezem in je handen drukte, en direct op dat moment trok er een schok door zowel jou als mijn lichaam. De sfeer in de ruimte veranderde, iets wat we beide besefte alleen niet uitspraken. Mijn ijzige ogen vonden jou prachtige, groene en op dat moment leken we beide in trance te raken. Voor ik het wist hadden mijn handen jou bij je heupen gegrepen, om je via die greep naar me toe te trekken. De bezem viel uit je hand met een doffe dreun op de grond, maar je een weg banen uit mijn armen deed je niet. Een actie waardoor ik zonder verder nagedacht te hebben mijn lippen voorzichtig op de jouwe te drukken.

Iets wat me direct een warm gevoel opleverde.

___________

Ik heb de 1K behaald en ik ben er zo ongelofelijk blij mee! Heel erg bedankt allemaal, het betekend heel veel voor me! Jullie zijn stuk voor stuk prachtige mensen, vergeet dat niet!