De Antimannenclub (✔️)

Achttien - Onrein gedrag

Er waren twee dingen die me opvielen toen ik wakker werd:

1) Ik sliep niet in mijn eigen bed en;

2) mijn hoofd voelde aan alsof Ringo de hele nacht lang met zijn drukstokken op mijn hersenpan had staan rammen.

Mijn mond voelde kurkdroog aan. Dat viel te wijten aan de drank, besefte ik me. Net als mijn pijnlijke hoofd en mijn ledematen, die aanvoelden alsof de botten van lood gemaakt waren.
Kreunend kwam ik overeind. Ik was dan wel niet thuis, maar ik herkende de kamer waarin ik lag direct. De witte gordijnen met bloemenpatronen waren half opengewaaid door het geopende raam. In de hoek van de kamer stond een bruine linnenkast met ernaast een bureau met daarop een laptop en een stapel lege vellen.

Ik lag in de logeerkamer bij Vince thuis.

Hoe was ik hier in 's hemelsnaam terecht gekomen?

Ik probeerde op mijn bedrand te gaan zitten, maar direct begon mijn hoofd als een waanzinnige te kloppen en pijn te doen, waardoor ik genoodzaakt was weer te gaan liggen.

Mijn hemel. Wat had ik mezelf aangedaan?

Een zweem van nostalgie en vage
herinneringen van gisteravond dreef mijn hoofd binnen. Alles aan deze kamer deed me denken aan Vincent. Vanaf praktisch het moment dat we elkaar kenden, hadden we bijna iedere week logeerpartijtjes gehouden, voornamelijk bij hem thuis. Rond mijn dertiende had mijn moeder een rel geschopt om voor elkaar te krijgen dat Vince en ik niet langer in één kamer zouden slapen. Dat was 'niet gepast' voor twee pubers bij wie de hormoonspiegels kort geleden een verticale spurt naar boven hadden gemaakt.

Het was nog nooit in mijn hoofd opgekomen om 'iets' te proberen met Vince. Het spannendste dat er bij ons was gebeurd rond middernacht, was dat Vincent zijn Donald Duck verzamelalbums tevoorschijn had getoverd en we tot een uur of twee met zijn scoutingzaklantaarn hadden liggen te lezen.

Maar goed. Mams wil was wet. Ik zou voortaan in de logeerkamer slapen. Tenminste, dat was wat we mam vertelden. In werkelijkheid hadden we mijn matras zo vaak heen en weer gesleept dat ik de tel was kwijtgeraakt.

Drie zachte kloppen op de deur weerhielden me ervan om mijn ogen weer te sluiten. Vincent stak met een vieze glimlach zijn hoofd om de hoek. 'Goedemorgen, Deemroosje,' zong hij melancholiek. 'Het is twaalf uur geweest. De rest van je kater verhelp je maar met koffie en paracetamol.' Hij gooide de deur wagenwijd open. 'Ik zie je over vijf minuten aan de ontbijttafel.'

Kreunend trok ik het kussen over mijn gezicht. Waarom was Vincent ook alweer mijn vriend? Ik had moeten weten dat het veel verstandiger was geweest om me af te laten zetten bij Larissa. Die had meer empathie in haar grote teen dan deze bloedzuiger in zijn hele lichaam als het om zuipen ging.

Mijn hoofdpijn negerend liep ik naar de badkamer toe en propte mijn klittende haren in een hoge knot. Ik zag er niet uit: de zwarte mascaravegen kwamen tot halverwege mijn wangen, de resten lippenstift zaten niet op maar rónd mijn lippen en wat er met mijn jurkje was gebeurd, wílde ik niet eens weten.

Met enige moeite trok ik het stinkende jurkje over mijn hoofd heen en pakte een oud joggingpak uit de kast. Waarschijnlijk was het van Vincent geweest toen hij een jaar of dertien was geweest, maar mij paste het prima. Ik trok de muts over mijn hoofd. Zo viel mijn ragebol iets minder op.

Beneden rook het naar geroosterd brood en verse koffie. Vincent zat onderuitgezakt, zijn benen gekruist op de stoel naast hem.

Ik was al honderdduizend  keer in deze woonkamer geweest, maar nu was het vreemd genoeg anders. Ik schaamde me. Het opvretende, jeukende gevoel was zo erg en had trekken van the walk of shame, hoewel ik die in werkelijkheid nog nooit had meegemaakt. Dat had er alles mee te maken dat ik wist wat er komen ging. Ik wist dat mijn platonisch zeer aantrekkelijke goeroe beste vriend mijn actie van gisteravond met zijn morele praatjes zó verschrikkelijk de grond in ging boren dat ik nog beter direct naar huis kon gaan om mijn nietsvermoedende moeder onder ogen te komen.