De Antimannenclub (✔️)

Achtentwintig - Hart tegen hart

Rustig blijven. Ik moest rustig blijven. Tenminste, dat was wat mijn verstand zachtjes piepte, maar mijn lichaam werd nog net niet omgezet in as door de woede die door mijn lichaam vlamde. Hoe had ik dit niet doorzien? Hij had zo vaak gesproken over zijn manuscript. Hoe kon het zijn dat ik nooit had ontdekt waar het over ging?

Dat het over míj ging?

Ik kon niet stilzitten. Als een losgeslagen beest beende ik door de kamer. De koffie kon me gestolen worden. Zodra Quinten boven kwam, zou ik hem de wind van voren geven. Ik zou hem precíés vertellen waar het op stond.

Halverwege mijn pas bleef ik staan. Gestommel op de trap. Licht gekraak. Een stem die riep. 'Demi? Heb je de koffie wel kunnen vinden? Ik bedacht me net dat ik hem gister niet goed heb teruggezet.' De deur ging open. Quinten was net bezig met het losknopen van zijn schort, toen hij mij in de gaten kreeg.

Of beter gezegd, toen hij in de gaten kreeg hoe ik keek.

'Demi?' begon hij voorzichtig. 'Wat is er aan de hand?'

'Moet je dat echt nog vragen?' spuugde ik. Het bloed suisde langs mijn oren. Hoe boos kon een mens zijn? Zelfs toen ik had gedacht dat Quinten zijn vriendin had bedrogen, was het nooit in me opgekomen om hem aan te vallen, maar nu kwam er een soort oermensinstinct in me op dat me vertelde hem zo hard te slaan dat hij een week niet rechtop kon zitten.

Maar goed, dat deed ik natuurlijk niet. Ik was immers een dáme.

'Eigenlijk wel,' zei Quinten, duidelijk niet geamuseerd. Hij gooide zijn schort aan de kant. 'Kun je in vredesnaam iets duidelijker zijn? Ik dacht dat we gezellig samen naar het strand zouden gaan, niet dat jij me zou behandelen als een of andere misdadiger.'

'Vertel me dan maar eens wat dit moet voorstellen.' Ik wees priemend naar zijn laptop. Het scherm stond aan, Quintens kant op gedraaid. 'Of is dat ook niet duidelijk genoeg?'

Quintens ogen gleden van mij naar het scherm. Zodra hij het document herkende, werden zijn ogen groot. 'Heb je mijn manuscript zitten lezen? Ik had je toch gezegd dat je dat pas mocht lezen wanneer het af is? Was het écht zo moeilijk om te luisteren? Je weet als geen ander hoe persoonlijk een verhaal is!'

'Persóónlijk?' siste ik. 'Hoe bedoel je persoonlijk? Want de enige persoon die mij wel erg bekend voorkwam, was ikzelf, verdorie. Het is míjn verhaal. Je hebt mijn leven gebruikt voor je stomme manuscript. Is het ooit in dat botte verstand opgekomen dat je daar misschien toestemming voor moet vragen? Dat ik het misschien wel helemaal niet zag zitten om de hoofdpersoon van een verhaal te zijn?'

Het bleef heel even stil. Quinten leek lichtjes aangedaan, geschokt, misschien zelfs teleurgesteld. 'Het was eigenlijk als een soort verrassing bedoeld, Dee. En denk je echt dat het ook maar in mijn hoofd zou opkomen om een uitgever te benaderen als jij je er onprettig bij voelt om als hoofdpersoon te fungeren?'

'Daar gáát het niet om!' schreeuwde ik. 'Je hebt me gebrúíkt, Quinten. Dát is mijn probleem.'

'Je gebruikt?' zei hij ongelovig. 'Hoezo dat nou weer? Wat is er zo verkeerd aan? Je bent een belangrijk persoon in mijn leven. Is het zo gek dat je een inspiratiebron voor mij bent?'

Ik beet mijn kiezen hard op elkaar. Hij wist het zo mooi te verpakken, met z'n 'inspiratiebron' en 'verrassing', maar ik wist wel beter. Ik rook verraad wanneer het aanwezig was.

'Quinten,' zei ik honend, 'je hebt niet eens de moeite genomen om mijn naam aan te passen. Moet ik dan geloven dat ik gewoon een "inspiratiebron" voor je was? Zeg eens eerlijk, waarom ben je met me uitgegaan? Omdat je me echt zo leuk vond, of omdat je een meisje met een gebroken hart wel goed voor je verhaal kon gebruiken?'