De Antimannenclub (✔️)

Sneakpeak Belofte maakt schuld

Als je beseft hoeveel een bruiloft kost, is het niet meer dan normaal dat het bruidspaar hun bruiloft 'de mooiste dag uit hun leven' noemt. Dit zijn ze gewoonweg tegenover zichzelf verplicht wanneer ze met een knagend onderbuik gevoel van spijt naar hun rekeningafschriften kijken. Het is een mooi excuus. Een geruststellend schouderklopje. Een lief stemmetje dat in je oor fluistert: 'geen zorgen, het was het allemaal waard'.

Dit is waarschijnlijk niet anders voor Luuc de Graaf en zijn bijna-vrouw, maar nu nog verloofde, Marion Falens. De afgehuurde kathedraal is volgehangen met witte rozen en exotische boeketten die samen alleen al een fortuin moeten hebben gekost. Buiten staan bogen klaar en ik durf te zweren dat ik buiten onder een geheimzinnig kleedje duiven heb horen koeren. De tantes en nichten op de voorste rij dragen hoeden die zo uit de jaren vijftig afkomstig kunnen zijn. Dat is mode, heb ik me vandaag laten vertellen.

Ik vouw mijn poezelige notitieblokje open. Het is een ieniemienie boekje en past perfect in mijn clutch. Ideaal voor dit soort gelegenheden waarbij ik mijn laptop en echte schrijfgerei thuis moet laten.

Bruiloftshoeden, mooi of zooi? pen ik vlug neer. Perfect! Bruiloften zijn zo'n geweldige inspiratiebron. Ik durf te wedden dat ik aan het eind van de dag genoeg onderwerpen voor het komend kwartaal verzonnen heb.

'Lori!' Veronique, mijn fotografe en beste vriendin, trekt mijn arm zo'n beetje uit de kom in een poging mijn aandacht te trekken. 'Heb jij mijn linker oorbel gezien? Ik denk dat ik hem benverloren bij het uittrekken van mijn jas.' Met een koortsige blik knikt ze naar haar hagelwitte zomerjas die als een zielig hoopje is opgepropt onder de bank voor ons.

'O, shit.' Ik begin de grond af te speuren. Hoe onopvallend kan zo'n ding zijn? Die oorbellen zijn gigantisch. 'Weet je zeker dat je hem wel hebt in gedaan vanochtend?'

'Natuurlijk weet ik dat zeker,' zegt Veronique een beetje snibbig. 'O god, ik heb die parels van Samuels ouders gekregen, alvast voor mijn verjaardag. Als ik ze woensdag niet in heb... O, ik denk dat Sam het uit gaat maken.' Ze slaat haar trillende handen voor haar mond.

'Helemaal niet, rustig maar,' troost ik . 'Kom eens hier met je kraag.'

Licht snikkend drukt ze haar lichaam iets dichter tegen me aan.

Ik begin aan haar sjaal te frunniken. Volgens is hij nieuw, maar op zich is dat niet iets om me over te verbazen. Ik weet niet waar Veronique het geld precies vandaan haalt – ik heb de geldboom in ons appartement nog niet gevonden – maar wanneer ze het briljante plan heeft om te gaan shoppen, weigert haar pinpas nooit.

Voorzichtig controleer ik haar kraag en nek. Gats, waarom is het toch zo donker in kerken? Het is toch echt de 21e eeuw. Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje normale verlichting te installeren?

Een klein bolletje glimt in Veroniques diepe decolleté. 'Wacht, volgens mij zie ik iets,' zeg ik. 'Wacht even.'

'Kindje...'

Ik kijk, toch licht gestoord, op. Voor me zit een vrouw met een gigantische hoed naar me te staren, de schok druipt van haar gezicht af.

'U bent zich ervan bewust dat we in Gods huis aanwezig zijn, neem ik aan?' Haar ogen richt ze veelbetekenend van mijn gezicht naar mijn handen.                                        

Drie seconden kan ik haar alleen maar stom aankijken. Veel, veel te langzaam, laat ik Veroniques uitpuilende borsten los. 'Eh, nee, ik voel geen bobbeltje, Veer,' zeg ik, iets harder dan nodig. 'Ik denk dat je je vergist hebt.'

'Mooi.' Vera kucht. 'Goed.'

De vrouw maakte zich op voor een scherp antwoord, maar op dat moment begon iemand voorin de kerk hard op het orgel te rammen. De bruiloftsmars knalt door de gigantische kathedraal en net als ik begin te denken dat me in moet schrijven voor een oortransplantatie, stappen er een stuk of dertig in witte kledij gehesen jongetjes de kleine verhoging op. De organist drukt een keer extra lang de lage tonen in en vervolgens beginnen alle witte keeltjes in een compleet onverstaanbare taal te zingen.

Mijn hemel. Wie ging er ook alweer trouwen? De paus?

De deuren gingen open. Als een man draaiden alle aanwezigen zich om om te zien hoe de bruid aan de hand van haar vader naar binnen geleid werd.
Ik kon het niet laten een zachte zucht te slaken. Dit vond ik altijd een van de allermooiste momenten van de hele bruiloft. De normaal relaxte jongemannen veranderen in een zenuwpees voor het altaar, tot hij zich omdraait, zijn aanstaande bruid ziet en alle spanning heel even van hem afglijdt. De korte uitwisseling van blikken tussen man en vrouw heeft zoiets puurs en oprechts dat het niet ingestudeerd kan zijn, ondanks dat de hele dag van minuut tot minuut vast staat.

Marion ziet eruit als een godin. Haar lichtblonde haren zijn opgestoken in een of ander ingewikkeld kapsel en onderaan zit een sluier vastgespeld die een klein stukje over de grond sleept. De strapless jurk zit strak om haar dunne lijfje tot aan haar heupen, waar het uitwaaiert in een golf van satijn en subtiele glitters.

Ik open mijn boekje. Jurk: negen.

Hm, dit kon wel eens een goed stuk gaan worden.

-------
Dit is het allereerste beginsel van Belofte maakt schuld, waarschijnlijk ooit te lezen op Wattpad.