Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
De spoedcursus van Louise had enkel bestaan uit een haastig telefoongesprek.
'Demi, het maakt niet uit wat we verder gaan doen, maar houd voor vanavond gewoon het volgende aan: wees verrassend. Wees het leukste meisje dat hij ooit ontmoet heeft. En als dat niet lukt: blijf gewoon rustig en probeer alsjeblieft niet dicht te klappen. Ik ben een boekje voor je aan het samenstellen met daarin alles wat je moet weten, maar dat is voor vanavond niet van toepassing. Voor de wraak kan beginnen moet hij je op z'n minst een klein beetje leuk vinden.'
Ik had er op dat moment niets tegenin kunnen brengen, maar toen het weer stil was aan de andere kant van de lijn, drong me door wat die woorden betekenden.
Vanavond stond ik er helemaal alleen voor.
Was het nu te laat om af te haken? Kon ik Quinten niet opbellen en tot in detail uitleggen hoe ik zogenaamd over mijn nek was gegaan, zodat hij me walgelijk zou vinden en nooit meer met me zou willen afspreken? Louise zou dit sowieso veel beter aanpakken dan ik ooit ging kunnen, dus waarom zou ik mezelf deze ellende überhaupt op de hals halen? Louise hoefde maar met haar vinger te knippen of alles liep op rolletjes. Met mij mocht je de hemel op je blote knieën bedanken als ik zonder kleerscheuren thuiskwam.
Ik parkeerde mijn fiets bij het pand waar in gigantische letters "Marina's" boven geschreven stond. Het eettentje zag er van de buitenkant klein maar gezellig uit. Er hing een authentieke sfeer door de lage lampen en het houten meubilair. De vitrines waar rond het middaguur broodjes en gebak in hoorden te zitten, waren nu leeg. Boven de grote menukaart stond in zwarte krulletters: "Ontbijt, lunch & ander lekkers".
Nou, dat laatste was in elk geval een feit.
Ik probeerde de deurklink naar beneden te drukken, maar die gaf niet mee. Niet heel verbazingwekkend moest ik toegeven, want het "gesloten"-bordje prijkte in volle glorie achter de glaswand van de deur.
Hè verdorie.
Moest ik Quinten bellen om te vragen waar hij in hemelsnaam uithing? Of mocht ik nu gewoon stilletjes afdruipen en doen alsof er niets was gebeurd? Dat laatste zou overigens wel een ideale oplossing zijn. Op die manier kon ik met een gerust hart gaan slapen én was het niet mijn fout dat deze desastreuse bijna-date niet doorging.
Toch klopte ik voor de zekerheid maar even op het raam.
Er gebeurde niets.
Opgelucht hapte ik naar adem. Dit was helemaal prima. Dat betekende fiets pakken en wegwezen. Als ik er goed over na ging denken was dat hele wraakgedoe ook helemaal niets voor mij. Ik was het er absoluut mee eens dat Quinten een koekje van eigen deeg zou krijgen, maar dat kon ik beter aan de andere meiden over laten. Ik kon veel beter een beetje meedenken wanneer er plannen werden opgesteld en lekkers verzorgen voor tijdens de vergaderingen. Dat paste veel meer in mijn straatje.
