Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ik heb altijd geweten dat verliefdheid niets voor mij was. Voor dat soort onzin en onnodige martelarij was ik niet op de wereld gezet. Al van kleins af aan was ik van plan geweest om voor mijn twintigste de wereld te redden, of op z'n minst te weten welke studie ik wilde volgen, maar in plaats daarvan zat ik met een literbak chocolade-ijs en een lepel die nauwelijks in mijn mond paste op de bank te janken bij een romantische komedie. Alleen al het besef dat ik zo diep gezonken was, was goed voor een nieuwe huilbui.
En dat was allemaal zíjn schuld.
Ik had niet verwacht dat verliefd worden zo snel kon gaan. Het was net een virus: een hand, een lach, een telefoonnummer en bam, je was ongeneeslijk ziek. Dus in plaats van dat ik nu als een soort Superwoman de wereld redde of een algemeen vaccin tegen kanker uitvond, zat ik als een zielig hoopje op de bank.
De aftiteling van Notting Hill was net begonnen, toen er zachtjes op mijn kamerdeur werd geklopt.
'Demi?' Ik propte mijn kussen half in mijn mond om mijn snikken te verstommen. 'Ik weet dat je daar zit, Deem. Als je niet zelf de deur open doet, haal ik een kettingzaag of zoiets.' Door mijn tranen heen moest ik toch wel een beetje lachen. Vincent had van zichzelf een heel zware stem, waardoor hij als hij fluisterde een soort motorgebrom produceerde.
'Ik kom al,' wist ik uit te stoten. Ik maakt een eind aan de lieflijke soundtrack van de film door de televisie uit te zetten. In een hopeloze poging er als iets meer dan een klein hoopje mens uit te zien, bond ik mijn haren vast in een staart. Het maakte Vince niet heel veel uit hoe ik eruitzag, maar ik had geen zin om minstens een halfuur naar zijn medelijdende blikken te kijken. Ik had al zelfmedelijden genoeg, daar hoefde ik die van hem niet ook nog bij te hebben.
Vincent begon als een bezetene op de deur te bonken. Met een grom draaide ik de deur open. Een voordeel van volwassen zijn, was dat mijn ouders me niet meer konden verbieden om mijn slaapkamerdeur op slot te draaien. De sleutel was nu helemaal van mij.
'Hé.' Vince kwam mijn kamer ingelopen. Hij had een van zijn pantalons aangetrokken, met daarop een net overhemd en een gestreepte stropdas om zijn nek. Zijn gezicht was wat rood aangelopen, waardoor zijn hoogblonde haar bijna wit afstak tegen zijn tomaatkleurige huid.
'Hoi,' zei ik. Er ontsnapte me een vreemde rochel doordat ik mijn best deed om mijn snikken tegen te gaan. Vince bekeek me van top tot teen en door de verandering in zijn blik wist ik dat mijn poging om er niet heel vreselijk uit te zien mislukt was. Wat had ik ook gewild, met mijn Hello Kittydeken om me heengeslagen en panda-achtige ogen door mijn uitgelopen mascara?
'Het spijt me dat ik zo laat ben. Ik had een sollicitatiegesprek en zag je berichtje een halfuur geleden pas.' Vincent pakte zijn mobieltje uit zijn zak. Hij had dat ding nog geen maand, maar zijn hele scherm lag al volledig aan diggelen. Hij veegde met zijn wijsvinger over het scherm. '"Vincent,"' citeerde hij, '"Nick is een klootzak. Filmavond bij mij."'
