Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Demi, zitten. Nu.' Vince trok me vanaf zijn plek aan mijn arm en drukte me op de stoel naast hem. Zijn blik leek een beetje op de onweerswolken van buiten.
Ik wreef overdreven over mijn arm. 'Ik zit al.'
Een lichtflits in de vorm van een dodelijke blik schoot mijn kant op. 'Goed.'
Ik wist niet wat er met Vincent aan de hand was, maar dat het iets met Quinten te maken had, was een optelsom die snel was gemaakt. Met een ruk trok hij het inklaptafeltje voor hem omhoog en gooide er een flinke lading pennen en papier op, af en toe een misprijzende blik op mij werpend.
Ik wist dat ik wijselijk mijn mond moest dicht houden, maar ik kon het niet laten toch wat te zeggen. 'Wat is er nou?'
Hij kraste met zijn nagels over de tafel. 'Dat leg ik je straks wel even haarfijn uit.'
Ik had al op mijn tong liggen dat hij zich niet zo kinderachtig moest gedragen en gewoon moest zeggen waar het op stond, maar op dat moment begon professor Martens door haar microfoon te praten. Zoals vrijwel ieder college wees ze ons er nog eventjes op dat we geen herkansingen hadden wanneer we lager dan een vier haalden én we niet een honderd procent aanwezigheidspercentage hadden. Ik kreeg het al benauwd bij het idee dat ik over een week of vier een tentamen moest maken over haar vak 'instrueren en overtuigen', laat staan dat ik het moest doen in het besef dat ik het niet over kon doen.
Naast me zat Vincent driftig aantekeningen te maken, terwijl ik na een minuut of vijftien al de draad kwijt was. Normaal zou ik hem vragen om zijn aantekeningen even door te schuiven, maar om hem niet nog kwader te maken, liet ik het maar voor het was, zakte ik onderuit in mijn stoel en probeerde ik nog iets van het praatje van de professor mee te krijgen.
Na afloop stond Vincent op, wierp een veelbetekenende blik op mij en liep daarna de hal in.
Ik kon niet anders dan als een schoothondje achter hem aanlopen.
'Waarom deed je nou zo?' vroeg ik. Om mezelf iets van een houding te geven, sloeg ik mijn armen over elkaar. Het was fris in de hal, waarschijnlijk had iemand de deur open laten staan.
Vincent keek me een tiental seconden strak aan zonder een woord te zetten, alsof hij verwachtte dat ik zelf het antwoord zou geven. 'Weet je dat echt niet?'
'Was het omdat ik de boel ophield met Quinten? Heb je een afspraak te missen?'
'Zie je zijn blik dan niet? Zijn hele houding?' Vincent verhief zijn stem. Aan de andere kant van de hal keken een paar meiden verstoord naar ons op. 'Besef je dan niet dat je die jongen helemaal gek aan het maken bent?'
'Niet waar,' protesteerde ik. 'We hebben nog helemaal niets verkeerds gedaan, in de stalkfase zitten we nog helemaal niet.'
Vincent keek alsof hij zichzelf wel een klap voor zijn hoofd kon geven. 'Daar heb ik het niet over, sukkel. Zie je dan niet dat die jongen al hartstikke gek op jóú is?'
