De Antimannenclub (✔️)

Drieëntwintig - Dure slipjes en noodtoetjes

Quinten zag een beetje pips.

Zijn hand zat stevig om die van mij geklemd toen we naar buiten liepen en de bijeenkomst - alle goden zij dank - achter ons lieten. Arme jongen. Hij durfde me nauwelijks aan te kijken en zijn lichaam was zo stijf als een houten Klaas.

Ik kon het hem moeilijk kwalijk nemen. Het was mijn schuld. Als ik de afgelopen weken beter mijn best had gedaan, had ik hem nooit aan dit geestelijk geweld hoeven bloot te stellen. Ik vreesde dat zijn geest geknapt was als een twijgje door Louises gevaarlijke ideeën.

En dat gold niet alleen voor hem, overigens. Vincent was er misschien nog wel slechter toe aan hij. Ik had hem nergens kunnen vinden voor we het huis uit gebonjourd waren, maar de boodschappenauto stond nog wel op het gazon. Het zou me niets verbazen als Vince in een van de bijkamers vastgebonden zat op een stoel, terwijl Louise giftig de factuur voor een lading nieuwe grasmatten aan het uitschrijven was.

Goed, ik belde hem later wel. Zelfs Vince liep niet in zeven sloten tegelijk.

'Gaat het wel?' vroeg ik hoogst onschuldig. 'Je bent lijkbleek. Ben je soms allergisch voor spinazie?'

'Nee, ik denk het niet,' mompelde Quinten. 'Hoewel ik geen ervaring had met... spinazie koekjes.'

'Het kan ook liggen aan de yogaoefeningen,' zei ik behulpzaam. 'Ik had er ook moeite mee om mijn voeten in mijn nek te leggen.'

Quinten ontdooide een beetje. Ik voelde het aan de manier waarop zijn hand iets minder strak rond mijn vingers klemde en zijn schouders iets minder kaarsrecht stonden. 'Daar had ik nog het minst moeite mee,' grinnikte Quinten. 'Jouw poging, tenminste. Toen ik niet verder dan halverwege kwam, heb ik het opgegeven. Maar jouw gestoei was hoogst interessant, zuster Demi.'

Ik gaf hem een welverdiende por, maar kon niet voorkomen dat mijn wangen begonnen te gloeien. Tijdens de 'ontspanning voor het lichaam'-onderdeel was gebleken dat een jurkje aantrekken tijdens de bijeenkomst niet de slimste keuze ooit was. Hijgend en puffend had ik geprobeerd mijn stijve been in de lucht te krijgen. Daardoor had ik te laat doorgehad dat mijn blauwe jurkje tot over mijn dijen was opgekropen.

Met een quasi teleurgestelde blik had Louise naar mij gekeken. 'De volgende keer een rok tot ónder de knie, zuster Demi.'

Goed, ik dacht dus dat Quinten het niet gezien had, maar door zijn flirterige blik kreeg ik het vermoeden dat mijn veel te dure Hunkenmöller slip niet aan zijn zicht was ontkomen.

Uitstekend, daar ging de zedelijke les van vandaag.

Zo heel ver was het niet naar Quintens huis. Met de bus duurde het nog geen twintig minuten, maar het voelde als een eeuwigheid. Ondanks Quintens flirterige opmerking, wist ik dat er een grote donderwolk boven ons hing. Dat moest wel. Het kon niet anders dan dat Quinten terug zou komen op de idiote bijeenkomst van vandaag. Het was alleen nog de vraag wanneer de woordenregen op me neer zou storten.

We waren vrijwel de hele rit stil. Ik probeerde het gesprek op gang te houden met koetjes en kalfjes onderwerpe, maar Quinten was zo afwezig dat ik algauw door mijn gespreksstof heen was. Hij was duidelijk met zijn hoofd ergens anders.

Marina zwaaide naar ons toen we via de achteringang binnenkwamen. Ze stond in een hoog tempo vijf broodjes te beleggen en vond tussendoor ook nog tijd om met een doek het zweet van haar hoofd te vegen.

'Hè lieverds!' zei ze toen we binnenkwamen. Ze haalde een pan van het vuur en begon het vlees om te roeren.

'Hoi mam.' Quinten gaf zijn moeder een kus op haar wang. 'Red je het vandaag?'

'Och, jawel. Mirjam kan al best aardig bestellingen opnemen en drinken uitserveren, dus we redden het wel. Ga maar lekker jullie gang.' Ze knikte ons de bemoedigend toe.