Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
'W-wat?' was het enige wat ik wist uit te stoten. Ik haalde de telefoon van mijn oor om het nummer nog eens te controleren, maar het was exact het nummer dat Carolien had opgeschreven.
'Serieus, Lou? Is dát de zin die je gekozen hebt voor dat clubje van je?' Een zacht gelach klonk op de achtergrond aan de andere kant van de lijn. Aan de ruis die volgde, gokte ik dat mijn gesprekspartner zuchtte.
'Im, aangezien jij nu al bijna twee jaar vastgeplakt zit aan die knul van je, mag jij absoluut geen commentaar leveren.'
'Maar Loulou, je b-'
'En van jou al helemáál niet, Chris. Ga jij je maar weer mooi met die voetbalwedstrijd bezighouden.'
'Maar het is Ájax,' klonk het zuchtend op de achtergrond.
'Hallo?' probeerde ik tussenbeide te komen. 'Louise?'
'O, sorry liefje,' klonk de stem in een haast onverstaanbaar accent dat alleen maar Vlaams kon zijn. 'Jij bent Demi, neem ik aan? Bianca zei al dat je zou bellen. Ze heeft me alles al over je verteld.'
'O ja?' vroeg ik nieuwsgierig. Bianca was de dochter van Carolien en Dirk. Ondanks dat ik al ruim drie jaar in De Zoetekauw werkte, kende ik haar amper. Ze werkte altijd op de dagen dat ik vrij was. Het verbaasde me dan ook dat ze ook maar íéts over me te vertellen had.
'Ja, en dat je er misschien wel iets voor voelde om je bij ons aan te sluiten. Het is een goeie zaak, hoor. En sinds Bianca weg is, komen we regelmatig handen tekort. Zou je anders morgenmiddag even langs kunnen komen? Dan ben ik als het goed is klaar met werken en kunnen we even rustig praten. Lijkt dat je wat?'
'Ja,' zei ik, niet wetende wat ik anders tegen haar zou moeten zeggen. 'Tuurlijk.'
'Mooi, dan zie ik je morgen rond een uur of vijf? Ik stuur je het adres nog door. Tot morgen!' En het meisje hing op.
Verdwaasd legde ik mijn telefoon op mijn schoot. Wat was me zonet overkomen? Had ik er echt mee ingestemd om morgen af te spreken met een wildvreemde die op zo'n aparte manier tegen haar vrienden sprak?
Dit hele gedoe begon een beetje uit de hand te lopen.
'En?' vroeg Larissa. Haar ogen waren zo groot opgezet dat ze bijna uit hun kassen rolden. 'Is het wat?'
Ik keek recht voor me uit, mijn stuiterende nicht ontwijkend. 'Ik heb werkelijk geen idee.'
♥
Mijn vader was niet vaak thuis, maar wanneer hij dat wel was, had je vaak nog niet het gevoel dat hij aanwezig was. Hij deed stilletjes het huishouden, mopperde enkel zachtjes op de politiek wanneer er weer veranderingen over belastingen en subsidies werden doorgevoerd en zat 's morgens standaard van tien tot elf met een kop koffie achter zijn krant verscholen. Mijn moeder was vaak het zonnetje in huis en degene die de lakens uitdeelde.
