De Antimannenclub (✔️)

Vijfentwintig - De beste oplossing

Misschien moest ik het morgen maar doen.

Ik bedoel, zo héél veel haast had dat hele opbiecht gedoe nou ook weer niet. Quinten wist van niets, had volgens mij ook helemaal geen vermoeden dat er iets raars speelde, dus waarom zou ik hem niet nog een dagje langer in die waan houden? Een dagje uitstellen kon best. Eigenlijk was dat ook helemaal niet egoïstisch, want hij zou zich toch alleen maar gekwetst voelen door mijn nieuws. Eigenlijk was het alleen maar heel heroïsch van me om dit verschrikkelijke geheim een dagje voor me houden. Niets mis mee. Alleen maar heel erg goed.

Ach, wie hield ik voor de gek? Ik moest stoppen met dit stomme uitstelgedrag en me gedragen als een volwassene. Quinten verdiende het om de waarheid te weten en wel zo snel mogelijk. Het was niet eerlijk om dit gesprek nog langer uit te stellen. Immers, hoe vlugger hij het wist, hoe minder pijn het deed.

Het schemerde. De lantaarnpalen waren een paar minuten eerder aangesprongen en de meeste inwoners en dagjesmensen waren uit het straatbeeld verdwenen.

Eigenlijk was mijn zomerjas nog net te koud voor eind april en het kippenvel stond me op het lijf, al wist ik heus wel dat dat niet alleen aan het weer te wijten viel.

Ik prevelde een schietgebedje met de vraag of Quinten alsjeblieft niet thuis kon zijn. Dan had ik een goed excuus. Dan kon ik naar huis en onder een dekentje gaan liggen en gewoon in slaap vallen zonder vooraf een knallende ruzie te voeren die me de rest van de nacht door het hoofd zou spoken. Ja, dat leek me toch wel de beste oplossing.

Natuurlijk werd het me niet gegund.

Nog geen drie seconden nadat ik de bel had ingedrukt, klonk Quintens vertrouwde stem door de luidspreker. ‘Laat me raden. Heb je zin in een lékkere kop koffie, Demi?’

Was ik zo voorspelbaar geworden met mijn bezoekjes? Natuurlijk, bedacht ik bitter. Na al die weken vol ingeplande stalkbezoekjes ging Quinten er al zo’n beetje vanuit dat ik onverwachts langs kwam.

‘Ja, eigenlijk wel,’ zei ik luid. Liegebeest. ‘Kom ik gelegen?’

‘Jij altijd. De deur is open.’

Het brok in mijn keel was zo groot dat ik geen antwoord meer kon uitstoten. De deur begon te zoemen en ik gaf er een zachte duw tegenaan om binnen te komen.

Oké, kalm blijven. Ik kon dit best. Gewoon het hoofd koel houden en hem super objectief en kort uitleggen wat er was gebeurd. Daarna pas zou ik hem mijn eeuwige excuses pas aanbieden en zweren dat ik het nooit nooit nooit meer zou doen. En hij moest het geloven. Het moest gewoon.

Nee, zo moest het niet. Hij zou me allang onderbroken hebben voor ik bij mijn smeekbede zou zijn aanbeland. Misschien moest ik hem een een brief schrijven. Ja, dat kon ik doen. Met allemaal zoetsappige citaten uit Pride and Prejudice en andere boeken die hij wél de moeite waard vond om te lezen. Had ik ook gelijk genoeg tijd om een enkeltje Bora Bora te boeken en te doen alsof dit allemaal nooit gebeurd was.

De deur was inderdaad open. Als een dief drukte ik zachtjes de deurkruk omlaag en sloop op mijn tenen de kamer in.

Quinten stond in de keuken in een pannetje met melk te roeren. Mijn hart smolt alweer. Hij had onthouden dat ik mijn koffie het liefst met opgeklopte melk dronk! Wat was het toch een schatje.

Mijn vrolijkheid verdween net zo snel als hij gekomen was. O, hemel. Hij ging me zo haten. Of nog erger: hij zo verschrikkelijk teleurgesteld zijn. Zelfs de beste goedmaakseks kon hier niets tegen beginnen en aangezien we nog niet eens aan normale seks waren begonnen, was ik helemaal kansloos. Die stomme club ook.

Hm, zou Quinten goed zijn in bed? Als ik mocht afgaan op de manier waarop hij zoende…

Fócus, Demi. Je zou opbiechten, niet die arme jongen bespringen. Hoofd erbij houden, en wel nú.