De Antimannenclub (✔️)

Acht - Worstjes roosteren



Louise was nog niet uitgesproken, of de voordeur van de kroeg ging open. Een prachtige jongedame stapte naar binnen, direct gevolgd door een al even aantrekkelijke jongen die met een ietwat begerige blik naar het meisje keek. Ik wist gelijk dat dit de jongen was waar het over ging, maar waarom en hoe wist ook niet precies. Het leek wel alsof mijn klootzakalarmbellen
gingen rinkelen zodra ik er eentje tegenkwam sinds het uit was met Nick.

Louise gaf me een schop onder te tafel. 'Niet staren, Demi. Jeetje man, je moet ook écht alles nog leren, hè.'

'O. Ja. Sorry.' Ik had niet eens door dat ik aan het staren was geweest. Waarschijnlijk had dat iets te maken met het feit dat ik medelijden voor dat mooie meisje voelde en ik mijn ogen daardoor niet van haar kon afwenden. Nog een meisje dat zo meteen te horen kreeg dat haar vriendje niet de persoon was die ze verwacht had dat hij was. Nog een meisje dat een paar dagen niet normaal kon functioneren omdat iemand van wie ze hield het woord 'trouw' niet zijn woordenboek had staan.

'Wie is dat meisje bij hem?' fluisterde ik.

Louise hield haar hoofd recht, maar bewoog haar ogen naar rechts om naar haar te kunnen kijken.

'Dat is z'n tweede vriendinnetje Nienke. Maar geen zorgen, ze weet alles.'

'Zit ze in het complot?'

Louise knikte.

'Nou, dan kan ze verdraaid goed toneelspelen.' Weer keek ik naar de twee. Nienke glimlachte liefjes naar de jongen naast haar, die een arm om haar middel geslagen had en iets in haar oor fluisterde. Zijn hand zat zo'n beetje vastgelijmd op haar heup en het leek of hij haar met de seconde dichter tegen zich aantrok.

Het idee dat ik dat met Nick zou moeten doen om wraak te kunnen nemen zorgde ervoor dat mijn avondeten omhoog begon te komen. In ieder geval had dit meisje een sterke maag.

'Kom,' fluisterde Louise. Ze staarde voor een paar seconden naar haar oplichtende telefoon. 'We moeten opschieten.'

'Maar de drankjes zijn-'

'Maakt niet uit. We hebben straks nog genoeg.'

Ik begreep niet wat het plan was, of waar de andere drie meiden waren met het meisje dat vandaag gewroken zou worden, maar wat ik nog het minst begreep was het feit dat Louise me naar de toiletten loodste.

'De toiletten?'

'Shht. Ik leg het zo uit.' Ze haalde een blank vel papier uit haar handtas, drukte het tegen de muur en scheurde met haar tanden een stukje plakband af. Met grote letters schreef ze erop: 'betreden met gevaar voor eigen leven'.

Nou, in ieder geval kon ik haar dáár gelijk in geven.

'Ben je daar eindelijk? Ik dacht dat jullie onderhand ergens onder een tafel zouden liggen of zoiets.' Julia had haar handen in haar zij gelegd en keek Louise aan alsof het meisje een halsmisdaad had gepleegd. 'We begonnen al te denken dat het niet door zou gaan.'

'Natúúrlijk gaat het door,' zei Louise alsof het vanzelfsprekend was. Ze richtte haar blik nu op het meisje achter Julia en Suze. Ik had haar nog niet zien staan, maar nu zag ik dat het niet één uit Louises wraakgroepje was.

'Gaat het, meiske?'

'Prima.' Het meisje glimlachte mild, maar haar ogen deden niet mee.

Ik wist niet of het kwam door de toon waarop ze het zei, of dat het kwam omdat ik de uitdrukking op haar gezicht herkende wanneer ik mezelf voor de spiegel probeerde voor te houden dat ik helemaal over Nick heen was, maar ik had intens medelijden met haar. Haar hele houding schreeuwde 'breekbaar'. Met haar handen frunnikte ze onwillekeurig aan haar zachtroze jurkje en haar voeten stonden licht naar binnen gezet.