De Antimannenclub (✔️)

Dertig - Een berg verspilde moeite

           

'Larissa!' Met alle kracht die ik nog kon opbrengen na mijn Ronde van Utrecht, bonkte ik op de voordeurruit. Het glas trilde gevaarlijk in het hout. 'Larissa, kom verdorie nú naar buiten!'

Ik haatte confronteren net zo erg als grote kruisspinnen en de quiche van mijn moeder en loste die het liefst op met mijn nummer een plan: vluchten. Maar soms kon dat gewoon niet. Er waren van die momenten in je leven dat je je hakken in het zand moest zetten en voor jezelf moest opkomen. Omdat je gekwetst was. Omdat je het niet begreep. Omdat je net heel Utrecht doorgefietst was om je nicht te vertellen wat je allemaal wel niet van haar dacht.

En dat was nogal wat. Dat kon ik je wel vertellen.

'Larissa!' schreeuwde ik nogmaals op de toppen van mijn longen en ik sloeg op het raam alsof het een trommel was. Het kon me niet schelen dat ik er misschien met mijn kippenkracht doorheen zou slaan. Scherven konden opgeveegd worden en de verzekeringsmaatschappijen kon de kosten uitvechten.

Misschien moest ik mijn eigen verzekering maar eens nalezen. Wie weet was een gebroken hart ook wel een reden om smartengeld te ontvangen.

Het licht in de gang begon te branden. De schaduw van mijn nicht verscheen in gang en op z'n Larissa's slofte ze naar de voordeur. Na wat gerammel met de sloten, zwaaide de voordeur open.

'Jezus, Demi. We hebben ook een bel, hoor. Als je me zo per se moet zien, hoef je niet meteen de hele buurt wakker te tetteren en mijn moeder een hartaanval te bezorgen.' Ze gaapte eens uitgebreid, wreef in haar ogen en leunde relaxed tegen de deurpost aan. Ze leek niet eens te merken dat mijn oogbollen zo'n beetje uit hun kassen trilden en ik met mijn armen in mijn zij gevaarlijk stond te wezen als een gefrustreerde zwaan. 'Wat kom je doen?'

'Ik ben... Ik moet... Ik...'

En ik wist het niet meer. De woorden waren opgelost in mijn mond.

Larissa trok een wenkbrauw op. 'Dee? Gaat het wel?'

Nee. Nee, het ging zeker niet. Ik kwam nog slechter uit mijn woorden dan tijdens mijn literatuur mondeling, wat op welke manier dan ook wel een record moest zijn. Waarom nu? Waarom niet tijdens mijn gesprek met Quinten, toen ik beter mijn mond had kunnen dichthouden voor de ellende kon beginnen?

Heel langzaam kwamen ze dan toch. Vijf kleine woordjes die zo zachtjes uit mijn strot kwamen dat er volledige stilte voor nodig was om ze te verstaan.  'Waarom heb je het gedaan?'

'Waarom heb ik het...' begon ze onbegrijpend, tot ze in een flits de link legde tussen mijn geschreeuw, mijn vraag en de oorzaak van die twee.

Even leken we elkaars spiegelbeeld, beiden niet in staat om te praten of om op welke manier dan ook te communiceren.

Het zien van Larissa maakte de herinneringen aan de afgelopen maanden alleen maar tastbaarder, wat het alleen maar erger maakte. Ik begreep het gewoon niet. Zij was de persoon geweest die Quinten geweldig vond, lang voor ik besloot dat ie dat ook echt was. Hoe was het ooit in haar hoofd opgekomen om Quinten in te schrijven voor de Antimannenclub? Hoe kan dat ooit, in welke situatie dan ook, een goed idee hebben geleken?

'Demi,' begon ze zachtjes. Larissa zette een stap bij de deur vandaan, als een angstig muisje dat zich schrap zette om keihard weg te trippelen van de grote boze roofvogel.

Larissa hield net zo van vluchten als ik.

'Waarom heb je het gedaan?' Mijn stem deed het niet zo goed.

'Ik deed het voor jou!' riep Larissa uit. 'Jij moest zo nodig bij die Antimannenclub, terwijl er duizend andere manieren waren om over die klerelijer Nick heen te komen. Jij had afleiding nodig, dat snap ik best. Maar toen je de kans had om voor góéde afleiding te kiezen, in de vorm van een lieve jongen die huilende meisjes gratis muffins geeft, liet je die zo voorbijgaan. Nee, jij moest je zo nodig onderdompelen in andermans problemen.'