Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Quinten deed zijn uiterste best om een ontspannen uitstraling vast te houden op de fiets, maar dat mislukte jammerlijk. Om de paar seconden betrapte ik hem erop dat hij naar mij keek. Hij tikte met zijn vingers op zijn remmen en maakte kleine zigzagbewegingen op het fietspad. Ik dacht altijd dat een hand door het haar halen een typisch ik-voel-me-ongemakkelijk meidendingetje was, maar hij deed het zeker tien keer onderweg naar het café waar zijn vrienden al waren.
Hoe vaker ik Quinten zag, hoe moeilijker ik het vond om de jongen die ik kende in mijn hoofd samen te voegen met de achterlijke klootzak die zijn vriendin op de ergste manier mogelijk aan de kant had gezet. Quintens normale blik was misschien een beetje hooghartig, maar ik was erachter gekomen dat hij dat zelf amper doorhad. Eigenlijk was hij grappig, onhandig, op een verrassend aantrekkelijke manier jongensachtig en bovendien véél knapper dan goed was voor het kleine beetje hersenen van mij dat nog wél werkte bij hem in de buurt.
Ik begon goed te begrijpen hoe die Fleur in Quintens listige verliefdheidsval getuimeld was. Als Quinten wilde, was hij de charme zelve.
Het was nog geen half tien, maar het café begon al vol te stromen. Zelfs op het terras buiten zaten mensen, dan wel gehuld in winterjassen en de witte kleedjes die de medewerkers op de stoelen hadden gelegd.
'Ik beloof je plechtig dat mijn vrienden vervelende opmerkingen zullen maken, maar onthoud maar gewoon: diep in hun hart zijn het goede mensen.' Quinten keek vlug door het raam naar binnen, waarschijnlijk om te kijken of hij al mensen herkende, en richtte zijn ogen vlug weer op die van mij. 'Maar geen zorgen. Ik geef ze wel een trap als ze echt vervelend worden.'
'Ik overleef het wel,' stelde ik hem gerust.
Hij haalde weer een hand door zijn warrige haar. 'Ik heb trouwens gezegd dat ik gewoon een vriendin meeneem. Om gedoe te voorkomen, weet je wel. Maar...' Hij kneep zijn lippen verontschuldigend samen, zijn ogen werden zo groot als schoteltjes.
'Ze geloofden je niet helemaal?' gokte ik.
Hij zuchtte. 'Dat is nog zacht uitgedrukt. Als je het aan Remco vraagt, zijn we al zo'n beetje verloofd.'
Ik voelde mijn wangen branden. Het idee alleen al dat Quinten en ik verloofd zouden zijn, zorgde ervoor dat ik aan de ene kant heel hard weg wilde rennen en aan de andere kant mijn armen heel héél stevig om hem heen wilde slaan, om hem niet meer los te laten. 'O.'
Quintens oren werden vuurrood. 'Niet dat we ook zoiets zijn, zeg maar, maar je snapt wat ik bedoel.' Hij stak zijn handen weer in zijn broekzakken – iets wat ik hem vaker had zien doen in ongemakkelijke situaties. 'Wauw. Dat kwam er een stuk fouter uit dan het klonk in mijn hoofd.'
Het was vet dom, maar ik begon stom te lachen. En hij lachte met me mee, wat mijn domheid dan wel weer een klein beetje goed maakte.
Er was geen mogelijkheid dat we Quintens vrienden over het hoofd zouden zien. We stonden welgeteld twee tellen binnen toen er een meisje achter in de hoek wild begon te zwaaien. Het meisje was klein, misschien een paar centimeter langer dan ik, en had een bos vuurrode haren.
