De Antimannenclub (✔️)

Zesentwintig - De grote potjesprijswinnares

Wel, Demi, gefeliciteerd. Je hebt jezelf weer overtroffen. Je er een uitzonderlijk groot potje van gemaakt.' Vincent klapte een langzaam, behoorlijk sarcastisch applaus. 'Je zou een prijs moeten krijgen.'

'Dit is niet grappig,' siste ik boos. Waarom moest hij nou altijd zo reageren? 'Ik ben hartstikke seriéús. En trouwens, hoe kon ik nou weten dat Quinten niet fout was? Ik bedoel, hij had mij al uit gevraagd toen we ontdekten dat hij met een ander meisje zat te zoenen.' Zo. Dat was duidelijk.

Vincent leek niet echter niet overtuigd. Integendeel, zelfs. 'Had je toen al ingestemd om met hem uit te gaan? Had je toen al iets met hem?'

'Nou, niet helemaal,' gaf ik toe, 'maar het is... Het is niet echt netjes.'

'Maar het bewees niet dat hij een zedelijke misdaad had begaan,' concludeerde Vincent.

'Ik weet het!' Het kwam er harder uit dan ik had bedoeld. 'Ik weet het! Ik weet dat ik fout zit. Ik weet dat ik niet had moeten blijven slapen en ik weet dat ik de waarheid had moeten vertellen, maar ik heb het niet gedaan. Wat moet ik dóén?' Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik was zo ongelooflijk stom geweest. Hoe had ik hem dit aan kunnen doen? Zo moeilijk was het toch niet om me te gedragen als een goed mens?

Vincent bleef een halve minuut stil, keek naar mij, terwijl ik mijn neus ophaalde en mijn handen naar mijn kin verplaatste.

'Om te beginnen,' zei hij, 'had je het al moeten vertellen. Maar aangezien je daar te laat voor bent, heb je nog twee opties over.' Hij wees naar zijn eerste vinger. 'Of je vertelt hem alles. Van begin tot einde. Je biedt je excuses aan en accepteert de consequenties.'

'Of?' zuchtte ik.

'Of je zegt niets en hoopt dat hij er nooit achter komt.' Hij vouwde zijn handen in elkaar. 'Maar besef dat de consequenties nog veel erger zullen zijn als hij er alsnog achter komt. Hij zal gekwetst zijn als hij het van jou hoort, maar het zal nog erger zijn als hij het van een ander moet horen.'

Ik knikte kleintjes. Ik snapte ook wel dat ik het moest vertellen - of niet - maar geen van de mogelijkheden klonken me echt aantrekkelijk in de oren. Het liefst wilde ik gewoon de afgelopen twee maanden uitwissen en opnieuw beginnen, nooit meer terugdenken aan die schaamteloze acties van me en gewoon gelukkig zijn.

Gelukkig zijn. Dat zou de beste wraak zijn geweest op Nick die er was. Trots arm in arm met Quinten over straat gaan en laten zien dat ik het veel beter had getroffen. Dat ik blij was. Dat ik Nick niet nodig had om te kunnen overleven.

'Demi?' Vincent stem klonk zachter dan net.

Ik keek op. Mijn ogen begonnen vochtig te worden. Wat moest ik doen? Wat moest ik in hemelsnaam doen om dit goed te krijgen?

'Kom hier.' Vincent spreidde zijn armen breed.

Ik stortte me op hem, sloeg mijn armen stevig om zijn borst en drukte mijn gezicht in zijn blouse. Hij legde zijn hand op mijn achterhoofd en wreef er zachtjes over.

Zijn lieve handelingen zorgden er alleen maar voordat ik harder moest huilen. Dikke tranen stroomden over mijn wangen en bevochtigden zijn kleren. Het kon me niets schelen, voor Vincent hoefde ik me niet te schamen. Misschien begreep hij me niet helemaal, maar hij keek tegenwoordig nergens meer van op en accepteerde me hoe ik was.

'Ik ben zo'n sukkel,' snifte ik.

'Dat weet ik,' mompelde Vincent, maar het klonk bijna liefkozend.

Zo bleven we een hele tijd zitten. Als Vincent het al vervelend vond, liet hij daar helemaal niets van merken. Hij bleef zachtjes over mijn rug wrijven, terwijl ik weer langzaam tot mezelf kwam.