De Antimannenclub (✔️)

Tweëentwintig - Offeringen en ondervragingen

De rest van de avond viel onder de categorie 'regelrechte ramp'. Larissa babbelde aan een stuk door over al mijn gênante puberteitsfases - 'gelukkig ben je goed opgedroogd nadat die buitenboordbeugel eruit ging' - , mijn aangepaste recept voor chocoladetaart waar de helft van de familie buikgriep aan overgehouden had en als kers op de taart had ze mijn allereerste zoen ter sprake gebracht.

Mijn nekharen kwamen alweer omhoog bij de herinnering. Wat een complete ramp was dat. In de derde klas had Michiel Honing, een lange slungel met een buitenproportionele neus, vijf minuten lang als een staafmixer door mijn mond staan roeren. Ik had alleen dom kunnen meedoen door het zuurstoftekort in mijn hersenen. Het was bijna een opluchting toen Larissa ons betrapte in de schuur.

Om elf uur stapte ik uitgeput op de fiets. Vince fietste naast me, maar zei niets. Ook hij was diep in gedachten verzonken.

Quinten was een halfuur eerder al vertrokken met als excuus dat hij nog opdrachten voor morgen moest voorbereiden. Een doorzichtige leugen, maar ik kon het hem onmogelijk kwalijk nemen. Als ik in zijn schoenen had gestaan, was ik ook weggevlucht.

Aan mij had hij ook niet zoveel gehad. Mijn gedachten bleven maar teruggaan naar het antwoord van Fleur. De anti wát? Zou het kunnen zijn dat Louise de naam nooit had genoemd? Nee, dat idee was belachelijk. Bovendien had er bij de woorden 'wraak' en 'Quinten' wel een belletje moeten gaan rinkelen.

Maar wat was het dan? Had Louise een fout gemaakt? Klopte het niet? Was Quinten toch wel onschuldig?

Alle puzzelstukjes schoven in en uit elkaar in mijn hoofd.  Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Wat nou als Quinten onterecht in het programma terecht was gekomen? Wat moest hij wel niet denken van die verbouwing? En mijn berichtjes? En van de bijeenkomst van overmorgen? Hier was geen goede verklaring voor mogelijk. Als ik dit ging uitleggen zou ik nog duivelser lijken dan ik me al voelde.

O mijn hemel, wat had ik gedáán?

Oké, rustig blijven. Ik moest niet op de zaken vooruit lopen. Er waren wel een miljoen verklaringen te bedenken waarom Fleur zich de naam van de club niet leek te herinneren. Misschien wilde ze gewoon niet met ons gelinkt worden in het geval Quinten aangifte zou doen. Of Louise had expres de naam achtergehouden. Was de Antimannenclub eigenlijk wel de officiële naam, of had ik dat gewoon aangenomen?

En trouwens, Louise had zich heus wel goed voorbereid. Ze zou heus niet zonder hard bewijs zo'n wraakactie opstarten. Dit was gewoon mijn chaotische hoofd dat weer alle doomscenario's wilde uittekenen.

Opgelucht haalde ik adem. Zie je wel? Er was helemaal niets om me zorgen over te maken. Zaterdag ging Quinten mee naar de bijeenkomst en daarna wilde hij me nooit meer zien. Klaar. Over. Uit. Zo moest het zijn en niet anders.

'Gaat alles goed? Je ziet een beetje pips.' Vince keek bezorgd mijn kant op. Hij zat voorovergebogen op de fiets met zijn ellebogen op het stuur.

Ik knipperde met mijn ogen. 'Ja. Ja, alles gaat prima.'

'Ik weet dat je dit niet wilt horen, maar volgens mij is die Quinten echt een prima gozer. En volgens mij is hij nog eens heel erg dol op je ook.'

'Hoe weet jij dat nou?' antwoordde ik kribbig.

'Gewoon.' Hij haalde zijn schouders op. 'Dat zien mannen aan elkaar. En ik zie het ook aan jou, overigens. Weet je heel zeker dat je dat gelazer van zaterdag wilt doorzetten?'

'Natuurlijk weet ik dat zeker.' Ik trok een boos gezicht en richtte mijn ogen weer op de weg.  Hij had ongelijk. Punt. Ik vond Quinten niet leuk. Hij was een flikker en moest boeten. Zelfs al was hij een heel heel erg lieve flikker en baalde ik ervan dat hij een flikker was. Maar ik vond hem niet leuk. Helemaal niet, zelfs. Ik was slimmer dan dat, want ik wist wat hij me aan zou doen wanneer ik zou toegeven aan zijn charmes. Alleen die gedachte zorgde er al voor dat ik me keurig aan Louise's heilige reinheidsgeboden wilde houden.