Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'En je weet heel zeker dat hij niet thuis is? Niemand niet?' Met haar indringende blauwe ogen trachtte Louise het eerlijke antwoord uit me te persen. Haar handen zaten als twee ijzeren boeien om mijn bovenarmen geklemd.
Nog even en ik zou aan mezelf gaan twijfelen.
'Ik weet het zeker,' zei ik vlug. Mijn stem klonk hakkelig en rauw. 'Op zondag is Marina's dicht en Quinten ging vandaag zijn moeder helpen met het omgooien van haar tuin. Zand wegslepen en zo. Voorlopig is hij nog niet thuis.'
In de afgelopen dagen had Quinten het meer dan eens over de afspraak met zijn moeder gehadZo vaak zelfs dat ik het vermoeden had gekregen dat hij stiekem had gehoopt dat ik zou voorstellen om mee te gaan. Ik had het bijna gevraagd – bijna, want het ontmoeten van Quintens moeder stond niet erg hoog op mijn wensenlijstje. Alleen de gedachte al maakte me misselijk van de zenuwen. Wat als ze me verschrikkelijk zou vinden? Dat ze me niet goed genoeg voor haar zoon zou achten en dat ook erg kenbaar zou maken? Of nog erger: wat als ze me wél aardig zou vinden? Het idee dat ik niet alleen Quinten binnenkort het bloed onder de nagels vandaan zou halen, maar ook zijn moeder zou teleurstellen, was misschien wel erger dan dat ze zonder gegronde reden een hekel aan me zou hebben.
Dit alles moest maar snel afgelopen zijn. Hoe sneller ik Quinten en het hele circus rondom het wraakgebeuren achter me zou laten, hoe minder mensen ik pijn ging doen.
Hoe minder ik mezelf pijn zou doen.
'Dee? Joehoe, ben je er nog?' Louise knipte met haar vingers voor mijn ogen om me weer op aarde te krijgen. 'Doe jij dan die deur even open? Dan kunnen we de zooi naar boven brengen.'
'O. Ja. Ik kom.' Ik klopte op mijn borst- en broekzakken tot ik de sleutel gevonden had. De zeven gigantische verhuisdozen stonden keurig opgestapeld in het kleine achtertuintje achter Marina's. Samen bevatten ze meer spullen dan mijn hele slaapkamer deed. Het bleef me verbazen hoeveel Louise in haar autootje kon proppen en nog meer hoe ze het altijd voor elkaar kreeg om een parkeerplaats te vinden.
'Waar heb je dit allemaal vandaan?' vroeg ik. Ik maakte een van de dozen aan de bovenkant open en een voorraad aan kopjes, tegeltjes, doeken en vooral heel veel roze kwam tevoorschijn. Als ze alles gekocht had, moest het een vermogen hebben gekost.
'Rommelmarkten, tweedehandswinkels, wat oude troep van mijn slaapkamer thuis en een aantal dingetjes die ik zelf in elkaar heb geknutseld.'
'Wauw.'
'Ik weet het.' Louise rechtte trots haar schouders. 'Goed hè.'
'Ik ben trots op je.'
Ik opende de achterdeur van Quintens woning. Iedere vezel in mijn lichaam wist dat het fout was om in te breken. Het was zelfs hartstikke illegaal en eigenlijk was ik niets meer dan een dief, hoewel ik niet van plan was om iets mee te nemen.
